"Η χημική ιατρική στην υπηρεσία της Λευκής Αδελφότητας"

Στην σημερινή εποχή όταν μιλάμε για Ιατρικές Επιστήμες, είτε σε Κλινικό, είτε σε Ερευνητικό επίπεδο, ο νους μας αυθόρμητα πηγαίνει σε χημικά σκευάσματα, σιρόπια και εμβόλια, διότι στο μυαλό του καθενός και της καθεμίας έχει καθιερωθεί η εικόνα της ιατρικής επιστήμης ως κλάδου που βασίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε χημικές ουσίες χωρίς να χωρά αμφισβήτηση για το αν θα μπορούσε να βασίζεται σε άλλες μεθόδους, μη χημικές. 

Ποιοι φρόντισαν όμως για την καθιέρωση των χημικών ουσιών σαν βάση για την φαρμακοτεχνική (-τεχνολογική) μορφή όλων των φαρμάκων και για ποιο σκοπό ; είναι οι χημικές αυτές ουσίες των φαρμάκων τόσο χρήσιμες για την αντιμετώπιση των ίδιων των ασθενειών και τόσο αβλαβείς για τον ανθρώπινο οργανισμό όπως διατείνονται οι πολυεθνικές εταιρείες των φαρμάκων και πολλοί Γιατροί ανά τον κόσμο ;
Γεννιόμαστε σε ένα κόσμο στον οποίο μας μαθαίνουν μεταξύ των άλλων ότι είναι δεδομένο πως κυρίαρχο ρόλο στην διατήρηση της υγείας μας, στην ανάκτηση της μετά από ασθένεια αλλά και στην αύξηση του προσδόκιμου ζωής παίζουν τα χημικά φάρμακα και πως κάθε άλλη εναλλακτική μορφή ιατρικής είναι αμφιλεγόμενη αν όχι εντελώς ανώφελη για την υγεία. 
Στην πραγματικότητα όμως η χημική ιατρική δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα από τα όπλα στη φαρέτρα της Λευκής Αδελφότητας η οποία χρησιμοποιώντας τα χημικά φάρμακα και τις ιονίζουσες κατά περίπτωση ακτινοβολίες (ακτινογραφίες, σπινθηρογραφήματα κλπ) έχει σαν σκοπό την απομύζηση των χρημάτων των ανθρώπων από τα πολυδάπανα ιατρικά προγράμματα, την καταστροφή της υγείας τους και εν τέλει τη μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού εξ αιτίας την εξασθένισης του ανοσοποιητικού συστήματος από τα χημικά φάρμακα. Τα τελευταία 100 χρόνια περίπου η Λευκή Αδελφότητα έχει εισάγει και έχει επιβάλει τη χημική ιατρική στον πλανήτη, διώκοντας οποιαδήποτε άλλη μορφή Ιατρικής θα μπορούσε να υποσκελίσει τη χημική Ιατρική με την οποία μολύνει τα σώματα των ανθρώπων με άγνωστες στους περισσότερους χημικές ουσίες. Πως ξεκίνησε όμως η καθιέρωση της χημικής Ιατρικής στον πλανήτη ;
Τα πράγματα έχουν ως εξής : Το 1913 μ.χ. η Λευκή Αδελφότητα που κυβερνούσε , και συνεχίζει να κυβερνάει, τον πλανήτη χρησιμοποίησε ένα τέχνασμα , τη φιλανθρωπία, χρησιμοποιώντας τα υπερκέρδη που είχαν από τις πολυεθνικές του πετρελαίου δημιούργησαν σειρά φιλανθρωπικών ιδρυμάτων. Τα ιδρύματα αυτά, τα οποία ήταν βιτρίνα της Λευκής Αδελφότητας, χρησιμοποιήθηκαν για να καταληφθεί ο τομέας της υγειονομικής περίθαλψης στις ΗΠΑ ως εξής, οι δωρεές των φιλανθρωπικών αυτών ιδρυμάτων πήγαιναν μόνο σε Ιατρικές σχολές και νοσοκομεία που προωθούσαν τα κατοχυρωμένα με διπλώματα ευρεσιτεχνίας βιομηχανικά χημικά φάρμακα, τα οποία αναπτύχθηκαν από μία νέα ομάδα επιχειρήσεων, εκείνη την εποχή, οι οποίες κατασκεύαζαν τα πατενταρισμένα χημικά συνθετικά φάρμακα. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η Ιατρική του 20ου αιώνα που δεν βασίζεται τόσο σε τεχνικές γιατρών αλλά στα φάρμακα που αυτοί χορηγούσαν και χορηγούν. Τα φάρμακα με τη σειρά τους βασίζονται σε συγκεκριμένες χημικές ουσίες με κατοχυρωμένα διπλώματα ευρεσιτεχνίας. Οι χημικές ουσίες από τις οποίες αποτελούνται τα φάρμακα συνδυάζονται διαρκώς ώστε να δίνουν νέα φάρμακα, με τον τρόπο αυτό έχει γεμίσει το σώμα του σύγχρονου ανθρώπου με χημικά των οποίων την αντίδραση αγνοούμε στις περιπτώσεις για παράδειγμα που ένα σώμα γεμάτο με αυτά τα χημικά λούζεται με κύματα ηλεκτρομαγνητικής και όχι μόνο ακτινοβολίας.
Μας λένε οι ειδικοί των φαρμάκων ότι για να εξεταστεί η βλαπτικότητα που προκαλεί στον οργανισμό ένα χημικό σκεύασμα απαιτούνται μελέτες και έρευνες τουλάχιστον μιας εικοσαετίας , κανένα χημικό σκεύασμα όμως δεν παραμένει για τόσο χρονικό διάστημα στην αγορά, με τον διαρκή ανασυνδυασμό των χημικών ουσιών και των πρωτεϊνών δημιουργούνται διαρκώς νέα σύμπλοκα (όπως λέμε στην Ιατρική) χημικών ουσιών τα οποία θα παραμείνουν στην αγορά τόσο (λιγότερο από 20 έτη όπως είπαμε παραπάνω) ώστε να μην είναι δυνατόν η διερεύνηση του κατά πόσο είναι βλαπτικές στον οργανισμό και φυσικά καμία εταιρεία ή οργανισμός δεν θα καθίσει να ασχοληθεί, ξοδεύοντας χρήμα, χρόνο και ενεργητικότητα για να διερευνήσει τις μακροχρόνιες συνέπειες ενός χημικού σκευάσματος το οποίο έχει αποσυρθεί από την αγορά, ούτε φυσικά θα επιτρέψει η Λευκή Αδελφότητα να διενεργηθούν και να δημοσιευθούν αρνητικές μελέτες για σκευάσματα τα οποία έχουν αποσυρθεί ή βρίσκονται σε κυκλοφορία στην αγορά.
Εκτός της άγνοιας που έχουμε για το τι προκαλούν στον οργανισμό μας σε μακροχρόνια βάση οι χημικές ουσίες αυτών των σκευασμάτων αγνοούμε και το γεγονός ότι κανένα χημικό φάρμακο δεν ξεριζώνει το αίτιο που προκαλεί τις νόσους, αλλά καταπολεμά απλά τα συμπτώματα της όποιας νόσου. Μας λένε ότι κατά την ανάπτυξη ενός καινούργιου φαρμάκου διενεργούνται ,σε ένα από τα στάδια, οι λεγόμενες μελέτες PoC (Proof-of-Concept) κατά τις οποίες το φάρμακο χορηγείται σε μικρό αριθμό ασθενών, περίπου 5 με 15 ασθενείς, για να κατανοηθεί ο μηχανισμός δράσης του και να σχηματισθεί μία πρώτη αντίληψη του τρόπου με τον οποίο το φάρμακο τροποποιεί τη νόσο. Αυτό όμως που δεν αποκαλύπτει κανένας είναι ότι όλα αυτά τα φάρμακα αναπτύσσονται για την καταπολέμηση των συμπτωμάτων των ασθενειών και όχι για να ξεριζωθεί το αίτιο που τις προκαλεί ενώ φυσικά επικρατεί η απόλυτη άγνοια στις περισσότερες περιπτώσεις για τις μακροχρόνιες συνέπειες των χημικών στον οργανισμό.
Επιστρέφοντας στο 1913, τότε που η Λευκή Αδελφότητα άρχισε την προώθηση της χημικής Ιατρικής, τότε ανακαλύφθηκε και ο μεγάλος αντίπαλος της χημικής Ιατρικής που ήταν οι βιταμίνες. Σύντομα έγινε σαφές ότι αυτά τα φυσικά μόρια, οι βιταμίνες, ήταν ευεργετικές για τον ανθρώπινο οργανισμό και ήταν σε θέση να αποτρέψουν πολλές από τις χρόνιες ασθένειες, ως εκ τούτου μπήκαν στο στόχαστρο των φαρμακοβιομηχανιών που προωθούσαν τα χημικά φάρμακα διότι οι βιταμίνες και άλλα ιχνοστοιχεία που προωθούνταν ως δημόσια προγράμματα υγείας θα απαγόρευαν την ανάπτυξη επιχειρήσεων με επενδύσεις βασισμένες στα κατοχυρωμένα με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας φάρμακα. Έτσι οι βιταμίνες διώχθηκαν και έφτασαν στη σημερινή εποχή να συγκαταλέγονται από το κατεστημένο της Λευκής Αδελφότητας στην ίδια κατηγορία με τα ναρκωτικά.
Το έτερο μεγάλο όπλο του σημερινού, απόλυτα ελεγχόμενου από την Λευκή Αδελφότητα, Ιατρικού κατεστημένου είναι τα εμβόλια. Οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί που ξεκινούν από τη βρεφική ηλικία ακόμη έχουν σαν σκοπό να εισάγουν στον οργανισμό μας ουσίες βλαπτικές όπως ο υδράργυρος που έχει βρεθεί σε πολλά εμβόλια σύμφωνα με πολλές καταγγελίες και γιατρών που έχουν γίνει, αλλά και ουσίες που έχουν σαν σκοπό την καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος του οργανισμού ώστε να προσβάλλεται εύκολα ο οργανισμός ακόμα και από απλές ιώσεις.
Η σύγχρονη λοιπόν ιατρική που βασίζεται στα χημικά φάρμακα είναι η λεγόμενη Αλλοπαθητική ιατρική και οι γιατροί που την εξασκούν χρησιμοποιώντας τα χημικά σκευάσματα ονομάζονται Αλλοπαθητικοί ιατροί. Η Αλλοπαθητική ιατρική είναι ουσιαστικά η ιατρική που ασχολείται με την καταπολέμηση των συμπτωμάτων των ασθενειών και όχι με την αντιμετώπιση του αιτίου τους, κάτι που αποκρύπτεται από το επίσημο κατεστημένο. Τα θρεπτικά συστατικά, τα βότανα και η φυσιοθεραπεία είναι πολύ πιο αποτελεσματικά από την αλλοπαθητική ιατρική, αλλά το γεγονός ότι χρησιμοποιούνται μόνο αλλοπαθητικά φάρμακα αυτό είναι απόδειξη ότι πρόκειται ουσιαστικά για ένα ιατρικό μονοπώλιο. Έτσι οι εναλλακτικές μορφές ιατρικής που βασίζονται στις φυσικές ουσίες τα βότανα και τις βιταμίνες τείνουν να απαγορευθούν από τον CODEX ALIMENTARIUS, τον λεγόμενο διατροφικό κώδικα που έχει εισαχθεί μέσω του ΟΗΕ και επιβάλει τη σταδιακή απαγόρευση της χρήσης βοτάνων αλλά και βιταμινών. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το γνωρίζουν αλλά σήμερα υφίσταται και δρα στις πλάτες τους ένα γιγαντιαίο κύκλωμα από καρτέλ φαρμάκων, ιατρικών εξετάσεων και εγχειρήσεων που θα έβαζε για παράδειγμα τον οποιοδήποτε να κάνει μία πολυδάπανη εγχείρηση ακόμη και χωρίς λόγο, έτσι όλοι είναι δεμένοι και βιολογικά αλλά και οικονομικά στο άρμα της αλλοπαθητικής ιατρικής.
