Η Ζωτική Ενέργεια είναι μία δύναμη και έχει μεγάλη επίδραση σ’ αυτούς που δεν γνωρίζουν

Υπάρχει πολύς ιδεαλισμός και πολλές υποθέσεις για το τι είναι αληθινά η Ζωτική Ενέργεια και τι μπορεί αυτή να κάνει. Όμως, όταν χρησιμοποιούμε γνωστές λέξεις ή ορολογία, πρέπει να τα θέσουμε σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο. Εάν μπορείτε να εισέλθετε σ’ αυτό το ευρύτερο πλαίσιο, τότε όλα όσα λέμε θα είναι διαφωτιστικά και πολύ χρήσιμα και πολύτιμα. Εάν δεν μπορείτε να εισέλθετε σ’ αυτή την ευρύτερη αντίληψη και οπτική, τότε θα μπορείτε να συνεχίσετε να ερμηνεύετε τα πράγματα σύμφωνα με τα δικά σας ενδιαφέροντα, ιδέες και κατανόηση.

Η Ζωτική Ενέργεια, είναι μία ενέργεια που υπάρχει σε όλα τα ζωντανά πράγματα. Είναι μία πραγματική δύναμη που καλλιεργείται, χρησιμοποιείται και αναπτύσσεται από κάποιες φυλές για συγκεκριμένους σκοπούς. Επειδή υπάρχουν επιδέξια άτομα σε όλες τις κοινωνίες, υπάρχουν πάντα εκδηλώσεις μεγαλύτερης δεξιότητας, μεγαλύτερης επίγνωσης και μεγαλύτερης ικανότητας. Όμως, εάν αυτές ανακαλυφθούν από τις δυνάμεις που κυβερνούν αυτές τις κοινωνίες, τότε αυτές οι δυνάμεις και ικανότητες στρατολογούνται είτε για άμυνα είτε για εργαλείο εξουσιασμού άλλων. Η ανακάλυψη μεγαλύτερων δυνάμεων, ικανοτήτων και επίγνωσης γίνονται πρόβλημα για οποιαδήποτε κοινωνία εάν αυτές οι δυνάμεις έχουν λαϊκή εφαρμογή και θεωρούνται χρήσιμες για την κυριαρχία ή τον εξουσιασμό άλλων. Γι’ αυτό οι Σοφοί παραμένουν κρυμμένοι: για να μείνουν ζωντανοί και να διατηρήσουν αυτές τις δυνάμεις και ικανότητες που έχουν ανακαλύψει. Αυτές οι δυνάμεις και ικανότητες έχουν μία αληθινή χρησιμότητα στα χέρια των Σοφών, όμως μόλις αυτές οι δυνάμεις χρησιμοποιηθούν για πολιτικούς ή στρατιωτικούς σκοπούς, τότε η χρησιμότητά τους εκπίπτει και γίνονται όπλα που χρησιμοποιούνται κατά των άλλων. Αυτό καταδεικνύεται σε πολλά μέρη, σε όλες τις κοινωνίες. Λεπτότερες και πιο λεπτοφυείς ικανότητες υπάρχουν μέσα σε όλα τα άτομα, και μεγαλύτερες δυνάμεις υπάρχουν μέσα σε συγκεκριμένα άτομα και μέσα σε συγκεκριμένες κουλτούρες ή φυλές. Αυτές όλες μπορούν να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης για πολιτικούς ή στρατιωτικούς σκοπούς. Επομένως, υπάρχει μεγάλη ευθύνη στη μεταφορά της Γνώσης και της Σοφίας: η ευθύνη να τις διατηρήσετε κρυφές, γνωρίζοντας με ποιους να τις μοιραστείτε και πόσο να τις μοιραστείτε. Οι δημοφιλείς διδασκαλίες για τη Ζωτική Ενέργεια . Ακόμα και η καλή πρόθεση να μοιραστείτε κάτι αξιόλογο με άλλους συχνά πηγάζει από άγνοια. Η δύναμη πρέπει να συνοδεύεται από Σοφία και αυτοέλεγχο εάν πρόκειται να είναι χρήσιμη και αποτελεσματική. Όλα αυτά για τα οποία μιλάμε στα Βιβλία της Γνώσης αντιπροσωπεύουν ένα μυστήριο και μία μεγάλη ευκαιρία για σας, αλλά δεν είναι εύκολη η πρόσβαση σ’ αυτά. Πρέπει να μελετήσετε και να ετοιμαστείτε, και πρέπει να περάσετε κάποια τεστ στη ζωή. Πρέπει να αποδείξετε στην πράξη την ακεραιότητά σας, την ταπεινότητά σας και την ειλικρίνεια με τον εαυτό σας προκειμένου να προχωρήσετε και ν’ αποκτήσετε πρόσβαση σε μεγαλύτερες δυνάμεις στις οποίες αναφερόμαστε, οι οποίες σας περιμένουν. Η Ζωτική Ενέργεια είναι μία δύναμη. Βρίσκεται μέσα σας, αλλά δεν μπορείτε να αποκτήσετε τον έλεγχό της. Είναι δυνατό να τη χρησιμοποιήσετε σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά για να έχετε πράγματι εξουσία πάνω σ’ αυτήν, απαιτείται ένας πολύ εξελιγμένος και επιδέξιος νους. Αυτό είναι σημαντικό γιατί στην υλική ζωή υπάρχει το δυναμικό για να αποκτήσετε δύναμη, ικανότητα και επίγνωση. Εάν αυτές καλλιεργηθούν σοφά και εφαρμοστούν κατάλληλα, γίνονται ευεργετικές για σας και τους άλλους. Όμως, εάν χρησιμοποιούνται για άλλους σκοπούς – εάν χρησιμοποιούνται για άμυνα ή εάν χρησιμοποιούνται για κατάκτηση, χειραγώγηση ή εξουσία – τότε στην ουσία γίνονται κακόβουλες, κάτι που είναι εγγενώς καταστροφικό και αντιπαραγωγικό σε σχέση με τον ευρύτερο σκοπό της ζωής ο οποίος κινεί όλα τα όντα προς την ένωση και την πραγμάτωση. Η Ζωτική Ενέργεια είναι σημαντική γιατί αντιπροσωπεύει ένα μέρος της εμπειρίας σας στη ζωή στον κόσμο.  Είναι μία δύναμη που ρέει διαπερνώντας το σώμα σας. Είναι ουδέτερη. Δεν είναι εγγενώς καλή ούτε κακή. Το ερώτημα λοιπόν είναι, πώς θα τη χρησιμοποιήσετε; Για ποιο σκοπό θα τη χρησιμοποιήσετε; Θα επινοήσετε το δικό σας σκοπό και θα τη χρησιμοποιήσετε γι’ αυτόν; Θα δικαιολογήσετε την απόπειρά σας να την τιθασεύσετε με πρόσχημα τα δικά σας ανώτερα ιδανικά, τις δικές σας μεγάλες σκέψεις ή τις δικές σας αλτρουϊστικές φιλοδοξίες; Εάν ναι, θα σας διαφύγει και θα σας εξαπατήσει. Θα σας διαφθείρει και θα εργαστεί ενάντιά σας. Μιλάμε για τη Ζωτική Ενέργεια εδώ γιατί αντιπροσωπεύει δύναμη στον κόσμο. Και αυτά που έχουμε να πούμε για την ανακάλυψη και τη καλλιέργεια αυτής της δύναμης ισχύουν για όλα τα είδη δύναμης στον κόσμο. Η Ζωτική Ενέργεια μπορεί να τιθασευτεί και να οδηγηθεί. Είναι ουδέτερη, και γι’ αυτό δεν έχει βούληση. Εάν καλλιεργηθεί σύμφωνα με τη καθοδήγηση της Γνώσης, τον μεγάλο Νου που Γνωρίζει μέσα σας, τότε όπως όλες οι μορφές δύναμης, όλες οι ικανότητες και όλα τα είδη επίγνωσης, θα βρει ένα καλό σκοπό. Εδώ πρέπει να σταματήσετε και να θέσετε στον εαυτό σας τα ακόλουθα ερωτήματα: «Γιατί θέλω να μάθω γι’ αυτό το θέμα; Ποια είναι η σημασία του για μένα; Ποιες είναι οι φιλοδοξίες μου σχετικά μ’ αυτό; Είμαι πρόθυμος να εξασκηθώ και να ετοιμαστώ αργά και σταδιακά προκειμένου να βρω αυτές τις μεγαλύτερες ικανότητες για τις οποίες μιλάνε εδώ;» Κάντε αυτές τις ερωτήσεις στον εαυτό σας, όμως μην δώσετε έτοιμες απαντήσεις. Αντίθετα, μείνετε με τα ερωτήματα ώστε μία βαθύτερη κατανόηση να μπορεί να αναδυθεί μέσα σας με τον καιρό. Όλα όσα είναι μεγαλειώδη στη ζωή θα σας διαφύγουν εάν τα επιζητάτε για εγωϊστικούς σκοπούς.  