Σε κάθε τι δίνουμε σημασία στο τι, αλλά δεν δίνουμε την ουσιαστική σημασία που είναι στο πώς.

Σημασία δεν έχει τι τρως, αλλά πώς το τρως.

Σημασία δεν έχει τι είσαι, αλλά πώς είσαι.

Σημασία δεν έχει τι κάνεις, αλλά πώς το κάνεις.

Σημασία δεν έχει τι έχεις, αλλά πώς το έχεις.

Σημασία δεν έχει τι φοράς, αλλά πώς το φοράς.

Ναι σε κάθε τι δίνουμε σημασία στο τι, αλλά δεν δίνουμε την ουσιαστική σημασία που είναι στο πώς.

Αυτό το πώς είναι που κάνει τη διαφορά. Μπορεί να τρως τα ακριβότερα και να μην έχεις την αίσθηση του πως. Δηλαδή της ευγνωμοσύνης, της χαράς, της πληρότητας, της ουσίας. Αν για κάποιο λόγο δεν δίνουμε σημασία στο πως, ότι και να έχουμε είναι σαν να μη το έχουμε, δεν του δίνουμε σημασία και το θεωρούμε δεδομένο. Όμως με την συμπεριφορά μας αυτό που έχουμε το θέτουμε σε κίνδυνο.

Το πώς έχει μεγάλη σημασία σε κάθε τι που έχουμε στη ζωή μας. 

Σημασία λοιπόν δεν έχει αν τρως μακαρόνια κάθε μέρα, αλλά πώς νιώθεις για την ευλογία που έχεις να φας, που είχες τρόπο να τα μαγειρέψεις, που είχες πιάτα να τα σερβίρεις, που είχες τραπέζι, καρέκλα κλπ. Η ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχεις και το πώς νιώθεις γι αυτά, αν ευχαριστιέσαι με τα πολύ μικρά, ανοίγεις τις ευλογίες από το Σύμπαν και δηλώνεις έτοιμος να δεχτείς με την ίδια αγάπη είτε το μικρό είτε το μεγάλο. Ο τρόπος που νιώθουμε εμείς είναι αυτός που κάνει τη διαφορά σε κάθε τι στη ζωή μας. Το ότι σέβεσαι απόλυτα και δεν τιτλοποιείς όλα όσα σε περιβάλλουν σε αρνητικά ή θετικά, αλλά τα θεωρείς όλα ευλογία, αυτό είναι η σπουδαιότερη δήλωση ευγνωμοσύνης.

Αν νιώθουμε ευλογία γι αυτό που είμαστε δηλαδή υγιείς, με τα πόδια μας, με τα χέρια μας και όχι τι είμαστε. Γιατί στο τι είμαστε μπαίνουν όλα τα επίκτητα χαρακτηριστικά που αποκτήσαμε και οικοδομήσαμε στην πάροδο της ζωή μας. Είτε αυτό έχει να κάνει με ένα πτυχίο, με μία θέση στην κοινωνία, με έναν «καταξιωμένο» σύντροφο κλπ. Αυτά δεν καθορίζουν την ποιότητα του ανθρώπου. Μπορεί κάλλιστα ένα πτυχίο από μόνο του να μη δηλώνει τίποτε και να δημιουργήσει έναν αλαζόνα άνθρωπο απόλυτα εχθρικό και μοναχικό. Το να στηρίζεται ο άνθρωπος στα επίκτητα χαρακτηριστικά και να νιώθει αξία μέσα από αυτά, φεύγει μακριά από τα πως. Η ουσία ενός ανθρώπου στηρίζεται σε αυτά τα πως. Πώς χειρίζεται ένας άνθρωπος την ανθρωπιά του και πόσο απλώνει το χέρι του για να στηρίξει τους διπλανούς του μέσα από την απλότητα. 

Αν η ζωή μας βασιστεί σε αυτά τα πως και δημιουργήσουμε υποδομές ευγνωμοσύνης και ευλογίας τότε θα ρέει στη ζωή μας μόνιμη η ευημερία.

Σταματάμε να κατατάσσουμε τα πάντα σε σχέση με το τι, γιατί το τι έχει μέσα του κριτική, ενώ το πώς έχει μέσα του ουσία.

Μπορεί να έχεις τα ακριβότερα ρούχα και αντί να τα φοράς να σε φοράνε. Τότε το τι γίνεται δουλεία. Τι φοράς ακριβά και επώνυμα ? Ναι αλλά πως τα φοράς ? Τα φοράς για σένα ή για να τα δείχνεις και να δείχνεσαι ? Αν ότι κάνεις το κάνεις για να το διαφημίζεις, πρώτον δεν το ζεις, δεύτερον δεν του δίνεις καμία σημασία. Γιατί για σένα σημασία έχει πως το είδαν οι άλλοι, κατάφερες να τους «μπεις το μάτι», αυτό είναι που μετράει για σένα. Αυτό είναι ένα δηλητήριο που θα σου καταστρέψει τη ζωή και φυσικά είσαι σε μεγάλη απόσταση από τις ουσιαστικές σχέσεις γιατί πάντα και στα πάντα θα αναζητάς τα τι και όχι τα ουσιαστικά πως.  Πάρε απόσταση από την κατάρα του δείχνομαι και ζήσε τη ζωή σου με ευγνωμοσύνη. Το δείχνομαι και κοκορεύομαι δυστυχώς είναι μία δύνη που θα σε κατασπαράξει τόσο εσένα αλλά και όλη σου την οικογένεια. Αυτή σου την ασέβεια θα την «πληρώσεις» με απώλειες σε υλικό αλλά και ανθρώπινο επίπεδο. 

Δωροθέα