Όλη αυτή η βιομηχανία φαρμάκων που εξυπηρετεί την αλλοπαθητική ιατρική "τρέφεται" από τις ασθένειες τις οποίες καταπολεμά, έστω και συμπτωματικά (εστιάζοντας στα συμπτώματα και όχι στο αίτιο). Για να συνεχιστεί λοιπόν η ύπαρξη αυτών των πολυεθνικών εταιριών των χημικών φαρμάκων οι εταιρείες αυτές έχουν ωθηθεί στο να δημιουργούν σε μυστικά εργαστήρια συνεχώς νέους ιούς (με ανασυνδυασμό του DNA τους κλπ) και βακτήρια ώστε συνεχώς νέα, πιο επιβλαβή και πιο ακριβά φάρμακα να παράγονται επίσης ώστε να συνεχιστεί η οικονομική αφαίμαξη των ανθρώπων αλλά και η βιολογική καταστροφή των οργανισμών τους από τις χημικές ουσίες.
(Ακολουθούν αποσπάσματα από τον τόμο 41 του ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ με τίτλο "ΣΙΩΠΗΛΑ ΟΠΛΑ ΓΙΑ ΗΣΥΧΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ" του Δημοσθένη Λιακόπουλου που αποδεικνύουν την απάτη των εμβολίων και την επιβεβλημένη Αλλοπαθητική Ιατρική)
- Προανακριτική εξέταση του Δρ. Wakefield ενώπιον του Γενικού Ιατρικού Συμβουλίου, 2007: Όλοι μας γνωρίζουμε ακριβώς τι έχει συμβεί εδώ: τρεις γιατροί έχουν χαρακτηριστεί ως αποδιοπομπαίοι τράγοι. Και για ποιόν λόγο ; Επειδή είχαν την τόλμη να ακούσουν τους γονείς, οι οποίοι έλεγαν ότι τα παιδιά τους είχαν παρουσιάσει άσχημα συμπτώματα μετά από κάποιον εμβολιασμό. Επειδή διερεύνησαν το θέμα προσεκτικά και εξέτασαν εκείνα τα παιδιά και διέγνωσαν θεραπεύσιμη εντερική νόσο. Επειδή δημοσίευσαν τα ευρήματά τους σε επιστημονική εφημερίδα και είχαν την απερισκεψία να προτείνουν ότι απαιτούνταν περαιτέρω διερεύνηση του θέματος. Αυτή όλη η επίμονη ανάκριση εναντίον των Τριών Ανωτέρων Ελευθέρων αποτελεί μία ξεκάθαρη διαταγή και μία διαταγή, η οποία θα πρέπει να προκαλέσει ρίγη στην καρδιά κάθε γονιού και κάθε επαγγελματία σε όλον τον κόσμο. Το μήνυμα που αποστέλλεται είναι τρομακτικά ξεκάθαρο: εάν τολμήσει κανείς να μιλήσει ανοιχτά εναντίον κάποιου φαρμακευτικού προϊόντος, θα τον κυνηγήσουμε και θα τον σταματήσουμε. Η έρευνα αυτή έχει σκοπό να διαβεβαιώσει ότι η γενιά αυτή και οι μελλοντικές γενιές των ιατρών και των επιστημόνων παραμένουν σταθεροί στην κομματική γραμμή έχοντας επίγνωση ποιος εγγυάται τις επιστημονικές εγκαταστάσεις τους, ποιος παρέχει επιχορηγήσεις και επιδοτήσεις για την έρευνα.
- O Δρ. Tukuitonga ισχυρίστηκε ότι γενικοί πρακτικοί και νοσοκομειακοί παιδίατροι του είχαν πει ότι κάποιες μαίες ήταν αντίθετες προς την ανοσοποίηση (εμβολιασμό) και μοίραζαν φυλλάδια προειδοποιώντας για τους κινδύνους. Εάν σε κάποιο παιδί προκληθεί ζημιά από κάποια νόσο, η οποία θα μπορούσε να έχει εμποδιστεί από εμβολιασμό, η οποία θα μπορούσε να είχε εμποδιστεί από εμβολιασμό, αυτός που θα παρείχε τον εμβολιασμό θα ήταν υπεύθυνος για την ζημία αυτή. Εκείνος ο γιατρός, που τολμά να αμφισβητήσει τη σοφία αυτής της εξαιρετικής ιατρικής προόδου (του εμβολιασμού), είναι ένας γενναίος ή ένας τρελός γιατρός. Κάθε γιατρός που τολμάει να ισχυριστεί ότι θα μπορούσε ίσως να υπάρχει μία σκοτεινή πλευρά σ' αυτό το εξαίσιο θαύμα, διαπομπεύεται από τον ιατρικό μηχανισμό και υπόκειται σε απειλές και γελοιοποίηση.
Η Λευκή Αδελφότητα προκειμένου να προωθήσει τα βλαπτικά εμβόλια πολλές φορές καταφεύγει σε προπαγάνδα κατατρομοκράτησης του παγκόσμιου πληθυσμού, όπως στην περίπτωση της νόσου των πουλερικών για την οποία τα απόλυτα ελεγχόμενα ΜΜΕ διέδιδαν ψευδώς πριν μερικά χρόνια ότι η νόσος θα αφανίσει έως και 70.000.000 ανθρώπους σε όλη τη μεσόγειο, κάτι το οποίο φυσικά δεν έγινε, έγιναν όμως οι εκατοντάδες χιλιάδες εμβολιασμοί άγνωστης σύστασης σε ανθρώπους που έπεσαν στην παγίδα αυτής της άθλιας προπαγάνδας που σκοπό είχε να τεστάρει τις αντιδράσεις και την υπακοή του κόσμου στο κατεστημένο-βιτρίνα της Λευκής Αδελφότητας που είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση η ιατρική επιστήμη και τα ΜΜΕ.
(Απόσπασμα από τον τόμο 41 του ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ με τίτλο "ΣΙΩΠΗΛΑ ΟΠΛΑ ΓΙΑ ΗΣΥΧΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ" του Δημοσθένη Λιακόπουλου)
- Ένας γιατρός στις ΗΠΑ, ο οποίος βοηθούσε γονείς, που είχαν προβλήματα με το τριπλό εμβόλιο (MMR) και συνταγογραφούσε εναλλακτικές ενέσεις για τα παιδιά τους, πήρε εντολή να παρουσιαστεί ενώπιον του Γενικού Ιατρικού Συμβουλίου και επρόκειτο να καθαιρεθεί από την άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος. Αυτή είναι και η απειλή που έχει στηθεί από την ελίτ. Βάζει του ανθρώπους που κυνηγάνε το χρήμα, να κάνουν την βρώμικη δουλειά, όπως συνηθίζεται να λέμε.
- Το αποτέλεσμα των προσπαθειών κάποιου Δρ. Cantekin για να προειδοποιήσει για κάποιο εμβόλιο, ήταν να του σβήσουν τις κασέτες του, να του πάρουν όλον τον εξοπλισμό του σπιτιού, να τον απολύσουν από διευθυντή της ωτορινολαρυγγολογικής κλινικής και να του απαγορευθεί απ' τον πρόεδρο η δημοσίευση του καταγγελτικού του εγγράφου. Επειδή η θητεία του στη Σχολή Ιατρικής ήταν ορισμένης διάρκειας δεν μπορούσαν να τον απολύσουν, αλλά τον απομάκρυναν απ' όλες τις πηγές, που του ήταν απαραίτητες για την διεξαγωγή της έρευνας.
- Στη Γιούτα ο ιατρικός σύλλογος πήγε τον Δρ. Κρίστοφερ στα δικαστήρια όπου του είπαν, ιδιαιτέρως, ότι θεράπευε τους ανθρώπους πολύ γρήγορα και έτσι αυτοί έχαναν δουλειά. Ξόδεψε την ζωή του μπαινοβγαίνοντας στα δικαστήρια και στις φυλακές. Συνελήφθη μετά από μία του διάλεξη επειδή έδινε βότανα για να μαλακώσει τον πόνο μίας γυναίκας στα τελικά στάδια του καρκίνου. Συνήθως οι ένορκοι τον αθώωναν, παρά τις αντίθετες οδηγίες του δικαστή. Τελικά, το 1969 δεν ήταν τόσο τυχερός και καταδικάστηκε, επειδή η συνταγογράφηση (εισήγηση βοτάνων) χωρίς άδεια είναι κακούργημα. Στερήθηκε της υπηκοότητας και του δικαιώματος ψήφου του.
- O Δρ. Shulze ήθελε να θεραπεύει τους αθεράπευτους όμως έπρεπε να δρα υπογείως, ώστε να μην τον συλλάβουν. Διατηρούσε κρυφά μία κλινική για 20 χρόνια, αλλά έκανε το λάθος να μιλήσει δημοσίως γι' αυτό. Μέσα σε λίγες εβδομάδες βρισκόταν στη φυλακή. Μεταξύ των άλλων δήλωσε : Η ιατρική, στη χώρα μας, διεξάγει μια σταυροφορία τα τελευταία εκατό χρόνια, ώστε να εξαλείψει κάθε άλλο είδος ιατρικής. Ένα από τα πράγματα που έκαναν, και ήταν το μοναδικό, ήταν ότι άσκησαν πιέσεις ώστε μόνον αυτοί να μπορούν νόμιμα να χρησιμοποιούν ορισμένες λέξεις. Σήμερα στις ΗΠΑ, μόνο ένας γιατρός μπορεί να διαγνώσει μία ασθένεια, να συνταγογραφήσει και να θεραπεύσει. Κανείς άλλος δεν επιτρέπεται να αναφέρει τις λέξεις διάγνωση, συνταγογράφηση και θεραπεία. Αυτό σημαίνει ότι κανείς άλλος δεν μπορεί θεραπεύσει, παρά ένας γιατρός. Δεν μπορώ να πω ότι "Το κρεόζωτο αποτελεί θεραπεία για τους όγκους". Δεν μπορώ να πω ότι "το σκόρδο αποτελεί θεραπεία για την χοληστερόλη ή την υψηλή πίεση". Εκείνοι κάνουν τους νόμους. Κι αυτό με κάνει να δείχνω χαζός, ανίκανος, και κάνει τα βότανα να δείχνουν ασθενή και αδύναμα. Δεν μπορώ, ως βοτανολόγος να πω ότι ένα βότανο θεραπεύει, αν και πολλά από τα συνταγογραφούμενα φάρμακα φτιάχνονται από βότανα. Αυτή είναι η τακτική της οργανωμένης ιατρικής, ώστε να εξαλείψει τις αντίθετες απόψεις, κάνοντάς τες να δείχνουν ανόητες και ανίκανες... έχουν τις λέξεις.. ελέγχουν τα πάντα. Μπορούν να βγουν και να πουν : "Ναι, αν πάρεις αυτό το φάρμακο, θα θεραπευτείς. Όμως έχουν δικηγόρους και την υποστήριξη της κυβέρνησης. Αν πω το ίδιο, θα πάω φυλακή. Και δεν είναι επειδή τα βότανα δεν κάνουν δουλειά και τα φάρμακα είναι καλύτερα, είναι επειδή εκείνοι έχουν περισσότερα χρήματα, ασκούν πιέσεις και περνούν νόμους που ευνοούν τους ίδιους. Για τον λόγο αυτό, οι άνθρωποι νομίζουν ότι τα βότανα δεν θεραπεύουν.
Βλέπουμε λοιπόν από τις μαρτυρίες πολλών γιατρών ότι στον πλανήτη υπάρχει ένα οργανωμένο κύκλωμα πολυεθνικών των φαρμάκων και γιατρών, συλλόγων και οργανώσεων που προωθεί τα χημικά φάρμακα και διώκει, με πρόστιμα, κατασχέσεις και φυλακίσεις γιατρούς οι οποίοι εργάζονται πάνω σε εναλλακτικές θεραπείες οι οποίες δεν ενέχουν τίποτα το χημικό σαν βάση.
Ζούμε σε ένα πλανήτη όπου οι παλιές φυσικές τεχνικές θεραπείας που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι μέχρι και 100 χρόνια πριν έχουν εξαφανιστεί και έχουν αντικατασταθεί πλήρως από τα χημικά φάρμακα της Αλλοπαθητικής ιατρικής, τα οποία έχουν προωθηθεί στο έπακρο από την Λευκή Αδελφότητα σαν μέσο καταστροφής, σε μακροχρόνια βάση, του οργανισμού των ανθρώπων παρά την φαινομενική ευεργετική δράση τους μια και ανακουφίζουν από τα συμπτώματα των ασθενειών χωρίς όμως να εξαλείφουν το αίτιο της νόσου. Η συσσώρευση όλως αυτών των χημικών στον οργανισμό των ανθρώπων έχει σκοπό τους μετατρέψει σε υπάκουα ζόμπι χωρίς καθαρό νου, ενώ μέσω των εμβολίων η Λευκή Αδελφότητα που ελέγχεται απόλυτα από τον Σαμαελ-Διάβολο έχει σκοπό να δώσει μια μέρα μαζικά το γονίδιο της στείρωσης ώστε όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη να στειρωθούν και να πεθάνουν ανήμποροι χωρίς να μπορέσουν να δώσουν απογόνους με αποτέλεσμα τον τελειωτικό θάνατο όλων των ανθρώπων.