Όλα όσα είναι γνήσια και ουσιαστικά θα γίνουν πικρά εάν επιδιώξετε να ικανοποιήσετε τις φιλοδοξίες σας ή τους προσωπικούς σας σκοπούς. Έτσι, οι Σοφοί παραμένουν κρυμμένοι για να υποστηρίξουν την εξέλιξή τους, να δώσουν κατάλληλα τα δώρα τους και να προστατέψουν τους εαυτούς τους από την καπήλευση του κόσμου. Όσα περισσότερα γνωρίζετε, τόσο πιο διακριτικοί πρέπει να είσαστε. Όσο περισσότερα έχετε, τόσο μεγαλύτερη ικανότητα διάκρισης πρέπει να έχετε. Όσο μεγαλύτερη είναι η ικανότητά σας, τόσο περισσότερο αυτοέλεγχο πρέπει να ασκείτε. Αυτό απαιτεί μεγάλη αυτοκάθαρση. Η Γνώση μέσα σας θα σας καθοδηγήσει να χρησιμοποιήσετε όλα τα μέρη του εαυτού σας κατάλληλα και αρμονικά και θα σας οδηγήσει να αναπτύξει κάποια μέρη του εαυτού σας για κάποιους συγκεκριμένους σκοπούς. Δεν θα σας καθοδηγήσει να καλλιεργήσετε όλα τα μέρη του εαυτού σας γιατί αυτό δεν είναι ρεαλιστικό. Δεν θα σας ζητήσει να αναπτύξετε όλες τις ικανότητές σας σ’ ένα πολύ υψηλό λειτουργικό επίπεδο γιατί αυτό δεν είναι δυνατό. Όμως, θα σας κατευθύνει να αναπτύξετε κάποιες εγγενείς ικανότητες και κάποιες δεξιότητες που σχετίζονται με τον ειδικό σας σκοπό στον κόσμο αυτή την εποχή. Ακόμη κι αν οι προθέσεις σας είναι αγνές, εάν οι άλλοι ανακαλύψουν τις αναπτυσσόμενες ικανότητές σας, θα προσπαθήσουν να σας χρησιμοποιήσουν για τους δικούς τους σκοπούς. Μερικοί θα σας κάνουν ινδάλματα, κάποιοι θα προσπαθήσουν να σας ακολουθήσουν, κάποιοι θα σας δοξάσουν, και εντούτοις κάποιοι άλλοι θα προσπαθήσουν να κλέψουν από σας. Κάποιοι θα προσπαθήσουν να σας καταστρέψουν. Πολλοί θα σας κακολογήσουν. Αυτή η αλήθεια προκαλεί μεγάλο σοκ στον εξελισσόμενο μαθητή της Γνώσης που ανακαλύπτει απ’ την αρχή ότι η αναζήτησή του για Γνώση δεν επικροτείται από τους άλλους, ούτε καν από αυτούς που αγαπά ή εκτιμά. Αργότερα ανακαλύπτουν ότι η εξέλιξή τους αλλοιώνει τη γνώμη που έχουν οι άλλοι γι’ αυτούς και οι άνθρωποι γύρω τους αρχίζουν να ενεργούν με πολύ παράξενους τρόπους. Σταδιακά, θ’ ανακαλύψουν ότι το δώρο τους, το οποίο τώρα αργά αναδύεται μέσα στην επίγνωσή τους, πρέπει να προστατευτεί και να διασφαλιστεί και να δοθεί με ειδικό τρόπο σε συγκεκριμένα άτομα σε ειδικές στιγμές. Αυτό απαιτεί τεράστιο αυτοέλεγχο, γιατί κάθε άτομο είναι επηρρεπές στη δύναμη και την εξουσία προκειμένου ν’ αντισταθμίσει την αίσθηση της ανασφάλειας της υλικής ζωής. Η φιλοδοξία κατοικεί μέσα σε κάθε άνθρωπο. Μέσα στον μαθητή της Γνώσης, πρέπει ν΄ανακαλύπτεται και να συλλαμβάνεται σε όλες τις εκφάνσεις της. Δεν πρέπει να εστιάσετε στη δύναμη αλλά στο πώς προσεγγίζετε τη δύναμη. Δεν πρέπει να επιδιώξετε να βρείτε τις ικανότητές σας, αλλά πρέπει να καλλιεργήσετε το πώς τις κατανοείτε. Όταν το επιτύχετε αυτό, και αυτό μπορεί πράγματι να πάρει πολύ χρόνο, τότε πράγματα μπορεί να σας δοθούν. Τότε αυτά θα καρποφορήσουν μέσα σας, και θα βρουν τους δικαιωματικούς τους παραλήπτες μέσα στον κύκλο των σχέσεών σας. Θα δώσετε σε κάποιους και δεν θα δώσετε σε κάποιους άλλους. Θα μιλήσετε σ’ αυτό το πρόσωπο αλλά όχι σ’ εκείνο το πρόσωπο. Θα δώσετε το δώρο σας κάπου και δεν θα το δώσετε κάπου αλλού. Αυτή η προσέγγιση δεν είναι κατανοητή για τον ανυποψίαστο παρατηρητή ούτε καν για τον σκεπτόμενο παρατηρητή, γιατί εκείνοι αντιλαμβάνονται τα πράγματα μόνο με βάση σ’ ένα σύνολο δεδομένων το οποίο οι ίδιοι δεν αμφισβήτησαν ούτε έζησαν βιωματικά ποτέ. Η Ζωτική Ενέργεια μέσα σας μπορεί να επιφέρει ένα πραγματικό υλικό αποτέλεσμα. Μπορεί να επηρεάσει και να μεταβάλλει το υλικό περιβάλλον. Στο νοητικό περιβάλλον, μπορεί να πάρει τη μορφή σκέψεων, δυνάμεων ενέργειας, πανίσχυρων και αυτοτροφοδοτούμενων ιδεών, και τα λοιπά. Είναι μία δύναμη. Η Ζωτική Ενέργεια δεν είναι ταυτόσημη με τη Γνώση, γιατί η Ζωτική Ενέργεια δεν έχει ευφυία. Είναι σαν τον πηλό – της δίνετε μορφή, της δίνετε σχήμα και τη χρησιμοποιείτε για συγκεκριμένους σκοπούς. Είναι λεπτοφυής, γι’ αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι δεν την αντιλαμβάνονται καν. Είναι διαπεραστική, γι΄αυτό είναι πολύ αποτελεσματική. Είναι παντού, γι’ αυτό μπορεί να τιθασευτεί και να χρησιμοποιηθεί. Υπάρχει μέσα σ’ όλα τα ζωντανά πλάσματα, γι’ αυτό η χρήση της είναι συμπαντική. Εάν καθοδηγηθείτε ν’ αναπτύξετε τη Ζωτική Ενέργεια μέσα σας, θα πρέπει να μάθετε ν’ ασκείτε μεγάλο αυτοέλεγχο.  Εάν η Γνώση δεν είναι οδηγός σας, σύμβουλός σας και ο αυτοέλεγχός σας, θα δημιουργήσετε δυσαρμονία, σύγχυση, απελπισία και αποτυχία. Δεν μπορείτε να χρησιμοποιείτε τη δύναμη του σύμπαντος για προσωπικούς σκοπούς και να προσδοκάτε ότι θα πετύχετε κάτι αληθινής αξίας και σημασίας. Αυτή είναι μία αλήθεια συμπαντική. Επηρεάζει όλα τα νοήμονα όντα παντού. Η δύναμη και η εξουσία, συνοδεύονται από μεγάλη ευθύνη και την ανάγκη αυτοελέγχου. Όταν αυτά ελλείπουν, η δύναμη είναι καταστροφική. Όταν αυτά είναι παρόντα, η δύναμη οδηγείται σε μία μεγαλύτερη και πιο ευεργετική προσπάθεια που μπορεί να έχει ένα μεγάλο και διαρκές αντίκτυπο όπου εφαρμοστεί. Εάν γίνετε ένας αληθινός μαθητής της Γνώσης, θ’ αρχίσετε επί συνεχούς βάσεως να αισθάνεστε πράγματα τα οποία σπανίως είχατε αισθανθεί μέχρι τώρα.  Θα μπορείτε να ζήσετε την εμπειρία της ζωής σ’ ένα πιο λεπτοφυές επίπεδο καθώς προετοιμάζεστε στα Βήματα της Γνώσης. Εδώ θα χρειαστείτε αληθινή καθοδήγηση γιατί θα χρειαστείτε να αναγνωρίσετε και να ξεκαθαρίσετε τις φιλοδοξίες σας, και αυτές που σας είναι ήδη γνωστές και εκείνες που θα αναδυθούν καθώς εξελίσσεστε. Εδώ ο πειρασμός μπορεί να είναι πολύ μεγάλος. Εδώ δεν μπορείτε να διδάξετε οι ίδιοι τον εαυτό σας. Εδώ πρέπει να δεθείτε με τον δάσκαλό σας και να εμπιστευτείτε το δάσκαλό σας ότι θα σας καθοδηγήσει και θα σας προετοιμάσει, θα σας συγκρατήσει ή θα σας ωθήσει μπροστά. Η Ζωτική Ενέργεια είναι μία δύναμη και έχει μεγάλη επίδραση σ’ αυτούς που δεν γνωρίζουν. Το αντίστοιχό της στο νοητικό περιβάλλον είναι η δύναμη των προβεβλημένων σκεπτομορφών. Στο υλικό περιβάλλον, η Ζωτική Ενέργεια ασκεί μία πραγματική δύναμη που κινεί τα πράγματα και δημιουργεί αντίκτυπο και αντίδραση. Κάποιος μπορεί να σας ρίξει κάτω με τη Ζωτική Ενέργεια ακόμη κι αν στέκεται στην άλλη άκρη του δωματίου. Κάποιος μπορεί να σας εξασθενήσει σωματικά χρησιμοποιώντας τη Ζωτική Ενέργεια παρόλο που μπορεί να στέκεται στην άλλη άκρη του δρόμου. Η Ζωτική Ενέργεια δεν είναι τόσο αποτελεσματική στο υλικό περιβάλλον όσο στο νοητικό περιβάλλον, όπου οι σκέψεις μπορεί να οδηγηθούν προς ένα άτομο που βρίσκεται χιλιάδες ακόμη και εκατομμύρια μίλια μακριά και να έχουν επίδραση. Αυτό είναι αλήθεια γιατί στο νοητικό περιβάλλον δεν υπάρχει καμία αντίσταση πέρα από την αντίσταση των αντίθετων ιδεών. Στο υλικό περιβάλλον, υπάρχει πολύ μεγάλη αντίσταση, όπως η αντίσταση που συναντάτε από ένα κινούμενο αντικείμενο. Στο νοητικό περιβάλλον, δεν υπάρχει τίποτα που να επιδρά στην ταχύτητα μίας κινούμενης σκέψης εκτός από μία αντίθετη σκέψη. Και μία αντίθετη σκέψη πρέπει να γεννιέται από ένα νου που έχει επίγνωση του τι επιδρά πάνω του και μπορεί να ορθώσει μέσα του δύναμη στο νοητικό περιβάλλον για να αντισταθεί, να εμποδίσει ή να αποτρέψει την επιταχυνόμενη σκέψη από το να το προσεγγίσει. Αυτό το αποκαλούμε νοητική ανίχνευση. Είναι μία μεγάλη ικανότητα. Δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αυτή την ικανότητα εποικοδομητικά εάν δεν έχετε επιλεγεί και δεν έχετε προετοιμαστεί για πολύ μακρό διάστημα. Πρέπει να ξεκινήσετε να μαθαίνετε για τη Ζωτική Ενέργεια τώρα γιατί αντιπροσωπεύει μέρος αυτού που σας επηρεάζει ατομικά και αυτού που διαμορφώνει τον κόσμο σας. Γιατί είναι σημαντικό το πλαίσιο της πνευματικότητας; Γιατί αντιπροσωπεύει τον κόσμο στον οποίο ο Δημιουργός σας έστειλε. Εάν έχετε μία πραγματική κατανόηση του σκοπού σας και μία αληθινή εμπειρία της σημασίας του, θα δείτε ότι όλα ταιριάζουν μέσα σ’ αυτό το θεολογικό πλαίσιο λόγω της φύσης της προέλευσής σας και του πεπρωμένου σας – εκεί απ’ όπου έχετε έρθει και εκεί που θα πάτε. Ο κόσμος  που ζείτε είναι ένας τόπος όπου βρίσκεστε προσωρινά.Επομένως, εκεί απ’ όπου έχετε έρθει και εκεί όπου πάτε προσφέρουν το αληθινό νόημα της ύπαρξής σας εδώ. Η Ζωτική Ενέργεια είναι δύναμη που ελάχιστοι έχουν ανακαλύψει και ακόμα πιο λίγοι έχουν μάθει να χρησιμοποιούν εποικοδομητικά.  Υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν σε κάποιες περιστάσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν να την ελέγχουν. Υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη χρήση και τον έλεγχο. Για παράδειγμα, χρησιμοποιούμε τον ηλεκτρισμό, αλλά η ικανότητα ελέγχου του, επανακατεύθυνσής του και οδήγησής του αντιπροσωπεύει ένα μεγαλύτερο σύνολο ικανοτήτων και δεξιοτήτων. Χρησιμοποιούμε τη δύναμη του ήλιου για να μεγαλώσουμε τροφές, αλλά μπορούμε να τιθασσεύσουμε τη δύναμη του ήλιου; Μπορείτε να την ελέγξετε; Κανείς στην υλική ζωή δεν μπορεί να ελέγξει το μηχανισμό του σύμπαντος. Κανείς στην υλική ζωή δεν μπορεί να ελέγξει τον χρόνο. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον χρόνο, αλλά δεν μπορείτε να τον ελέγξετε πλήρως. Οι ανόητοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν όρια, ότι όλα υπάρχουν για κείνους για να τ’ αποκτήσουν, να τα κατακτήσουν ή να τα λάβουν. Κανένα άτομο ή ομάδα ατόμων δεν μπορεί ν’ αποκτήσει έλεγχο του υλικού σύμπαντος γιατί όλοι υπάρχουν μέσα σε όρια. Μπορεί να σας φαίνεται ότι έχετε μεγάλη δύναμη και ικανότητα σε σύγκριση με άλλους ανθρώπους.  Όμως, εάν το δείτε σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο, έχετε σημαντικούς περιορισμούς. Η γνώση των περιορισμών σας αντιπροσωπεύει μία όψη της Σοφίας. Η γνώση του τι μπορείτε να αναπτύξετε και τι βρίσκεται πέρα από το εφικτό για σας αντιπροσωπεύουν μία όψη Σοφίας. Αυτά τα μαθαίνετε καθώς προχωράτε στο Δρόμο της Γνώσης γιατί εδώ αρχίζετε να διακρίνετε τις μεγαλύτερες δυνάμεις από τις μικρότερες δυνάμεις. Δεν μπορείτε να ελέγξετε τη Γνώση, το Γνωστικό Νου μέσα σας.  Δεν μπορείτε να τον κατευθύνετε για να σας δώσει αυτά που θέλετε. Δεν μπορείτε να τον εστιάσετε για να έχετε τα αποτελέσματα που εσείς θέλετε. Δεν μπορείτε να τον χρησιμοποιήσετε για να επηρεάσετε άλλους. Γιατί; Γιατί είναι πιο δυνατή από σας. Μπορείτε να δημιουργήσετε σχέση μαζί της. Μπορείτε να την αξιώσετε και πάλι στην συνειδητότητά σας. Μπορείτε να μάθετε να επανασχετίζεστε μαζί της κάνοντας τα βήματα στη Γνώση, αλλά δεν μπορείτε να την ελέγξετε. Μπορείτε να ελέγξετε μόνο την δική σας έκφραση γι’ αυτήν. Και αυτό βρίσκεται μέσα στο φάσμα της δικής σας ευθύνης. Όμως, μη σκεφθείτε ούτε για μία στιγμή ότι αυτή είναι μία μικρή ευθύνη. Πηγή: ploumistos.com 