(Το άρθρο βασίστηκε σε στοιχεία και δεδομένα από τον τόμο 41 του ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ με τίτλο "ΣΙΩΠΗΛΑ ΟΠΛΑ ΓΙΑ ΗΣΥΧΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ" και τον τομο 12 του ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ με τίτλο "ΝΕΜΕΣΙΣ" του Δημοσθένη Λιακόπουλου)

krishnamurti: Τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει την αγάπη, γιατί διαλύονται μέσα σ’ αυτήν τα πάντα!

Να είσαι πνευματικά ευέλικτη. Η δύναμη δεν βρίσκεται στο να είναι κανείς άκαμπτος και σταθερός, αλλά στο να είναι ευλύγιστος. Το ευλύγιστο δέντρο αντέχει στη θύελλα. Μάζεψε όλη τη δύναμη που δίνει ένας γρήγορος νους.

Η ζωή είναι παράξενη· συμβαίνουν τόσα πράγματα εκεί που δεν τα περιμένει κανείς, ώστε απλώς με το ν’ αντιστέκεται σ’ αυτά δεν πρόκειται να λύσεις κανένα πρόβλημα. Χρειάζεται να έχει κανείς τεράστια ευλυγισία και σταθερή καρδιά.

Η ζωή είναι σαν μια κόψη ξυραφιού και πρέπει να περπατήσει κανείς πάνω σ’ αυτό το μονοπάτι με εξαιρετική προσοχή και ευέλικτη σοφία.

Η ζωή είναι πολύ πλούσια, έχει τόσους πολλούς θησαυρούς κι εμείς την πλησιάζουμε με άδειες καρδιές· δεν ξέρουμε πώς να γεμίσουμε τις καρδιές μας με την αφθονία της ζωής. Ενώ είμαστε φτωχοί μέσα μας, όταν μας προσφέρονται τα πλούτη της τ’ αρνιόμαστε. Πάμε στο πηγάδι για νερό κρατώντας δαχτυλήθρα κι έτσι η ζωή καταντάει μια κακόγουστη υπόθεση, ασήμαντη και μικρή.

Η αγάπη είναι επικίνδυνο πράγμα· φέρνει τη μόνη επανάσταση που δίνει απόλυτη ευτυχία. Είναι τόσο λίγοι εκείνοι από μας που μπορούν ν’ αγαπούν· τόσο λίγοι εκείνοι που θέλουν ν’ αγαπούν.

Αγαπάμε βάζοντας όρους, κάνοντας την αγάπη ένα εμπορεύσιμο πράγμα. Έχουμε νοοτροπία παζαριού, αλλά η αγάπη δεν είναι εμπορεύσιμη, δεν είναι ένα απλό «πάρε-δώσε». Είναι μια κατάσταση ύπαρξης όπου όλα τα ανθρώπινα προβλήματα είναι λυμένα.
Τι υπέροχο μέρος που θα μπορούσε να είναι η γη με τόση πολλή ομορφιά που υπάρχει, τόσο μεγαλείο, τόση άφθαρτη ομορφιά! Είμαστε παγιδευμένοι στον πόνο και δεν νοιαζόμαστε να ξεφύγουμε απ’ αυτόν ακόμα κι όταν κάποιος μας δείχνει το δρόμο.

Δεν ξέρω, αλλά νιώθει κανείς να φλέγεται από αγάπη· υπάρχει μια άσβηστη φλόγα· νιώθει ότι έχει τόση πολλή απ’ αυτήν μέσα του, που θέλει να τη δώσει σε όλους· και το κάνει. Είναι σαν ένα ποτάμι που κυλάει με ορμή, που ποτίζει και δίνει ζωή σε κάθε πόλη και χωριό· μολύνεται από τις ανθρώπινες βρωμιές που πέφτουν σ’ αυτό, αλλά σύντομα τα νερά καθαρίζονται από μόνα τους και συνεχίζουν να τρέχουν. Τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει την αγάπη γιατί διαλύονται μέσα σ’ αυτήν τα πάντα: το καλό και το κακό· το άσχημο και το όμορφο.

Είναι το μοναδικό πράγμα που είναι αυτό το ίδιο αιωνιότητα.

Aπόσπασμα από το βιβλίο του Κρισναμούρτι «“Γράμματα σε μια νεαρή φίλη” Εκδόσεις Καστανιώτη

Οι ελεύθερες ψυχές δε μαντρώνονται, δεν μπαίνουν σε καλούπια.

Οι ελεύθερες ψυχές δε μαντρώνονται, δεν μπαίνουν σε καλούπια.
Οι άνθρωποι δε φυλακίζονται.
Ζουν για την ελευθερία τους και παλεύουν για αυτήν. Οι ψυχές τους αναζητούν τη γαλήνη , τη ζεστασιά, την αγάπη μα πιο πολύ να αισθανθούν ελεύθερες. Δε μαντρώνονται σε τοίχους, δε μπαίνουν σε καλούπια και στα πρέπει..


Ανασαίνουν τη κάθε στιγμή, εισπνέουν καθαρό αέρα και ψάχνουν δρόμους ελεύθερους, μέρη μαγικά και απροσπέλαστα από κατακτητές και πολιορκητές….
Οι ελεύθερες ψυχές δεν αντέχουν την υποδούλωση στη ζωή τους, γι’ αυτό,  αντιστέκονται, φωνάζουν, διεκδικούν, παλεύουν, μάχονται για αυτήν και δε τα παρατάνε .Ποτέ μα ποτέ δεν υποχωρούν.. Ονειρεύονται τη δική τους Ιθάκη όπως την επιθυμούν.. Μακριά από δυνάστες και εκμεταλλευτές , μακριά από εγωιστές και παρτάκηδες.
Οι ελεύθερες ψυχές γελάνε μέσα από την καρδιά τους, , δίνουν δίχως κανένα αντάλλαγμα, αγαπούν βαθιά, κι έχουν μια ζεστή αγκαλιά γι’ αυτούς που τις αφήνουν ελεύθερα να πετούν..
Οποιοσδήποτε κι αν προσπάθησε να τις μαντρώσει , να τις φυλακίσει στα δικά του θέλω , έφυγαν βιαστικά ,δίχως αναστολές ,δε κοίταξαν πίσω… Γνώριζαν ότι το αντάλλαγμα γι’ αυτή τους την απόφαση θα τους κόστιζε πολύ ακριβά. Κουβάλησαν το βαρύ τους φορτίο , που κάποιοι θεώρησαν ότι έπρεπε να πληρώσουν κι έφυγαν, πέταξαν. Μακριά , ελεύθερες , απαλλάχθηκαν από όλο αυτό..