Το σύνδρομο του βραστού βατράχου: O βάτραχος ο οποίος ξόδεψε όλη την ενέργειά του προσπαθώντας να προσαρμοστεί σε συνθήκες.

Το σύνδρομο του βραστού βατράχου αναφέρεται σε έναν βάτραχο ο οποίος ξόδεψε όλη την ενέργειά του προσπαθώντας να προσαρμοστεί σε συνθήκες. Όταν όμως έφτασε η κρίσιμη στιγμή, δεν του είχε μείνει τίποτα για να σώσει τον εαυτό του.

Το σύνδρομο του βραστού βατράχου αναφέρεται στη συναισθηματική κόπωση. Αυτό το είδος εξάντλησης εμφανίζεται όταν βρίσκετε τον εαυτό σας μπλοκαρισμένο σε μια κατάσταση από την οποία σας φαίνεται αδύνατο να ξεφύγετε.  Έτσι συνεχίζετε να την ανέχεστε, μέχρι που τελικά σας καταστρέφει. Μπορεί να πει κανείς ότι κρατάτε τον εαυτό σας μέσα σε ένα φαύλο κύκλο που σας καταστρέφει ψυχικά και συναισθηματικά και στο τέλος αισθάνεστε μια ατελείωτη κούραση. Ο Olivier Clerc, γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος, χρησιμοποίησε απλά λόγια για να δημιουργήσει αυτή την έννοια και μια ενδεικτική ιστορία σχετικά με το «σύνδρομο του βραστού βατράχου». Ας ρίξουμε μια καλύτερη ματιά στο τι εννοούσε και στο πώς μπορούμε να εφαρμόσουμε τα διδάγματα που μας προσφέρει. Το σύνδρομο του βραστού βατράχου: ο βάτραχος που σπατάλησε όλη την ενέργειά του Αυτό το παραμύθι βασίζεται σε ένα φυσικό νόμο, σύμφωνα με τον οποίο: «αν ο ρυθμός θέρμανσης του νερού είναι 0,02 βαθμούς κελσίου ανά λεπτό, ο βάτραχος θα παραμείνει ακίνητος και θα πεθάνει μόλις ζεσταθεί πολύ. Οποιαδήποτε άλλη ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή, θα κάνει το βάτραχο να πηδήξει έξω και να το σκάσει.» Επομένως, όπως ακριβώς εξήγησε ο Olivier Clerc, αν βάλετε ένα βάτραχο σε μια κατσαρόλα με νερό και αρχίσετε να το θερμαίνετε αργά, ο βάτραχος σταδιακά προσαρμόζει τη θερμοκρασία του σώματός του με αυτή του νερού.  Μόλις το νερό αρχίσει να βράζει, δεν θα μπορεί πλέον να προσαρμόσει τη θερμοκρασία του και θα προσπαθήσει να πηδήξει έξω από την κατσαρόλα. Αλλά δυστυχώς, σε αυτό το σημείο είναι αδύνατο να το σκάσει επειδή έχει ήδη σπαταλήσει όλη την ενέργειά του προσαρμόζοντας τη θερμοκρασία του και πλέον δεν έχει τη δύναμη να αποδράσει. Κατά συνέπεια, ο βάτραχος βράζει μέχρι που πεθαίνει και δεν έχει τη δύναμη να πηδήξει έξω από την κατσαρόλα για να σωθεί. Και αυτό δημιουργεί το εξής ερώτημα: τι ήταν αυτό που σκότωσε το βάτραχο; Ήταν το βραστό νερό ή η ανικανότητά του να αποφασίσει ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για να πηδήξει; Αν τον είχατε βυθίσει σε μια κατσαρόλα με νερό στους 50 βαθμούς Κελσίου, θα πηδούσε απευθείας έξω από την κατσαρόλα για να σωθεί. Ωστόσο, όση ώρα προσπαθούσε να ανεχτεί τη σταδιακή αύξηση της θερμοκρασίας, δεν συνειδητοποίησε ότι θα μπορούσε και θα έπρεπε να είχε πηδήξει έξω.

Αυτή η σιωπηλή επιδείνωση, μας κάνει να προσποιούμαστε ότι είμαστε μια χαρά Όταν η συναισθηματική επιδείνωση εξελίσσεται με αργό ρυθμό, περνά απαρατήρητη. Αυτό δικαιολογεί την έλλειψη της αντιδραστικότητας, το λόγο που δεν εναντιωνόμαστε και καταλήγουμε να ασφυκτιούμε από τοξικά αέρια που αργά αλλά σταθερά μας δηλητηριάζουν. Όταν λαμβάνει χώρα μια αλλαγή, αργή αλλά σταθερή, ξεφεύγει της προσοχής μας. Και συνεπώς αποτυγχάνει να προκαλέσει οποιοδήποτε είδος αντίδρασης ή εναντίωσης. Έτσι, υπάρχουν αρκετά είδη σχέσεων, εργασιακές και οικογενειακές καταστάσεις, φίλοι ή ακόμη και κοινωνικές καταστάσεις στις οποίες πέφτουν αρκετοί πολύ συχνά θύματα του συνδρόμου του βραστού βατράχου. Επομένως, όταν η εξάρτηση, η περηφάνια, ο εγωισμός ή οι απαιτήσεις αρχίζουν να κάνουν σιγά-σιγά την εμφάνισή τους, είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε πόσο δύσκολο είναι να βρισκόμαστε σε αυτή τη θέση. Στην πραγματικότητα, μπορεί να αισθάνεστε ακόμη και όμορφα που ο σύντροφός σας, σας χρειάζεται ή το αφεντικό σας εμπιστεύεται και σας αναθέτει διάφορες εργασίες. Είτε ακόμα που κάποιος έμπιστος φίλος ζητά συνεχώς την προσοχή σας. Ωστόσο με την πάροδο του χρόνου, αυτές οι απαιτήσεις μειώνουν αργά την αντίδρασή σας και το χρόνο απόκρισής σας. Εξαντλούν όλη την ενέργεια και την ικανότητά σας να δείτε ότι αυτή η σχέση στην πραγματικότητα δεν είναι υγιής.

Η σιωπηλή διαδικασία της προσαρμογής στη δυσφορία θα επιδεινώσει την κατάστασή σας. Έτσι, με αργό τρόπο θα αρχίσει κάποιος άλλος να ελέγχει τη ζωή σας. Αυτό σας εμποδίζει να δείτε και να προετοιμάσετε τον εαυτό σας για να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση όπως πρέπει. Γι’ αυτό το λόγο είναι απολύτως απαραίτητο να κάνετε μια συνειδητή προσπάθεια για να κρατάτε τα μάτια σας ανοιχτά και να μάθετε τι είναι αυτό που πραγματικά θέλετε. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να μπορέσετε να ελέγξετε αυτό το κάτι που επιδεινώνει τις αισθήσεις σας. Ο μοναδικός τρόπος για να αναπτυχθείτε θα σας κάνει να αισθάνεστε άβολα για λίγο καιρό. Πολλές φορές στους ανθρώπους γύρω σας δεν αρέσει όταν αποφασίζετε να ακολουθήσετε και να εκτιμήσετε τα δικαιώματά σας. Έχουν ήδη συνηθίσει να τα χρησιμοποιούν προς το δικό τους όφελος και αυτή η αλλαγή στάσης είναι άβολη για εκείνους. Να θυμάστε ότι μερικές φορές η λέξη «φτάνει!» μπορεί να σας εξασφαλίσει την ευεξία, να προστατεύσει την αγάπη σας για τον εαυτό σας, την αξιοπρέπεια και τα συμφέροντά σας. Συνεπώς, θα πρέπει να θυμάστε το σύνδρομο του βραστού βατράχου και ότι μπορείτε να αποφύγετε τον πόνο που μπορεί να προκαλέσετε στον εαυτό σας, αν το παρατηρήσετε εγκαίρως.