Οι ελεύθερες ψυχές γνωρίζουν ότι  καλύτερα μια ζωή ,να ζουν ελεύθερες μέσα από τις δικιές τους αποφάσεις , τα δικά τους θέλω παρά σκυμμένες και υποταγμένες στα θέλω άλλων…

Γράφει η ψυχολόγος Άρτεμις Βαμβουνάκη.

Υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό;

Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο:
«Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε,
«Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, για αυτό που ακολουθήσει αργότερα.»

«Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή»;

Το δεύτερο είπε, «Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό, τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα».

Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται».

Το δεύτερο όμως επέμενε, «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό 'καλώδιο' πια».

Και το πρώτο απάντησε, «Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά από τον τοκετό & δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά».

«Λοιπόν, δεν ξέρω», λέει το δεύτερο, «αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει».

Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, «Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα»;

Το δεύτερο είπε: «Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει».

Τότε είπε το πρώτο, «Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει».

Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε, «Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από πάνω».

Ένα Μήνυμα από τον Ούγγρο συγγραφέα Útmutató a Léleknek

Η σχέση “θεραπευτή” – “θεραπευόμενου”…

Η σχέση "θεραπευτή" - "θεραπευόμενου"... Του Ιωάννη Ψάρρα

Ομιλία του Ιωάννη Ψάρρα που έγινε στο Παγκόσμιο Συνέδριο Ρεφλεξολόγων στην Κω, Σεπτέμβριος 1992.

Θεραπεύω στα ελληνικά σημαίνει: υπηρετώ, φροντίζω, περιποιούμαι, ασχολούμαι με ζήλο, καλλιεργώ, επανορθώνω ζημιά.
Όλα αυτά είναι στοιχεία τα οποία οφείλουν να κυριαρχούν στη ζωή και στο έργο ενός ανθρώπου που αποφασίζει να αφιερώσει το υπόλοιπο του βίου του στη θεραπευτική τέχνη. Γνωρίζω ότι υπάρχει κάποια επιφύλαξη, κάποιος φόβος στους ανθρώπους που ασχολούνται πιο συνειδητά με τις λεγόμενες εναλλακτικές θεραπείες και τη Ρεφλεξολογία, ως προς τη χρησιμοποίηση των όρων θεραπεία, θεραπεύω, θεραπευτής.
Ας κάνουμε κάτι γι’ αυτό κι ας επαναφέρουμε την πραγματική έννοια της λέξης ξανά στο φως: υπηρετώ, φροντίζω, περιποιούμαι, καλλιεργώ.
Ένας θεραπευτής- με την κυριολεξία του ανώτερου ορισμού- οφείλει εξ αρχής να γνωρίζει τη σοβαρότητα της σημερινής παγκόσμιας κατάστασης, να σκέπτεται παγκόσμια, να υπερβαίνει το προσωπικό του συμφέρον, να βλέπει τα πράγματα ομαδικά και να γνωρίζει ότι συμμετέχοντας στην εξάλειψη π.χ. ενός έλκους συνεισφέρει τα μέγιστα, όχι μόνο στην αποκατάσταση της υγείας του συγκεκριμένου ατόμου, αλλά και στη γενικότερη οικολογική αποκατάσταση του πλανήτη.
Ακόμη οφείλει να χαίρεται τη ζωή, να είναι με τη ζωή, να παροτρύνει και τους άλλους για τη ζωή, να’ ναι αισιόδοξος, χωρίς να αεροβατεί, να’ ναι δραστήριος, δυναμικός, γεμάτος αγάπη και ευσπλαχνία για όλα τα όντα, δια της παρουσίας και του λόγου του να έλκει να βοηθά το άλλο άτομο όσο το δυνατόν πληρέστερα να εκφράσει τις καλύτερές του ποιότητες, να είναι αγωγός και φωτοδότης, να είναι ένα ακτινοβόλο πλάσμα χαράς, να είναι ο εαυτός του.
Ο σύγχρονος θεραπευτής οφείλει να συμμετέχει στον κόσμο, να έχει άποψη, να γνωρίζει ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου και ότι αυτή η επαφή, η επικοινωνία, η γνώση του κόσμου θα τον βοηθάει πολύ στην εξάσκηση της τέχνης του.
Οφείλει να εργασθεί εντατικά για να θεραπεύσει τις δικές του παθήσεις στο σώμα, στο συναίσθημα, στο νου, να ξέρει ότι είναι ο πρώτος «πάσχων», ο πρώτος «πελάτης» του εαυτού του.
Επίσης να είναι ένα πλάσμα- γυναίκα ή άντρας- πλήρης έρωτος, με την αρχαία έννοια του όρου, να είναι εξωτερικά ερωτευμένος με τον κόσμο που τον περιβάλλει και εσωτερικά ερωτευμένος με τον εαυτό του, βαθύτερη ουσία του που όσο περνάει ο καιρός θα την ερωτεύεται όλο και πιο πολύ.
Εδώ κάνω μια παρένθεση για να σας πω πως εννοώ τη λέξη έρως υπό της αρχαίας της σημασίας.
Κατά τη Θεογονία (γέννηση ή καταγωγή των θεών) του Ησίοδου, Έλληνα επικού ποιητή (700 π.Χ.), έρως είναι εκείνος που αφ’ εαυτού του δεν παράγει τίποτα, αλλά είναι η ελκτική δύναμης μέσω της οποίας γίνεται η σύνθεση των στοιχείων του Χάους και της Γαίας, απ’ όπου παράγεται η ζωή.
Κατά τη Κοσμογονία των Ορφικών (6ος αίν. π.Χ.) ο Έρως βγήκε από το αυγό, είναι η πηγή όλης της δημιουργίας και κατά τον Φερεκύδη (φιλόσοφο του 6ου π.Χ. αιν.) που είχε μαθητή τον Πυθαγόρα, ο Έρως έφερε την αρμονία στο αρχέγονο Χάος.
Κατά τον Εμπεδοκλή (493; -433; π.Χ.) (φιλόσοφο, επιστήμονα, ποιητή, ρήτορα, πολιτικό, μύστη, θεραπευτή) ο έρως αποκαλείται φιλότητα (φιλία ή αγάπη) τα τέσσερα στοιχεία του κόσμου ΖΕΥΣ (ΠΥΡ)- ΗΡΑ (ΓΗ)- ΑΙΔΩΝΕΥΣ (ΑΗΡ)- ΝΗΣΤΙΣ (ΥΔΩΡ) που δια του στόματος του έρωτος «συνέρχονται εις εν άπαντα», άλλοτε πάλιν διαχωρίζονται υπό του Νείκους (διχόνοια).
Είναι δηλαδή ο έρως η συνδετική, συνθετική, ενοποιός δύναμη των πάντων.
Ακόμη ο θεραπευτής οφείλει να διατηρεί μια αγνότητα ζωής, να έχει σεβασμό για τον εαυτό του και τους άλλους, να μην κακολογεί, να έχει ευαισθησία στα χέρια, στο λόγο, στην κίνηση του σώματος, λεπτότητα, ευγένεια στους τρόπους, να έχει χιούμορ, ο χώρος του να είναι αισθητικά ωραίος, καθαρός, να είναι γνώστης του αντικειμένου του, να είναι καλλιτέχνης ως προς την εξάσκηση της τέχνης του, να είναι οραματιστής δηλαδή να προχωράει αυτά τα οποία πήρε από τους προηγούμενους και να τα βελτιώνει, κάνοντας νέες προτάσεις, να’ ναι εκπαιδευτής δηλαδή να ενημερώνει, να πληροφορεί, να επεξηγεί στο θεραπευόμενο, το πώς και το γιατί, στο βαθμό που γνωρίζει την περίπτωσή του και έτσι να γίνει ο νέος τύπος ανθρώπου, η νέα πρόκληση και η νέα πρόταση για τη μετάβαση της ανθρωπότητας από την εφηβική ηλικία στην ενηλικίωση.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό σημείο για το θεραπευτή είναι να είναι καλός ακροατής.
Έχω την εντύπωση πως ένας που ξέρει την τέχνη και την επιστήμη της ακρόασης είναι και πάρα πολύ καλός θεραπευτής.
Μερικοί νομίζουν ότι επειδή έχουν αυτιά μπορούν να ακούν. Πρέπεί να είναι κανείς ακροατής για να κάνει τ΄ αυτιά του ν’ ακούν. Πέρα λοιπόν από την καλή φυσιολογία, χρειάζεται καθαρή συνείδηση, συγκέντρωση, ηρεμία, γαλήνη στα συναισθήματά μας και στο νου μας, ικανότητα μνήμης και ανάμνησης, να αφουγκραζόμαστε πίσω από τις λέξεις και για τους ρεφλεξολόγους να «ακούμε» το πέλμα και πίσω από το πέλμα, τον «ήχο» του πέλματος, να αφεθούμε στην ακρόαση της στιγμής, χωρίς να έχουμε προαποφασισμένη στάση, χωρίς τις προκαταλήψεις μας ή τις φοβίες μας ή τις προσδοκίες μας, χωρίς να μεταφέρουμε τα δικά μας προβλήματα, «καθαροί», «εν κενώ» έξω από τα δικά μας ονειροπολήματα ή παρασυρμένοι σε μια ακόμη διεκπεραίωση αλλά αποφασιστικά ξύπνιοι με όλο μας το είναι θα το προσφέρουμε το maximum των δυνάμεών μας κατά τη διάρκεια της συνεδρίας.
Έχουμε ένα δύσκολο, όμορφο, λυτρωτικό, καταπληκτικό έργο να κάνουμε. Σας μίλησα αρκετά για το θεραπευτή και για τα στοιχεία που κατά τη γνώμη μου οφείλει να έχει, έτσι ώστε η σχέση που θα καλλιεργήσει με το θεραπευόμενο να είναι υψηλής ποιότητας και θα έλεγα να είναι μια σχέση πρότυπο.
Το έκανα αυτό γιατί θεωρώ ότι πάρα πολύ μεγάλο μέρος της «θεραπείας» του πάσχοντος εξαρτάται από την ποιότητα του θεραπευτή. Πολλές «θεραπείες» νομίζω ότι δεν φτάνουν σε αίσιο τέλος λόγω της μη ορθής σχέσης που αναπτύσσεται μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου, και αυτό σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στη στάση που έχει ο θεραπευτής ως προς τον πάσχοντα.
Απαιτείται λοιπόν να είμαστε ανοιχτόμυαλοι, εξαιρετικοί ακροατές στην ιστορία που ήρθε να μας διηγηθεί ο συνάνθρωπός μας, χωρίς προσκολλήσεις και προκαταλήψεις, να είμαστε και να γίνουμε συνεργάτες. Ο ορθός όρος για τη σχέση θεραπευτή / θεραπευόμενου, είναι συνεργασία δηλαδή δύο ανθρώπινα όντα που θα εργαστούν μαζί με ένα κοινό στόχο.
Στη σχέση αυτή δηλαδή θεραπευτή / θεραπευόμενου από τη μια μεριά, δεν υπάρχει κάποιος/ α που γνωρίζει και επιβάλλει και από την άλλη κάποιος/ α που δεν γνωρίζει, που φοβάται που είναι α-σθενής δηλαδή χωρίς σθένος, χωρίς δύναμη, αλλά αντίθετα και οπωσδήποτε πρέπει να υπάρχει η σχέση, η αλληλεπίδραση, η επαφή, το βίωμα της συναναστροφής δύο ανθρώπων, η αυξανόμενη κατανόηση και αγάπη μεταξύ τους, οι ορθές ανθρώπινες σχέσεις, η κοινή προσπάθεια, η συν-εργασία, για τη διαπίστωση των λόγων και των αιτιών που τυχόν προκάλεσαν την πάθηση.
Εμείς οι σύγχρονοι θεραπευτές οφείλουμε πλέον να πάψουμε να αναπαράγουμε το μοντέλο θεραπευτής / θεραπευόμενος, με την έννοια του εξουσιαστής / εξουσιαζόμενος, αλλά οφείλουμε απαραιτήτως να καλλιεργούμε μια τέτοια σχέση που θα εκμηδενίσει την απόσταση που χωρίζει δύο ανθρώπους και να προτείνουμε συνεχώς δια των λόγων και των έργων μας τη συνεργασία, τη συμμετοχή του πάσχοντος και την κατανόηση της τυχόν ευθύνης του για το πρόβλημα που τον απασχολεί.
Σε αυτό το σημείο θέλω να υπογραμμίσω δύο πράγματα: από τη μία πλευρά ουσιαστικά δεν υπάρχει ασθενής ή θεραπευόμενος, παρά ένας άνθρωπος που για κάποιους λόγους (άγνοιας ή κακής πληροφόρησης ή έλλειψης επαρκούς αγάπης ή .) παρεξέκλινε από τον κοσμικό νόμο και την παγκόσμια αρμονία.
Από την άλλη πλευρά ουσιαστικά δεν υπάρχει θεραπευτής, παρά μόνο ένας άνθρωπος που επέλεξε μέσα από αυτό το δρόμο να πλησιάσει πιο πολύ στη γνώση του κοσμικού νόμου και της κοσμικής αγάπης και επέλεξε να υπηρετήσει, επέλεξε να φροντίσει να περιποιηθεί συνανθρώπους του, οι οποίοι και αυτοί με τη σειρά τους τον επέλεξαν γι’ αυτή τη δράση. Ας είμαστε ευγνώμονες σε κάθε άνθρωπο που μας πλησιάζει.

Να μένεις με τους ανθρώπους που σε αποδέχονται για αυτό που είσαι!

Αυτό που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει και να πιστέψει πως κάποτε ήσουνα κι εσύ ενας φυσιολογικός άνθρωπος. Αυτό που κανείς, όσο κοντινός σου και να είναι, δεν πρόκειται να καταλάβει ποτέ.

Πως κι εσύ κάποτε γυρνούσες στα μπαράκια μέχρι τις 3 τα ξημερώματα, ότι κι εσύ χόρευες έστω κι αν δεν έπινες πολύ, ότι κι εσύ είχες όνειρα (θα μπορούσες να τα πεις και άπιαστα), πως κι εσύ είχες πείσμα, είχες θάρρος, είχες δύναμη, είχες φιλοδοξίες, ένιωθες ζωντανή κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Πως κι εσύ γελούσες με ηλίθια αστεία, κι εσύ έβγαινες με τις φίλες σου κάνοντας χαζές συζητήσεις, πως κι εσύ φλέρταρες, πως κι εσύ έκανες ‘ο,τι κάνει ένας νέος άνθρωπος. Ώσπου μια μέρα ξαφνικά άλα αλλάζουν.

Όταν έρθει ο θάνατος, άλα αλλάζουν. Και να που πρέπει να εξηγήσεις πως δεν άρχισες τα χάπια έτσι ξαφνικά με ευκολία, πως εξαιτίας τους μπορεί να κοιμάσαι πολλές ώρες, πως υπάρχει λόγος που δυσκολεύεσαι να σηκωθείς απο το κρεβάτι και όχι επειδή το επέλεξες, πως πολλές φορές έκλαιγες μερόνυχτα και πίστευες πως δεν υπήρχε λόγος να ζεις, πως ένιωθες πως κανείς δεν μπορεί να καταλάβει αν δεν το νιώσει, και πως αυτός που θα καταλάβει θα πρέπει να σώσει πρώτα τον εαυτό του για να μπορέσει να σώσει κι εσένα.

Και να πρέπει να εξηγείς, πως αυτό το ερείπιο που έχεις γίνει, κάποτε ήταν μια νεαρή κοπέλα με όνειρα και όρεξη για ζωή, πως δεν μπορείς να κρίνεις αν δεν μπεις στα παπούτσια της. Να πρέπει να εξηγήσεις πως όταν πεθάνει κάποιος δικός σου, πεθαίνεις κι εσύ. Αλλά εσύ, πρέπει να αναστηθείς για να σε βλέπουν οι άλλοι, για να μην σε κρίνουν οι άλλοι, για να μην σε υποτιμήσουν οι άλλοι, για να σε βάλουν στη ζωή τους οι άλλοι..

Και πόσο δύσκολο είναι να τους πείσεις ότι δεν είσαι αυτό που βλέπουν, ότι είσαι κάτι καλύτερο από αυτό που φαίνεται, πως έχεις κι εσύ κρυμμένη μια εσωτερική δύναμη που όμως ο πόνος και η απώλεια την κλειδώνουν και την ξεσκίζουν.

Κι οταν σε δουν να αρχίσεις δειλά-δειλά να συνέρχεσαι από αυτή τη βάρβαρη πραγματικότητα, να έχουν την απαίτηση να σε δουν να μεγαλουργείς, να πετάς, να πρέπει να γίνεις σαν αυτούς, δυνατή, φιλόδοξη, να γίνεις μια άλλη, να γίνεις κάποια άλλη που δεν είδε μπροστά της το θάνατο, που δεν είδε μπροστά της την αρρώστια και το τέλος, να γίνεις ενα πλάσμα όχι μόνο δυνατό αλλά και ανίκητο.

Και να πρέπει να υπερασπιστείς τον εαυτό σου και να μην μπορείς. Γιατί κι εσύ η ίδια μισείς αυτό που έχεις γίνεις αλλα νιώθεις τα χέρια σου δεμένα σφιχτά, ανυπόφορα σφιχτά δεμένα. Και οποιαδήποτε προσπάθεια κι αν κάνεις, τους φαίνεται λίγη…

Και να πρέπει να εξηγείς τι είναι ο θάνατος, τι είναι η κατάθλιψη, τι σημαίνει να πίνεις αντικαταθλιπτικά φάρμακα σε νεαρή ηλικία, τι σημαίνει να πεθαίνει μπροστά στα μάτια σου η αδερφή σου, τι σημαίνει να την βλέπεις να αργοπεθαίνει και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα, τι σημαίνει να πηγαίνεις στο κοιμητήριο να τη θάβεις, τι σημαίνει να την αποχωρίζεσαι για μια ολόκληρη ζωή.

Και να μην μπορείς να εξηγήσεις πως είσαι μουδιασμένη, χαμένη, ότι ξεκινά για σένα μια νέα ζωή, πως οτι υπήρχε πριν δεν ισχύει πια,πως το γέλιο σου δεν είναι όπως ήταν παλιά, πως η χαρά σου δεν είναι αυθεντική, πως καλείσαι να ξεκινήσεις μια νέα ζωή, λες και είσαι ξανά 6 χρονών και ξεκινάς την πρώτη τάξη του δημοτικού.

Και πρέπει να μάθεις ξανά να διαβάζεις, ξανά να γράφεις, ξανά να κοινωνικοποιηθείς, να πρέπει να αρχίσεις ξανά να βάζεις στόχους όπως ξεκίνησες στο γυμνάσιο, να πρέπει ξανά να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου όπως τότε στα 18 σου.

Και το δυσκολότερο : Να πρέπει να εξηγήσεις το θάνατο σε κάποιον που δεν είδε ποτέ κάποιον πολύ δικό του να πεθαίνει. Να βλέπεις τους δικούς σου δυστυχισμένους και να μην μπορείς να κάνεις κάτι, να βλέπεις τον εαυτό σου εγκλωβισμένο και να μην μπορείς να το αλλάξεις, να βλέπεις μια ψυχούλα και να ρωτάς ‘’γιατι να πρεπει να το ζησει αυτο; ‘’, να αμφιβάλλεις αν μπορείς να τα βάλεις με αυτό το μεγαθήριο : τη ζωή. Γιατί δεν ειναι εύκολο πράγμα να ζεις. Θέλει θάρρος για να ζήσει κανείς. Κι οταν χάσεις αυτό το θάρρος κι αυτό το κίνητρο για να ζήσεις, πρέπει οπωσδήποτε να το βρεις αλλιώς το παιχνίδι χάθηκε εντελώς.

Κανένας δεν θα μπορέσει να σε καταλάβει, όλοι θα αρχίσουν τα γνωστά ‘’σε νιώθω’’, ‘’έχω ζήσει κάτι παρόμοιο’’, ‘’έχω κι εγώ πολλά προβλήματα’’. Κανένας δεν θα σε καταλάβει. Κανένας. Όπως εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις έναν τυφλό, έναν κωφάλαλο, έναν ανάπηρο, έναν σχιζοφρενή, έναν αλκοολικό, έναν ναρκομανή έτσι και οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν εσένα. Κι όμως , έχουν την απαίτηση να σε δουν έτσι όπως θέλουν να σε δουν για το δικό σου καλό. Λες κι εσύ δεν ξέρεις το δικο σου καλό! Λες κι αν είχες τα απαραίτητα ψυχικά αποθέματα δεν θα τα άλλαζες όλα εσύ!

Όταν λοιπόν μια ψυχή, μια καρδιά ειναι διαλυμένη, όταν το μυαλό είναι στοιχειωμένο με εικόνες βασανιστικές, τοτε εναποθέτεις τις ελπίδες σου στο Χρόνο. Αυτή τη σπουδαία ανακάλυψη.

Και περιμένεις ότι και οι άλλοι θα σου δώσουν χρόνο και δεν θα σε κρίνουν για τις τωρινές σου επιλογές, για τη στασιμότητά σου, για τον απεριόριστο (μη παραγωγικό χρόνο σου).