«Το χάρισμα να συγχωρείς είναι προνόμιο των γενναίων»

Ο Μαχάτμα Γκάντι ήταν σπουδαίος. Υπήρξε σπουδαίος ηγέτης, κι αν με ρωτάς, τα περισσότερα περί κοσμοθεωρίας που ταμπελώνουν –ή τουλάχιστον προσπαθούν– τον τύπο που θέλω να ονομάζω «προσωπική ζωή», ανήκουν σε δυο-τρεις φράσεις που είπε, κι ας μην ήξερε πού θα κατέληγαν. Ακόμα κι αν ήθελε να προσδώσει το στίγμα μιας εποχής δύσκολης, μιας ζωής ανυπόφορης για το λαό που εκπροσωπούσε, είναι τιμή να τιμάται εκ των υστέρων, από ανθρώπους μακριά, τόσο σε καταγωγή όσο και σε πεποίθηση. «Το χάρισμα να συγχωρείς είναι προνόμιο των γενναίων», είπε, «Οι αδύναμοι δεν μπορούν να συγχωρέσουν.». Αν το φέρουμε στο σήμερα, φαντάζει μια θεωρία εξαιρετικά απίθανη, ουτοπική για τα δικά μας μέτρα. Παραείμαστε εγωιστές για να αποδεχτούμε πως το να συγχωρείς είναι αρετή, είναι ήθος, είναι χάρισμα. Προσκολλόμαστε υπερβολικά σε όλα αυτά που χτίζουν το είναι μας για να κάνουμε εκείνο το βηματάκι που θα μας πάει μπρος αντί πίσω. Μας πλήγωσαν, είπαν κουβέντες βαριές κι ασήκωτες που ακόμα και σήμερα τις θυμόμαστε και θυμώνουμε περισσότερο με εμάς που το επιτρέψαμε να γίνει παρά με τους άλλους. Μας άφησαν, μας εγκατέλειψαν, μας έταξαν τον ουρανό με τ’ άστρα και κατόπιν μείναμε με τα χέρια μας άδεια. Λόγια μεγάλα, κουβέντες βαριές, βλέμματα πολλά υποσχόμενα και το αποτέλεσμα μηδενικό. Άραγε ποιος φταίει για αυτό; Οι άλλοι που μακρηγορούσαν δίχως σταματημό ή εμείς που καθίσαμε, τους ακούσαμε και τους πιστέψαμε; Εκείνοι έταξαν πολλά ή εμείς περιμέναμε περισσότερα; Όπως και να ‘χουν τα πράγματα, όπως κι αν τα ‘φέραν οι καιροί κι οι εκάστοτε συνθήκες, το βασικό θέμα είναι πως έχουμε πάντα κάποιον να κατηγορούμε. Ακόμα κι αν είμαστε εμείς το θύμα της όλης ιστορίας, ακόμα κι αν εμείς είμαστε αυτοί που με σκυμμένο το κεφάλι αποδεχτήκαμε μια ήττα που δε μας ταίριαζε και κατόπιν είπαμε πως κανείς άλλος δε φταίει παρά μόνο ο άλλος που δε φέρθηκε όπως θα μας έπρεπε, το να πεις πως τον συγχωρείς είναι μεγάλο θέμα. Συγχωρώ θα πει δίνω χώρο. Θα πει δεν κρατάω κακίες και δεν κατηγορώ επανειλημμένα. Θα πει αποδέχομαι μια κατάσταση και προχωρώ παραπέρα. Έχεις δικαίωμα να βγάλεις το άχτι σου, ξέσπασε, φώναξε, βγάλε από μέσα εκείνη τη φωνή που κρατούσες καιρό και κόντευε να σε πνίξει. Άφησέ τη να βγει, ασ’ τη να φύγει και μετά δες με καθαρά τα μάτια σου την κατάσταση. Ναι, έφταιξε, ναι σε πλήγωσε, ναι τελείωσε. Δε σου είπαμε να ξεχάσεις. Να συγχωρέσεις σου είπαμε. Δε σου προτείναμε να γυρίσεις, σου είπαμε να θυμάσαι γιατί έφυγες. Είναι βαριά μια ψυχή που ταλανίζεται από σκληρές αναμνήσεις. Δεν ηρεμεί ποτέ μέχρι να έρθει η κάθαρση, δεν αναπαύεται εν ειρήνη. Οι αδύναμοι δε θα αποδεχτούν ποτέ μια κατάσταση, ποτέ δε θα πουν «σε συγχωρώ γιατί ξέρω πως μπορώ να ζήσω με αυτό». Οι αδύναμοι δεν μπορούν να ζήσουν με απώλειες ούτε με βαριές κουβέντες. Οι αδύναμοι δεν μπορούν να δεχτούν μια ζωή που δεν έρχονται τα πάντα βολικά. Δεν επιδέχονται βελτίωση και το παραπέρα το δικό τους δεν είναι πολύ μακρύ. Οι δυνατοί, απέναντι σε μια συγγνώμη θα δουν εκείνη την πλευρά την ανθρώπινη και με χαρά θα την αγκαλιάσουν, θα τη δεχτούν. Οι δυνατοί θα δώσουν χώρο, θα πιστέψουν σε εκείνη τη μετάνοια που δεν επιδέχεται εγωιστικά ένστικτα κι ιδιοτέλειες. Μια συγγνώμη είναι μια λέξη δυνατή κι ας λένε εκείνο το παλιό ρητό με τη συγγνώμη και το φιλότιμο. Το φιλότιμο μπορεί να χάθηκε, μπορεί να είναι σπάνιο, όταν όμως βγει από μια μετανιωμένη φωνή που παρακαλεί για συγχώρεση τα περιθώρια για εγωκεντρικές αντιλήψεις παρά είναι στενά. Ο δυνατός δε θα αισθανθεί ο μαλάκας της υπόθεσης. Δε θα νιώσει ο εύκολος της ιστορίας ούτε εκείνος που λέει πάντα «ναι» και δε γνωρίζει από «όχι». Τα όχι αρμόζουν σε περιπτώσεις που κρινόμαστε σαν άνθρωποι, σαν προσωπικότητες. Κι όταν πρόκειται για μια πλευρά μας ολίγον τι πιο ανθρώπινη, η κρίση είναι σκληρή για να της απαντήσουμε με «όχι». Όταν μαθαίνεις να συγχωρείς, μαθαίνεις και να αποδέχεσαι, να προχωράς και να ελπίζεις. Αφήνεις τα παλιά εκεί που ανήκουν κι αν υπάρχει λόγος να γυρίσουν, αυτό δεν είναι δουλειά σου να το κρίνεις, έχουν αυτά τον τρόπο τους να επιστρέφουν την κατάλληλη στιγμή. Δουλειά σου είναι να αναγνωρίζεις το σωστό στο λάθος. Κι υπάρχουν πολλά σωστά μέσα σε μια συγγνώμη που πηγάζει από εκείνο το λάθος το περασμένο που τότε έκανε σμπαράλια την ψυχολογία και τη διάθεσή σου. Οι αδύναμοι θα δουν το λάθος, θα το βγάλουν μπροστά και θα το πετάξουν την κατάλληλη στιγμή, αισθανόμενοι νικητές. Ας ήξεραν μόνο την ήττα που μόνοι τους υπέγραψαν όσο πάσχιζαν να αποδείξουν μια ανωτερότητα που μόνο αυτοί μπορούσαν να δουν. Ανωτερότητα δεν είναι αίσθημα εγωκεντρικό, καιρός να το μάθουμε. Ανωτερότητα είναι ένα αίσθημα που το κερδίζεις. Και το κερδίζεις όταν μάθεις να υποχωρείς εκεί που σε παίρνει. Το να δεχτείς μια συγγνώμη η οποία πηγάζει εκ των έσω, ακόμα κι αν φαινομενικά μοιάζει να σε υποβιβάζει, καταλήγει να κάνει το αντίθετο. Σε ανεβάζει στα μάτια του απέναντι, στα μάτια όλων των άλλων, σε ανεβάζει σε επίπεδο προσωπικό. Συγχωρεί αυτός που νοιάζεται και αυτός που αναγνωρίζεις πως τα λάθη είναι δημιουργήματα ανθρώπινα χωρίς να τα καταδικάζει. Συγχωρεί αυτός που θέλει να λέγεται άνθρωπος, αυτός που θέλει να αισθάνεται ανθρώπινος. Μάθε να συγχωρείς ακόμα κι αν δεν στο ζητήσουν. Ακόμα κι αν δεν το ομολογήσεις ποτέ. Δώσε χώρο να έρθει η κάθαρση κι άσε να το ξέρεις μόνο εσύ. Έτσι κι αλλιώς, τα ομορφότερα συναισθήματα είναι συνήθως αυτά που δε μοιράζεσαι.

Γράφει η Αλίκη Αμπατζή

Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ’ τη χαρά του να δίνεις.

«Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ’ τη χαρά του να δίνεις. Να το θυμάσαι, κοριτσάκι».  Το γράφει ο Ρίτσος στο ποίημα «Πρωινό Άστρο» κι είναι ένας στίχος που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση όταν τον πρωτοδιάβασα, κυρίως γιατί το ίδιο πράγμα μου έλεγε και μου ξανάλεγε η γιαγιά μου, για πολλά χρόνια. Τότε που την άκουγα δεν καταλάβαινα τι εννοούσε. Περνώντας τα χρόνια όμως και μεγαλώνοντας ανακάλυψα ότι η γιαγιά κι ο ποιητής έχουν απόλυτο δίκιο. Η χαρά του να δίνεις είναι πιο μεγάλη κι απ’ το πιο πολύτιμο απόκτημα που μπορεί να κερδίσεις. Αν καταφέρεις να κάνεις τρόπο ζωής αυτή τη συμπεριφορά, θα με θυμηθείς. Λέγεται αλλιώς κι αλτρουισμός, ανιδιοτέλεια. Να δίνεις, δηλαδή, χωρίς να αποσκοπείς σε κανένα κέρδος. Κάτι συμβαίνει όμως κι αυτό που κερδίζεις, τελικά, είναι πέρα από κάθε προσδοκία. Κερδίζεις συναισθήματα, αγάπη, φίλους, εμπειρίες. Κερδίζεις τόσα πολλά και τόσο ανεκτίμητα πράγματα που γίνεσαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου. Και τι είναι αυτό που μπορείς να δίνεις; Δε χρειάζεται να πας μακριά για να το βρεις. Μπορείς να δίνεις αυτά που σου περισσεύουν. Αυτά που εσένα δε θα σου λείψουν, θα κάνουν χαρούμενο όμως αυτόν που θα τα πάρει. Αν δεν είσαι από αυτούς που αποτιμούν τον κόσμο σε κέρματα, αντικειμενικές αξίες και χρηματιστήρια, βρίσκεις τίποτε πιο όμορφο απ’ το να χαρίζεις τη χαρά; Να δίνεις, αυτό να κάνεις στη ζωή σου, να δίνεις. Να δίνεις ευκαιρίες στους άλλους ανθρώπους, να δίνεις το χρόνο σου και να δίνεις αγάπη. Εκεί βρίσκεται όλη η μαγεία. Η αγάπη έχει ένα πολύ ιδιαίτερο και μοναδικό χαρακτηριστικό. Όσο περισσότερο τη χαρίζεις και τη σκορπάς, τόσο περισσότερο μεγαλώνει κι εξαπλώνεται. Και να το κάνεις χωρίς να περιμένεις την ανταμοιβή, εκεί κρύβεται το μυστικό. Να προσφέρεις ένα χαμόγελο στους περαστικούς και τη θέση σου στο λεωφορείο. Να δίνεις αίμα. Να δίνεις συμβουλές, δίσκους και βιβλία στους φίλους σου. Είναι σαν να δίνεις τη νεραϊδόσκονη που χρειάζονται τα μαγικά. Κι ακόμη, να δίνεις το χρόνο σου και τον εαυτό σου σε όλους όσους σε χρειάζονται και σε όσους πραγματικά μετράνε για σένα. Και μη φοβάσαι ότι έτσι θα χαθείς και θα σπαταλήσεις όλα όσα έχεις μέσα σου. Ίσα-ίσα, θα κερδίσεις τα πάντα, γιατί θα πάρεις πίσω την εμπιστοσύνη και την αγάπη όλων αυτών που σε απόκτησαν. Πάνω απ’ όλα, να θυμάσαι να μη δίνεις για να δημιουργείς υποχρεώσεις που περιμένεις ότι θα σου ξεπληρωθούν μια μέρα. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι για να μπαίνουν στη ζυγαριά ούτε κι αποτιμώνται. Αν καταλαβαίνεις στα αλήθεια τι πάει να πει προσφορά, ξέρεις ότι δίνεις ό, τι θα ήθελες να σου δώσουν. Έτσι απλά. Χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς κρυμμένες σκέψεις. Δίνεις, γιατί έτσι γεμίζει η καρδιά σου. Γεμίζεις εσύ. Και γεμίζεις τόσο, όσο να θες να βουτήξεις τα χέρια μέσα σου και να μοιράσεις τη χαρά που σε κατακλύζει σε όλους όσους βρίσκονται γύρω σου. Πώς γίνεται αυτό λοιπόν; Πώς γίνεται κι η χαρά του να δίνεις είναι μεγαλύτερη από τη χαρά του να παίρνεις; Πώς γίνεται και είναι τόσο πολύτιμη κι ατίμητη; Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν μπορούν να το νιώσουν όλοι οι άνθρωποι αυτό το τόσο δυνατό κι ατόφιο συναίσθημα. Αυτήν την έντονη πληρότητα που σε κάνει να θες να φωνάξεις απ’ την κορυφή ενός λόφου για να φτάσει η φωνή σου και στα πιο απομακρυσμένα αυτιά. Δεν ξέρω πώς γίνεται κι η χαρά της ανιδιοτελούς προσφοράς σε γεμίζει με τόση χαρά που τη νιώθεις σε κάθε κύτταρό σου ξεχωριστά και σε καθοδηγεί, σε κάνει να λάμπεις και σε κρατά χαμογελαστό για μέρες. Τόση χαρά που θες να την τραγουδήσεις, αλλά δεν έχει γραφτεί ακόμη το τραγούδι που να την περιγράφει. Αυτή τη χαρά παίρνεις πίσω όταν δίνεις τον εαυτό σου. Και τη βρίσκεις μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά, σ’ ένα ειλικρινές χαμόγελο και σ’ ένα ζευγάρι μάτια. «Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ’ τη χαρά του να δίνεις». Να το θυμάσαι κάθε φορά που πας να προσπεράσεις κάποιον που σε χρειάζεται. Να το θυμάσαι όταν φοβάσαι να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να δοθεί. Να το θυμάσαι. Κι αν δεν έχει γίνει ακόμα, θα έρθει η στιγμή που θα το νιώσεις. Κι όταν αυτό συμβεί, το συναίσθημα θα είναι τόσο δυνατό που θα σε συνεπάρει και θα σε εθίσει. Δεν ξέρω όμως να σου πω πώς και γιατί γίνεται αυτό. Είναι μαγικό!   Γράφει η Νεφέλη Αρδίττη

Συμπεριφορές ενός Ενήλικα που φανερώνουν ότι έχει Ψυχολογικά Τραύματα από τα Παιδικά του Χρόνια

Η συναισθηματική κακοποίηση εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν θυμάστε τη συναισθηματική κακοποίηση που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της παιδικής σας ηλικίας. Διαβάστε παρακάτω για να μάθετε περισσότερα σχετικά με τις 25 κοινές συμπεριφορές λόγω παιδικής κακοποίησης, που εκδηλώνονται στην ενηλικίωση.

Η αδυναμία αντιμετώπισης των συγκρούσεων, είναι ένα χαρακτηριστικό σημείο. Εάν οι δυνατοί θόρυβοι πυροδοτούν τα ένστικτα καβγάδων σας, αυτό είναι ένας κοινό σημάδι παιδικής συναισθηματικής κακοποίησης.

Η αδυναμία αποδοχής των κομπλιμέντων είναι κάτι που συμβαίνει σε όσους δεν έχουν λάβει θετική ενθάρρυνση ως παιδιά

Η εμμονή για τα επιτεύγματα και το γεγονός ότι ποτέ δεν αισθάνεστε ότι το καλύτερό σας είναι αρκετά καλό, είναι σημάδι κάποιου που ποτέ δεν ένοιωσε ότι είναι σπουδαίος.

Μια συντριπτική αίσθηση παράνοιας, συχνά κρατά τους ενήλικες που είχαν κακοποιηθεί από το να πιστεύουν ότι είναι καλοί σε κάτι.

Το να απολογείται κανείς συνεχώς, είναι επίσης σημάδι παιδικής συναισθηματικής κακοποίησης.