Δεν υπάρχουν πολλές λύσεις. Μένεις με τους ανθρώπους που σε αποδέχονται όχι για αυτό που είσαι αλλά για αυτό που έχεις γίνει. Γιατί τώρα είσαι κάτι άλλο και δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγίνεις αυτό που ήσουν πριν. Ναι , πρέπει να ξανασταθείς στα πόδια σου, πρέπει να παλέψεις, πρέπει να ζήσεις αλλά τώρα πια με μια νέα ταυτότητα που δεν την έχεις επιλέξει εσύ. Και αυτή τη νέα ταυτότα πρέπει να την αγαπήσουν και οι άλλοι. Λάθος. Αυτή τη ταυτότητα πρέπει να την αγαπήσουν όποιοι θέλουν και όποιοι μπορούν.

Το σπήλαιο του Πλάτωνα - Η σημαντικότερη ιστορία στον κόσμο για να δει κάποιος τα πράγματα όπως είναι

Ο μύθος του σπηλαίου παρουσιάζει τη σχέση των ανθρώπων προς τις βαθμίδες του πραγματικού κόσμου, σε συνάρτηση με τον βαθμό γνώσης που αυτοί κατέχουν.

Η κλιμάκωση τοποθετεί τη γνώση των δεσμωτών στο επίπεδο της εικασίας και της πίστεως, ενώ αυτοί που ανεβαίνουν στον επάνω κόσμο ανέρχονται στην γνωστική κατηγορία της διάνοιας, έχοντας τη δύναμη ν’ αντικρίσουν μόνο τα απεικάσματα των αντικειμένων.

Όσοι είναι οπλισμένοι με τη δύναμη της διαλεκτικής ατενίζουν τα ίδια πράγματα, συλλαμβάνοντας την υπόστασή τους. Αυτοί που μπορούν να δουν τον ίδιο ήλιο, είναι εκείνοι που μπορούν ν’ ατενίσουν την πηγή του Αγαθού, βρίσκονται, δηλαδή, στη γνωστική σφαίρα της νοήσεως.

Παρατηρείται πως η συνάντηση των ατομικών συνειδήσεων με τον κόσμος και η διαπίστωση της διαφοράς των δύο μεγεθών, είναι ανάλογη με τη διαπίστωση της διαφοράς των μερών της ίδιας συνείδησης, έτσι ώστε οι δεσμώτες του σπηλαίου να συμβολίζουν το κρυφό και ανεξερεύνητο κομμάτι του ανθρώπου, το οποίο θα πραγματοποιήσει τη σύζευξη το με το γνωστό μέρος μέσο της διαλεκτικής.

Από την «Πολιτεία του Πλάτωνα» Εκδόσεις Κάκτος

Ο μύθος είναι μια πολλαπλή αλληγορία. Μέσω αυτού ο Πλάτωνας αναπτύσσει τον δικό του κόσμο ιδεών. Αφενός, παραθέτοντας τα στοιχεία (βαθμίδες) που μπορούν να καταρτίσουν ένα δημοκρατικό κράτος, αφετέρου μέμφεται τη ζωή μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες όπου ο άνθρωπος οχυρώνεται σε ένα προσωπικό σύμπαν (το προσωπικό σύμπαν είναι η σπηλιά) με τους νόμους, τη θρησκεία και τους κανόνες αδιαφορώντας για την ευρύτητα του πνεύματος που υπάρχει έξω από αυτές τις συνθήκες (η ευρύτητα του πνεύματος είναι ο ήλιος που υπάρχει έξω από την σπηλιά και οι εντός της σπηλιάς φοβούνται να αντικρίσουν γιατί τα μάτια τους συνήθισαν στο σκοτάδι και άμα δουν το δυνατό φως του ήλιου –της αλήθειας- θα τυφλωθούν. Μάλλον φοβούνται ότι θα τυφλωθούν γιατί τυφλοί είναι μέσα. Είναι ο ίδιος φόβος που καλλιεργούν οι ιθύνοντες προς τους υποτακτικούς)

Δεσμώτες είναι οι ακαλλιέργητοι, απαίδευτοι, (όχι αμόρφωτοι όπως υποστηρίζουν πολλοί, ή αμόρφωτοι με την έννοια αυτών που έχουν μόνο τη μόρφωσητου επίσημου εκπαιδευτικού συστήματος, χωρίς να έχουν κάνει τις προσωπικές αναζητήσεις) που έχουν αλυσοδεθεί από την παιδική τους ηλικία και βλέπουν μόνο το βάθος της σπηλιάς, τίποτε άλλο.

Γνωρίζουν μόνο την γνώση που τους έχουν υποβάλει.

Υπάρχουν και οι απελεύθεροι, ή οι φιλόσοφοι που μπορούν να δουν το φως και την έξοδο. Έχουν όμως να επιλέξουν για το αν θα οδηγήσουν τους συνανθρώπους τους στην αφύπνιση και έξω από την σπηλιά, ή θα χρησιμοποιούσουν την αδυναμία τους στην όρασητους για να τους εκμεταλλευτούν και να γίνουν ισχυροί.

Με το φως της σπηλιάς βλέπουν τις σκιές πάνω στα τοιχώματα και νομίζουν πως είναι τα ίδια τα πράγματα και όχι οι σκιές τους. Αλλά μπορεί να είναι και τα πάθη παραμορφωμένα, έτσι όπως παραμορφώνουν και τη ζωή.

Ο Πλάτωνας γράφοντας αυτό το μεγαλειώδες αλληγορικό έργο που είναι ενταγμένο στην «Πολιτεία» ως το έβδομο βιβλίο της, ακτινογραφεί την κοινωνία και τον άνθρωπο, τη φύση και τους νόμους. Στους αιώνες που πέρασαν από τότε που γράφτηκε δοθήκαν δεκάδες ερμηνείες, αλλά αυτό που μένει κοινό σε όλους είναι το καταναγκαστικό σκοτάδι που επιβάλουν στους ανθρώπους από την ώρα που γεννιούνται ενταγμένοι σε μια κοινωνία που έχει ως δεδομένο την σκλαβιά και την υπηρέτηση των ανωτέρων οι οποίοι προκύπτουν από μια ιεραρχία που ατσαλώνει το επίσημο κράτος με νόμους, καθαγιάζει η θρησκεία και επιβάλει ο φόβος και με τους δύο.

Εκείνοι που γεννήθηκαν για να φωτίσουν τις ζωές μας.

Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν για να γίνουν ξεχωριστοί.
Ίσως να ήταν τέτοια η συγκυρία των άστρων. Ή να τους κέρασαν νεράιδες πάνω από την κούνια. Ίσως απλά, η μάνα φύση να θέλησε να τους χαρίσει στην ανθρωπότητα για να ομορφύνει τον κόσμο.
Είναι ψυχές που έπεσαν στη γη και την κάνουν πιο λαμπερή και μόνο που υπάρχουν.Φωτίζουν τις σκοτεινιές της ύπαρξης, δίνουν ελπίδα πως δε χάθηκαν τα πάντα.
Ήρεμα τα μάτια τους και τρυφερά αποπνέουν μια γαλήνη, μια έννοια. Δείχνουν πως όλα τα προβλήματα του κόσμου, όλες οι ατιμίες, η σκληρότητα, η αθλιότητα, η απανθρωπιά, δεν τους αγγίζουν…
Μόνο ο άνθρωπος. Αυτός το μέλημα και η έννοια τους.
Θα σταθούν δίπλα στον αδύναμο. Θα βοηθήσουν όποιον έχει την ανάγκη τους. Φίλος, γνωστός ή ολότελα ξένος, δεν έχει σημασία.
Εκείνοι είναι εκεί. Γιατί αυτή είναι η στόφα τους. Βαθιά τρυφερή κι ανθρώπινη.
Δε θα σκεφτούν το κακό. Κι όταν έρθουν αντιμέτωποι μαζί του, με ένα μεγαλείο ψυχής θα τα καταφέρουν. Θα σταθούν στο ύψος τους και θα παλέψουν με δύναμη που μέσα στην ηρεμία που βγάζουν προς τα έξω, δε φαντάζεται κανείς.
Κι όμως.
Αυτοί οι άνθρωποι, με την ηρεμία στο βλέμμα και τη μεγάλη καρδιά, μπορούν να πολεμήσουν με θάρρος και τόλμη που δε βάνει ο νους. Και να θυσιαστούν, αδιαφορώντας για κάθε δικό τους όφελος.
Πάνω από όλα ο άνθρωπος. Ο αγαπημένος τους.
Πιστεύουν σε έναν κόσμο που μπορεί πια να μην υπάρχει. Μα πιστεύοντάς τον, βαθιά μέσα τους νιώθουν πως αρχίζουν να τον δημιουργούν.
Και το ελπίζουν πως έτσι γίνεται.
Γιατί ο κόσμος δεν είναι όπως τον θέλουν. Αυτοί τον ονειρεύονται όμορφο, σωστό, μεγαλειώδη κι ανθρώπινο.
Κι όσο αυτός δεν είναι έτσι, τόσο παλεύουν.
Και πέφτουν, πληγώνονται, κλαίνε. Μα σηκώνονται με όση δύναμη τους απομένει και συνεχίζουν.
Και βοηθούν και συμπονούν. Κι απαρνιούνται το δικό τους καλό για το κοινό καλό.
Γιατί ξέρουν πως ο κόσμος δεν πορεύεται με το “εγώ” μα με το “εμείς”.
Γι’αυτό το πανανθρώπινο “εμείς” γίνονται πρεσβευτές αγάπης και πάσης φύσεως εθελοντές.
Και φτιάχνουν τη ζωή τους στα μέτρα που χρειάζεται η ανθρωπιά τους να χωρέσει.
Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία.
Είναι άνθρωποι που γεννήθηκαν με άστρο. Ένα άστρο που φωτίζει τις μορφές τους και τον κόσμο γύρω τους.
Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπο, μην τον προσπεράσεις. Μπορεί να φανεί ταπεινός κι αδιάφορος. Μπορεί να σου φανεί λίγος και φτωχικός.
Αλλά δεν είναι. Μάθαμε να κοιτάμε επιδερμικά, να κρίνουμε εγωιστικά κι ανώριμα.
Σαν επιμείνεις, θα δείς κάτι… Άλλοι θα το πουν φως. Άλλοι σπίθα. Οι περισσότεροι θα δυσκολευτούν να το προσδιορίσουν.
Αν με ρωτάς, εγώ το λέω αύρα. Και δεν την αφήνω να φύγει σαν τη δω. Σαν αποκτήσω έστω την υπόνοια πως υπάρχει.
Γιατί οι άνθρωποι με αύρα φωτεινή και καθάρια, είναι πολύτιμοι. Είναι άνθρωποι που τους θέλεις στη ζωή σου. Τη γεμίζουν, την κάνουν πολύτιμη, της δίνουν νόημα και ουσία.
Μα πάνω από όλα, της δίνουν προσανατολισμό.
Χαθήκαμε οι άνθρωποι. Εγκλωβιστήκαμε σε βαλτωμένα νερά. Φυλώντας με πάθος σκουπίδια που μας τα πάσαραν για θησαυρούς και τους πιστέψαμε.
Κι είναι αυτοί, οι ξεχωριστοί, που μας δείχνουν όσα αρνηθήκαμε να δούμε και να πιστέψουμε. Και μας θυμίζουν πως πάνω από όλα, από φιλοδοξίες, ματαιοδοξίες και φιλαργυρίες, είμαστε άνθρωποι. Και σαν άνθρωποι έχουμε καθήκον να φυλάξουμε Θερμοπύλες. Να βοηθήσουμε τον άνθρωπο, να αλλάξουμε τον κόσμο που φτιάχτηκε αλλιώς κι αλλιώς τον καταντήσαμε.
Εκείνοι, οι ξεχωριστοί, προχωρούν μπροστά και με το άστρο τους μας δείχνουν το δρόμο.
Το μόνο που μένει είναι να τους ακολουθήσουμε.
Ελπίδα πάντα υπάρχει, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας και να τη δούμε…

Της Στεύης Τσούτση

Ακούστε το σώμα σας και θα ακούσετε την ψυχή σας!

Οι αποκαλύψεις της Ψυχοσωματικής Ιατρικής μας έχουν οδηγήσει στα συμπεράσματα ότι συναισθήματα που καταπιέζονται και δεν εκδηλώνονται, φόβοι και ανησυχίες που δεν αντιμετωπίζονται, καθώς και επιθυμίες που ποτέ δεν τολμήθηκαν και θέλω που δεν εκφραστήκαν, θα βρουν πάντα ένα κανάλι για να μας δώσουν το μήνυμα τους.

Συνήθως εκδηλώνονται το σώμα μας με την μορφή πόνου, ακαμψίας, δυσφορίας και πολλών άλλων συμπτωμάτων. Μην αμελείτε λοιπόν τα μηνύματα που σας δίνει η ψυχή σας! Μεταφράστε τα και προσπαθήστε να αντιμετωπίσετε αυτό που πραγματικά σας ενοχλεί!

Αν νιώθετε ακαμψία:

Η ακαμψία του σώματος αντιπροσωπεύει την ακαμψία του νου. Ο φόβος μας κάνει να παραμένουμε στον παλιό τρόπο συμπεριφοράς μας και αυτό μας εμποδίζει να είμαστε ευέλικτοι. Αν πιστεύουμε πως υπάρχει «ένας μόνον τρόπος» για να κάνουμε κάτι, συχνά νιώθουμε τους εαυτούς μας πιασμένους.

Πόνοι στο κεφάλι:

Σ’ αυτό βρίσκονται τα περισσότερα αισθητήρια όργανα αλλά και ο εγκέφαλος αποτελεί ταυτόχρονα το στρατηγείο μας και την πύλη απ’ όπου ο έξω κόσμος περνάει μέσα μας. Από τον πονοκέφαλο και την ημικρανία ως τις σοβαρές παθήσεις που εκδηλώνονται στην περιοχή του κεφαλιού φανερώνεται η στάση μας απέναντι σ’ αυτά που μας απασχολούν. Συχνά αντί να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο, το νιώθουμε απλώς να πονάει από έναν ισχυρό πονοκέφαλο.

Αυτός είναι ο τρόπος που το σώμα μας στέλνει ένα μήνυμα ότι έχουμε φορτωθεί με πολλές σκοτούρες ή ότι έχουμε υπερφορτώσει τα κυκλώματα με κάτι που μας ζητάει πολλή ενέργεια και σκέψη δίχως να αναγνωρίζουμε ότι χρειάζεται να αφήσουμε τα πράγματα να «κρυώσουν» λιγάκι πριν πάρουμε αποφάσεις.

Πόνοι στους ώμους και τον αυχένα:

 Υποδηλώνουν συχνά πως έχουμε αναλάβει μεγάλα βάρη , περισσότερα από όσα αντέχουμε να σηκώσουμε ή ότι έχουμε αυτοπεριοριστεί και έχουμε δεχθεί να υποταχθούμε. Δηλώνουν ένα είδος υποδούλωσης το οποίο έχει φτάσει πια σε οριακό επίπεδο. Οι πόνοι στους ώμους δεν μας αφήνουν να υψώσουμε τα χέρια και το αυχενικό μπλοκάρει μια ευρύτερη περιοχή δείχνοντας ένα είδος ακαμψίας που έχει επέλθει με τον καιρό.

Επιπλέον ο πόνος στους ώμους μπορεί να δείχνει ότι κουβαλάμε πάνω μας και μια μεγάλη συναισθηματική επιβάρυνση. Καλό είναι να  εστιάσουμε πάνω σε κάποια προληπτική επίλυση των προβλημάτων καθώς και τη διανομή του βάρους που μας επιβαρύνει σε άλλους ανθρώπους στη ζωή μας που πραγματικά νοιάζονται για εμάς.

Πόνοι στο λαιμό:

Ο πόνος στο λαιμό σας είναι μια ένδειξη ότι δυσκολευόμαστε να συγχωρέσουμε άλλους ανθρώπους, ή ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό. Εάν αισθανόμαστε πόνο στο λαιμό, ας εξετάσουμε τα πράγματα που αγαπάμε για τον εαυτό μας και τους άλλου και συνειδητά να εργαστούμε προς τη συγχώρεση.

Πόνοι στα αυτιά:

Βόμβος, πόνος ,βούλωμα των αυτιών ή περιορισμός της ακοής σηματοδοτούν την αντίστασή μας σε ορισμένες εντολές ή την άρνησή μας να ακούσουμε και να δεχθούμε κάποια πράγματα. Δεν θέλουμε πια ούτε να ακούμε ούτε να υπακούμε. Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει. Η βαθύτερη ανάγκη πίσω από τα προβλήματα των αυτιών είναι να αποσυρθούμε στον εαυτό μας, να αφουγκραστούμε τι αυτός έχει να πει. Μέσα σε όλο αυτό υπάρχει και ένα σήμα που μας ειδοποιεί να ακούσουμε τη διαίσθησή μας και τη συνείδησή μας, αυτή την ψιθυριστή φωνή που δεν ακούγεται όταν όλη μας η προσοχή είναι στραμμένη σ’ αυτά που λέει ο κόσμος.

Προβλήματα στη δεξιά ή στην αριστερή πλευρά: η εσωτερική παράδοση συνδέει την αριστερή πλευρά του σώματος με το συναίσθημα και τη θηλυκή διάσταση της ύπαρξης και τη δεξιά πλευρά με τη λογική και την αρσενική διάσταση. Ανάλογα σε ποια πλευρά του σώματος εκδηλώνεται ένα πρόβλημα δείχνει ταυτόχρονα αν «παραπονείται» το ανδρικό και λογικό μέρος μας ή το θηλυκό και συναισθηματικό.

Πόνοι στο πάνω μέρος της πλάτης σας:

Εάν αισθάνεστε πόνο στο πάνω μέρος της πλάτης σας, πιθανώς να αντιμετωπίζετε την έλλειψη συναισθηματικής στήριξης. Ίσως να νιώθετε πως δεν αξίζετε την αγάπη  ή  ακόμα και να καταπιέζετε τα συναισθήματα της  αγάπη σας προς κάποιο πρόσωπο.

Πόνοι στο κάτω μέρος της πλάτης σας:

Κάτω οσφυαλγία μπορεί να σημαίνει ότι έχετε μεγάλη ανησυχία για τα χρήματα ή σας λείπει έντονα η συναισθηματική υποστήριξη. Μπορεί να είναι μια καλή στιγμή για να ζητήσετε μια αύξηση  ή να εξετάσετε ένα οικονομικό πρόγραμμα για σας που θα σας βοηθήσει να αξιοποιήσει τα χρήματα λίγο καλύτερα. (μακριά από δάνεια)

Προβλήματα στην καρδιά:

Τα προβλήματα σ’ αυτό το ζωτικό όργανο υποδηλώνουν έντονες συναισθηματικές εντάσεις. Ερωτικές απογοητεύσεις, άρνηση συγχώρεσης, ενοχή και αυτομομφή, μεγάλη συναισθηματική εξάρτηση ή αντίθετα αποξένωση και «κλείσιμο της καρδιάς» έχουν άμεση σχέση με τη δυσλειτουργία της.

Εκτεταμένες μελέτες έχουν αποδείξει πως η ροή της αγάπης και της συγχώρεσης αποτρέπουν τα ισχαιμικά επεισόδια ενώ αντίθετα διευκολύνεται η εμφάνισή τους όταν η έκφραση της αγάπης είναι προβληματική. Το μάθημα πίσω από τα προβλήματα στο καρδιαγγειακό σύστημα περιέχει πάντα το ίδιο βαθύτερο αίτημα για άνοιγμα της καρδιάς , καλοσύνη και αποδοχή. Όσο πιο ανεπιφύλακτες, τόσο καλύτερα. Πρώτα και κύρια στον ίδιο τον εαυτό μας.

Πόνοι στο αγκώνες:

Πόνος στους αγκώνες σας έχει να κάνει με την αντίσταση που βάζετε στις μεγάλες αλλαγές της ζωής σας. Αν τα χέρια σας τα αισθάνεστε σκληρά, τότε ίσως είστε σκληρός και ψυχρός απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Μπορεί να έφτασε ο καιρός να σκεφτείτε έξυπνους συμβιβασμούς για να πηγαίνετε τουλάχιστον  με τη ροή της ζωής σας και όχι κόντρα.

Πόνοι στα χέρια:

Τα χέρια αντιπροσωπεύουν τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τη ζωή μας, τις ευθύνες μας και τα ταλέντα μας. Πόνοι στα χέρια δηλώνουν την αντίδραση του εαυτού μας, επειδή δεν εκφράζουμε όλο το δυναμικό μας ή δεν διαφεντεύουμε με σοφία τον εαυτό μας και τις υποθέσεις μας. Μήπως έχουμε κάνει κάποια παραβίαση των ορίων μας;

Ή μήπως δεν τολμάμε να ανοίξουμε τα χέρια και την αγκαλιά μας;

Απλώνουμε τα χέρια μας για να αγγίζουμε τους άλλους ώστε να συνδεθούμε μαζί τους. Πολλές φορές οι πόνοι αυτοί μεταφράζονται και στο ότι είμαστε απόμακροι και ότι δύσκολα κάνουμε νέους φίλους. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε ανοιχτοί σε νέες φιλίες και να επικοινωνούμε πιο πολύ.