Σε μια προσπάθεια να αποφύγουν τα βέλη του κόσμου, οι ενήλικες με θλιβερό παρελθόν συχνά επιτρέπουν στον εαυτό τους να γίνονται ερημίτες.

Το να κρατούν τους ανθρώπους σε απόσταση, είναι ένας αμυντικός μηχανισμός που χρησιμοποιείται συχνά από ενήλικες που έχουν κακοποιηθεί ως παιδιά.

Η αναποφασιστικότητα είναι ένα χαρακτηριστικό εκείνων που έχουν ένα βαθύ φόβο μη τυχόν τσαλακωθούν.

Ένας ενήλικας που έχει κακοποιηθεί συναισθηματικά, συχνά αρνείται να πει την αλήθεια από φόβο μήπως πληγώσει τους άλλους.

Η αμυντικότητα συνήθως λαμβάνει χώρα και αυτό δεν σημαίνει αγένεια. Είναι ένας μηχανισμός αυτοάμυνας.

Η απόρριψη της αγάπης μπορεί να είναι θλιβερή, αλλά όσοι έχουν κακοποιηθεί βλέπουν την αγάπη ως προσωρινή και φοβούνται να το διαχειριστούν.

Η ανάγκη για παρακάλια με κάθε κόστος είναι ένας άλλος δείκτης παιδικής συναισθηματικής κακοποίησης.

Εξηγώντας κάθε κίνηση και λέγοντας «ναι» όταν πραγματικά σημαίνει «όχι», είναι ένα σίγουρο σημάδι κατάχρησης του παρελθόντος.

Ένα πρόσωπο που έχει υποστεί κατάχρηση συνήθως είναι ανυπόμονο να ζητήσει βοήθεια, λόγω των εγγενών προβλημάτων εμπιστοσύνης του εαυτού του.

Δεν θέλουν να προσκολλώνται σε κανέναν και ως εκ τούτου, υποφέρουν από σοβαρά προβλήματα εγκατάλειψης.

Η πεποίθηση ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτά που έχουν να πουν, είναι κάτι που μπορεί να συνδέεται με τα τραύματα της παιδικής ηλικίας.

Οι ενήλικες που βρίσκουν τον εαυτό τους να καλύπτουν το παρελθόν τους, κρύβουν ορισμένα μέρη της προσωπικότητάς τους.

Μια κακή παιδική ηλικία προκαλεί χαμηλή αυτοεκτίμηση που παραμένει στην ενηλικίωση και οι άνθρωποι με αυτές τις δυσκολίες, συχνά ακούν μια φωνή στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους που τους λέει ότι δεν είναι αρκετά καλοί.

Μεγαλώνοντας με συναισθηματική κακοποίηση σημαίνει ότι αγωνίζεστε να αποδεχθείτε ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή σας που πραγματικά ενδιαφέρονται.

Η αγωνία για οπτική επαφή με τους ανθρώπους είναι ένα παραπροϊόν του ότι τρομάζετε πολύ εύκολα και επίσης ένα υποπροϊόν της πρώιμης συναισθηματικής κακοποίησης.

Οι βάσεις για την κατάθλιψη και το άγχος της ενηλικίωσης τίθενται κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, είτε το πιστεύετε, είτε όχι.

Οποιαδήποτε ποσότητα πασιφισμού που σας κάνει να ελαχιστοποιήσετε τα συναισθήματά σας, είναι ένα σημάδι της συναισθηματικής κακοποίησης από την παιδική ηλικία.

Κατηγορείτε τον εαυτό σας για πράγματα που πάνε στραβά, ακόμα κι αν δεν είναι δικό σας το λάθος; Το να χτυπάτε τον εαυτό σας σε σταθερή βάση, κάνει τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη.

Η μη αναγνώριση του αληθινού σας εαυτού, είναι ένα άλλο κοινό ζήτημα για τους επιζώντες της πρώιμης συναισθηματικής κακοποίησης.

Όσοι δεν μπορούν να ελέγξουν τον θυμό τους, συνήθως εξαπολύουν τραύματα από την παιδική τους ηλικία και δεν τους έχουν δοθεί τα κατάλληλα εργαλεία για να επεξεργαστούν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.

Απολαμβάνω το κάθε τι όπως είναι, η προσκολλούμε σε κάποιο αποτέλεσμα που έχω στον νου μου;