Πόνοι στα ισχία:

Αν φοβόμαστε πολύ την αλλαγή μπορεί να εκδηλωθεί πόνος στα ισχία. Η αναποφασιστικότητα και το δίλημμα μπορεί να αποτελεί επίσης έναν παράγοντα του πόνου αυτού. Εάν έχουμε σκεφτεί μερικές μεγάλες ιδέες, ήρθε η ώρα να πάρουμε και τις ανάλογες αποφάσεις!

Πόνοι στα γόνατα:

Τα γόνατα όπως και ο αυχένας, προσδιορίζουν την ευελιξία του κάθε ατόμου. Εκφράζουν την υποχώρηση και την περηφάνια το εγώ και την ισχυρογνωμοσύνη. Πολλές φορές, όταν προχωράμε προς τα εμπρός φοβόμαστε ότι θα λυγίσουμε και θα υποχωρήσουμε και τότε γινόμαστε αδιάλλακτοι. Αυτό σκληραίνει τις κλειδώσεις. Επιθυμούμε να πάμε μπροστά, όμως δεν θέλουμε να αλλάξουμε τις συνήθειές μας και αφήνουμε τον φόβο να μας ορίζει. Γι αυτό τα γόνατα χρειάζονται πολύ χρόνο για θεραπευτούν, επειδή εμπλέκεται το εγώ μας, η περηφάνια και ευθύτητά μας.

Πόνοι στους αστραγάλους:

Πόνος στους αστραγάλους μας μπορεί να είναι σημάδι πως στερούμαστε ευχαρίστηση και διασκέδαση. Λίγο παραπάνω ένταση και χρώμα στη ζωή σας θα μας βοηθήσει ουσιαστικά! Αποφεύγουμε την μονοτονία και ομορφαίνουμε την ζωή μας.

Πόνοι στα πόδια:

Καθώς τα πόδια μας μεταφέρουν αποτελούν τους συμβολικούς δείκτες για τον τρόπο που βαδίζουμε στο μονοπάτι της ζωής μας. Πόνοι, κάλοι, δυσκολία στις αρθρώσεις, κατάγματα και χτυπήματα δείχνουν πάντα μια αντίρρηση που προβάλει ο εαυτός για την κατεύθυνση που έχουμε πάρει. Μπορεί να αποτελούν αντιστάσεις και προειδοποιήσεις ή απλά να εκφράζουν μια βαθύτερη απροθυμία για τον τρόπο που κινούμεθα στη ζωή. Το αίτημά που εκφράζει με αυτό τον τρόπο το σώμα είναι η ανάγκη για ένα σταμάτημα και για επανεκτίμηση της πορείας μας. Στην καλύτερη περίπτωση μας ζητείται να επιβραδύνουμε λίγο το ρυθμό μας και να χαρούμε ορισμένα πράγματα περισσότερο. Διαφορετικά μπορεί να μας δίνεται ένα μήνυμα για πλήρη αλλαγή πορείας. Επίσης Όποιος βιώνει κατάθλιψη, μπορεί να νιώσει κάποιο πόνο στα πόδια. Η αρνητικότητα μπορεί να εκδηλωθεί με πόνο στα πόδια σας. Ψάξτε για τις μικρές χαρές της ζωής. Βρείτε ένα νέο χόμπι .Χαμογελάστε! Ψάξτε για τη χαρά!

Θα επανέλθω σε επόμενο άρθρο μας, για τα μηνύματα από τα συμπτώματα και τι συμβολίζουν

Αναστασία Γκούβα 

Υποσυνείδητα οι άνθρωποι μένουν κολλημένοι στην ηλικία που δέχτηκαν τη λιγότερη αγάπη

Η ωριμότητα δεν σχετίζεται με την ηλικία.

Οι περισσότεροι άνθρωποι που βλέπετε στον δρόμο δεν είναι ώριμοι, απλώς προσποιούνται, φέρονται σαν ώριμοι. Βαθιά μέσα τους έχουν κολλήσει στην ηλικία όπου έλαβαν την λιγότερη αγάπη.

Πως κολλάμε συναισθηματικά;

Έχουμε γεννηθεί ολόκληροι. Όταν λέω ολόκληροι, εννοώ χωρίς συναισθηματικές πληγές και κομμάτια μας που προσπαθούμε να καταπνίξουμε. Δίνουμε και λαμβάνουμε αγάπη χωρίς φόβο.

Ωστόσο, έρχεται μια στιγμή που παραμελείστε συναισθηματικά. Ίσως αγαπήσατε και δεν δεχθήκατε αγάπη. Τέτοιες στιγμές δημιουργούν ένα σχίσμα μέσα μας.

Ένα μέρος μας είναι συναισθηματικά τραυματισμένο και ένα άλλο προσπαθεί να προστατέψει αυτό που είναι πληγωμένο.

Αυτή η προστασία είναι το τοίχος που δημιουργούμε γύρω από το πληγωμένο κομμάτι ή ότι το καταπιέζουμε βαθύτερα στο υποσυνείδητο.

Αυτή είναι η στιγμή που αρχίζουμε να ζούμε μέσα στο μυαλό μας, δημιουργώντας λαβύρινθους και παραθυράκια, αναζητώντας πράγματα έξω από εμάς που θα αναπληρώσουν την αγάπη που δε δεχθήκαμε.

Είναι σαν ένα ήρωα που η γυναίκα του είναι πληγωμένη και την κρατά κλειδωμένη σπίτι, σε ένα δωμάτιο προστατευμένη από τον κόσμο έτσι ώστε να αναζητήσει κάτι που θα την θεραπεύσει.

Μόνο που ο ήρωας δεν βρίσκει ποτέ την θεραπεία και η γυναίκα του δεν βγαίνει ποτέ ξανά στον κόσμο.

Το σώμα μας μεγαλώνει, ο χρόνος περνά. Αυτό βλέπουν οι άλλοι τουλάχιστον.

Πως ξέρετε ότι κάποιος είναι συναισθηματικά κολλημένος;

Οι περισσότεροι από εμάς φερόμαστε ως ώριμοι ενώ είμαστε κολλημένοι στη χρονική περίοδο που λάβαμε την λιγότερη αγάπη.

Κάποιος ίσως έχει οικογένεια, μια πετυχημένη δουλειά και είναι εξελιγμένος πνευματικά αλλά η καρδιά του ακόμα χρειάζεται την αγάπη που δεν έλαβε.

Ή όλα αυτά που έχει μπορεί να είναι προϊόν από την πρόθεση του να αποδείξει στον εαυτό του πως αξίζει αυτή την αγάπη, ώστε τελικά να την βρει.

Ζει στην ίδια πραγματικότητα, μόνο οι λεπτομέρειες είναι ελαφρώς διαφορετικές. Νιώθει την ίδια εμπειρία να συμβαίνει ξανά και ξανά μόνο που το μέρος και ο χρόνος είναι διαφορετικοί.

Συμπτώματα που δείχνουν ότι κάποιος είναι συναισθηματικά κολλημένος

Αυτοί που είναι συναισθηματικά κολλημένοι παρουσιάζουν τα ακόλουθα συμπτώματα στην ενήλικη ζωή τους:

– Αποτυγχάνουν να αναπτύξουν τις δεξιότητες που απαιτούνται για να διαμορφώσουν υγιείς σχέσεις με τους άλλους.

– Δυσκολεύονται στο να καθιερώσουν σχέσεις και να εμπιστευτούν τους άλλους.

– Δεν έχουν το αίσθημα αυτό-αξίας.

– Φοβούνται να ξεκινήσουν υγιείς σχέσεις με τους άλλους.

– Θέλουν πάντα να έχουν τον έλεγχο.

–Νιώθουν ανασφαλείς και αβέβαιοι για τον εαυτό τους.

Δημιουργούμε σενάρια και βάζουμε τον εαυτό μας σε παρόμοιες καταστάσεις όπως αυτές που έχουμε και δεν έχουν θεραπευτεί ακόμα.

Αναζητούμε παρόμοιους ανθρώπους όπως αυτούς που δεν επέστρεψαν την αγάπη μας θέλοντας να κάνουμε τους καινούργιους να μας δώσουν την αγάπη που δεν πήραμε και να διορθώσουμε το παρελθόν.

Αν, για παράδειγμα, πληγωθήκατε από τους γονείς σας θα αναζητήσετε συντρόφους με παρόμοια συμπεριφορά, σαν αυτή που σας πλήγωσε. Υποσυνείδητα αναδημιουργείτε την ίδια κατάσταση για να έχετε ακόμα μια ευκαιρία.

Πως ξεκολλάτε και ωριμάζετε;

Για να μεγαλώσετε και να ωριμάσετε, όλα τα κομμάτια σας πρέπει να είναι ολόκληρα. Και η αγάπη είναι σαν το νερό που χρειάζονται τα λουλούδια για να αναπτυχθούν.

Για να γίνετε ολόκληροι δεν χρειάζεται να διορθώσετε το παρελθόν, αλλά να το αποδεχθείτε.

Ο ήρωας δεν χρειάζεται κλειδώσει την γυναίκα του για να την προστατεύσει από τον κόσμο και να αναζητήσει θεραπείες, αλλά να ανοίξει τις πόρτες, να αποδεχτεί ότι πληγώθηκε και να την αγκαλιάσει.

Για να θεραπευτεί η γυναίκα, χρειάζεται να βγει στον έξω κόσμο ενώ ο ήρωας πρέπει να είναι μαζί της. Έτσι και οι δύο θα θεραπευτούν και θα γίνουν πάλι ολόκληροι.

Με το να αποδεχθείτε το παρελθόν έχετε μια ευκαιρία να κοιτάξετε πίσω από τους τοίχους που προστατεύουν το κολλημένο μέρος σας. Τώρα έχετε την ευκαιρία να θεραπεύσετε αυτό το κομμάτι αντί να αποφεύγετε το γεγονός ότι υπάρχει.

Και το κόλπο για να το αποδεχθείτε είναι αυτό:

Δώστε στον εαυτό σας την αγάπη που αναζητάτε στους άλλους!

Συνειδητοποιήστε πως δεν χρειάζεστε την αγάπη από κανέναν για να μπορείτε να δώσετε όση περισσότερη αγάπη μπορείτε. Εσείς είστε η πηγή της αγάπης σας. Βασικά, είστε αγάπη!

Αποδεχθείτε ότι πληγωθήκατε, ότι δεν δεχθήκατε αγάπη και αρχίστε να αγαπάτε ξανά. Ξεκινήστε να δίνετε αγάπη χωρίς να απαιτείτε κάτι ως αντάλλαγμα!

Και θα συνειδητοποιήσετε ένα μεγάλο μυστικό!

Δεν ήταν η αγάπη που δεχθήκατε από τους άλλους αυτή που σας ωρίμασε, αλλά η αγάπη που δώσατε εσείς στον κόσμο!