Όλοι οι άνθρωποι αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στο να μείνουν προσκολλημένοι σε κάτι ή να το εγκαταλείψουν. Συνήθως μένουμε προσκολλημένοι στα όνειρά μας, στις ελπίδες μας, στον τρόπο που ζούμε και τη φιλοσοφία που έχουμε για τη ζωή. Όμως μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν ίχνη του Εγώ που τις περισσότερες φορές δεν τα αντιλαμβανόμαστε. Το εγώ συνηθίζει να «έχει δίκιο» και γι’ αυτό παραμένει προσκολλημένο σε πρόσωπα και καταστάσεις για λανθασμένους λόγους.Σκεφτείτε πόσες δυστυχισμένες σχέσεις διατηρούνται γύρω μας επειδή ο ένας σύντροφος επιμένει να αποδείξει στον άλλο την αξία του. Να αποδείξει πως είναι σωστός και πως το δίκιο είναι με το μέρος του. Με αυτό τον τρόπο αναπτύσσονται σχέσεις κυριαρχίας και χειριστικότητας που μας απομακρύνουν από την αγάπη και μας οδηγούν σε τέλμα. Κι όταν η αγάπη θυσιάζεται στο βωμό της σύγκρουσης τότε είναι αναπόφευκτο κάποια στιγμή να παρουσιαστεί ο πόνος στο σώμα και η θλίψη να κυριεύσει τις σκέψεις, τις στιγμές, τη ζωή μας. Ακόμα και ένα τεράστιο εγώ μπορεί να ισοπεδωθεί από τον πόνο και την θλίψη. Και ευτυχώς, γιατί τότε υπάρχει μια πιθανότητα να σκεφτούμε ότι κάτι δεν πάει καλά όχι μόνο με τους άλλους αλλά και με μας τους ίδιους. Τότε υπάρχει μια πιθανότητα να νικήσουμε την επιθυμία μας να αποδείξουμε ότι έχουμε δίκιο και να αναρωτηθούμε τι συνέβη και χάσαμε τη χαρά μας. Τι συνέβη και δεν έχουμε πια αγάπη, αρμονία, ισορροπία και γαλήνη στη ζωή μας. Τότε υπάρχει μια πιθανότητα να αναρωτηθούμε: Αυτή τη ζωή θέλω να ζω; Κι αυτή η ερώτηση είναι το κλειδί που θα ανοίξει την πόρτα για την αλλαγή ώστε να μπορέσουμε να δούμε τον εαυτό μας και να αντιληφθούμε την επιθυμία της Ψυχής μας. Γιατί το «θέλω»  της Ψυχής δεν έχει καμιά σχέση με το τι θέλει το μυαλό, το Εγώ. Όμως, είναι αδύνατον να ζήσουμε σύμφωνα με την επιθυμία της ψυχής χωρίς να εγκαταλείψουμε ότι έχει κτίσει και έχει ισχυροποιήσει το Εγώ μας. Είναι αδύνατο να φέρουμε την αλλαγή στη ζωή μας χωρίς να εγκαταλείψουμε προσδιορισμούς, προσκολλήσεις, εγωισμό, κακία, ανευθυνότητα, τάσεις για κριτική, για σύγκρουση, για κατηγόρια. Μόνο αν δώσουμε χώρο στην αποδοχή, την κατανόηση, την αγάπη, την συγχώρεση, στο θάρρος να δοκιμάσουμε το καινούριο, μόνο τότε η αλλαγή θα έρθει να μας συναντήσει και να μας οδηγήσει στο δρόμο της ψυχής μας. Ο παρακάτω πίνακας από τον  Deepak Chopra  μας δείχνει τις ουσιαστικές διαφορές του Εγώ και της Ψυχής: Ψυχή                                           Εγώ Αποδέχεται                                  Απορρίπτει Επιδοκιμάζει                                Κατηγορεί Συνεργάζεται                               Εναντιώνεται Αποσπάται                                   Προσκολλάται Ηρεμεί                                         Ταράζεται Συγχωρεί                                     Νιώθει κακία Αλτρουιστική                               Εγωιστική Γαλήνια                                       Συγκρούεται Μη επικριτική                              Επικρίνει Η ΖΩΗ δεν είναι μονόδρομος. Πάντα στην καθημερινότητα μας θα έχουμε την επιλογή του «είτε αυτό/είτε εκείνο». Είναι στο χέρι μας το αν θα μπούμε, πόσο γρήγορα θα μπούμε και με ποιο τρόπο θα βαδίσουμε το μονοπάτι της Ψυχής μας ώστε να απλωθεί φως στα σκοτάδια του μυαλού μας και να μας πλημμυρίσει γαλήνη. Κάτι που θα μας βοηθήσει να το καταφέρουμε αυτό είναι να αναπτύξουμε την ικανότητα της συμπόνιας. Η συμπόνια είναι μια ανεκτίμητη αρετή και εδραιώνει την παρουσία της αγάπης στη ζωή μας. Μας προσφέρει την ικανότητα να μπορούμε να κατανοήσουμε τι έφερε τον άλλον στην κατάσταση που βρίσκεται και να του φερθούμε με τον τρόπο που χρειάζεται.  Μπορεί κάποιος να χρειάζεται λόγια υποστήριξης ή μια ιδέα που θα του γεννήσει καινούριες ιδέες μέσα του ή μια αγκαλιά για να νιώσει ζεστασιά ή χώρο για να μιλήσει ή απλά ένα βλέμμα αποδοχής. Συμπόνια σημαίνει να είμαστε εκεί συνειδητά για να του δώσουμε αυτό που χρειάζεται ξεχνώντας το δικά μας προβλήματα, την δική μας άποψη, σβήνοντας από το χάρτη του μυαλού μας όλες τις προηγούμενες πληροφορίες. Επιτρέπουμε να συναντηθούν οι καρδιές μας και αφουγκράζομαι τις σιωπές που υπάρχουν μεταξύ μας. Συμπορευόμαστε για όσο χρειάζεται στο μονοπάτι έχοντας τις ίδιες εικόνες, την ίδια αίσθηση… Αυτό δεν μπορεί να το κάνει ένα φλύαρο μυαλό που είναι γεμάτο από δικές του πληροφορίες, δικές του γνώμες και δικά του πρέπει. Μόνο αν μπορούμε να φύγουμε από το «εγώ» μας, όταν σταματήσουμε να «μαντεύουμε» τι χρειάζεται ο άλλος και πραγματικά τον συναισθανθούμε μόνο τότε μπορούμε πραγματικά να τον ακούσουμε να τον κατανοήσουμε και να του προσφέρουμε. Επομένως, η συμπόνια είναι μια αρετή της καρδιάς που χρειάζεται να αναπτύξουμε. Υπάρχουν τρεις κύριοι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να αυξήσουμε την κατανόηση και την ευαισθησία μας ως προς τις ανάγκες και τα αισθήματα των άλλων: Να ακούμε: Όταν πραγματικά ακούμε χωρίς να κρίνουμε και χωρίς να βάζουμε το εγώ ανάμεσα μας ο άλλος θα ανοίξει πιο εύκολα την καρδιά του και θα μοιραστεί μαζί μας τον εαυτό του. Να παρατηρούμε: Δεν είναι όλοι ξεκάθαροι και ειλικρινείς για το πώς αισθάνονται ή τι πραγματικά αντιμετωπίζουν. Ένας καλός παρατηρητής όμως θα έχει την ευκαιρία να δει πίσω από τις εικόνες, πίσω από τις κινήσεις του σώματος και να ακούσει πίσω από τις λέξεις. Παρατηρώντας, του δίνεται η δυνατότητα να δει που πραγματικά βρίσκεται ο άλλος, ποιες πληγές κουβαλά και που θέλει να πάει… Να έχουμε ενσυναίσθηση: Ένας άνθρωπος που έχει την ικανότητα της ενσυναίσθησης πραγματικά διευκολύνει τη ζωή των άλλων. Έχει παρουσία χωρίς να είναι παρεμβατικός και δεν «θέλει το καλό του άλλου» αλλά δίνει το χώρο και τον τρόπο ο άλλος να το ανακαλύψει μόνος του. Δεν είναι ¨καλός άνθρωπος¨ όποιος συμβουλεύει και περιμένει να γίνουν αυτά που λέει. Αυτός είναι ένας άνθρωπος που έχει ανάγκη την επιβεβαίωση και την δύναμη που του χαρίζει η «αυλή». Ποιος μπορεί να ξέρει καλύτερα από εμένα ποιο είναι το καλό μου; Ποιος μπορεί να ξέρει καλύτερα από εσένα ποιο είναι το καλό σου; Η παρεμβατική και η θυσιαστική Αγάπη ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή. Ο πραγματικά συμπονετικός άνθρωπος έχει την ικανότητα να συγχωρεί τους ανθρώπους που τον έχουν πειράξει, τον έχουν προσβάλλει ή αδικήσει γιατί μπορεί να δει ποια πληγή κρύβεται πίσω από την συμπεριφορά τους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όλους τους ανθρώπους τους κρατάμε στη ζωή μας. Κάποιους χρειάζεται να τους αποχαιρετήσουμε αφού τους συγχωρήσουμε και τους ευχαριστήσουμε (σε ενεργειακό ή υλικό επίπεδο) για το μάθημα ζωής που μας έδωσαν. Οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκουν ευκολότερο να κρίνουν τα λάθη παρά να κατανοούν τα αισθήματα. Όμως αυτός είναι ο τρόπος που μας επιτρέπει να προχωράμε με ελαφρύτητα στη ζωή μας. Κάποιοι από εμάς ίσως να μην έχουμε ανεπτυγμένη την ικανότητα της συμπόνιας όμως σίγουρα μπορούμε αν θέλουμε να την καλλιεργήσουμε. Αν προσεγγίζουμε με την καρδιά τους άλλους και όχι με το εγώ μας, αν παρατηρούμε και ακούμε με μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αν μπορούμε να βλέπουμε τον εαυτό μας στη θέση των άλλων συχνότερα τότε η συμπόνια μας θα μεγαλώνει και θα μπορούμε να βαδίζουμε με ευκολία στο μονοπάτι που ορίζει η Ψυχή μας. Pulse of love 

O θυμός ως ενέργεια που μπορεί να δώσει ρυθμό και ζωντάνια στην ζωή μας

Ο θυμός είναι και αυτός μία παρεξηγημένη ενέργεια, την οποία την μαχόμαστε. Ο θυμός είναι η γεννήτρια ενέργειας στο σώμα μας, η οποία όταν συναντηθεί με τον έρωτα και γνωρίζουμε ακριβώς τον τρόπο χειρισμού της τότε αποκτάμε απόλυτα την δύναμη που χρειάζεται τόσο το σώμα αλλά και το Πνεύμα μας.Ο θυμός είναι κι αυτός στο στόχαστρο, μία έννοια που την έχουμε κατατάξει στην κακή μεριά, αφού δεν μπήκαμε ποτέ στην διάθεση να αναζητήσουμε τι εστί θυμός. Ο θυμός λοιπόν είναι η γεννήτρια μας, ο λόγος που δημιουργηθήκαμε τουλάχιστον ως προς την βιολογική μας υπόσταση. Ο θυμός είναι η δύναμη αυτή που όταν εκδηλωθεί μέσα από τον δρόμο του έρωτα ( όχι την πράξη, αλλά την ενέργεια του), τότε ο θυμός είναι ένα όπλο ισορροπίας. Ο θυμός είναι ακριβώς όπως το μυϊκό μας σύστημα. Κάθε μας μυς είναι σε ετοιμότητα να σηκώσει ανάλογο βάρος. Το ανάλογο βάρος που μπορεί να σηκώσει ο κάθε μυς, για παράδειγμα το χέρι μας, γίνεται μετά από εξάσκηση. Είτε θα έχουμε το χέρι μας εκπαιδευμένο μέσα από τα απλά καθημερινά μας όπως το να σηκώσουμε μία σακούλα με 2 κιλά πατάτες, να σηκώσουμε ένα πιάτο, να κινήσουμε το χέρι μας για να χτενίσουμε τα μαλλιά μας. Είτε θα εκπαιδεύσουμε το χέρι μας σε επιπλέον δρόμους, δηλαδή γυμναστικής, όπου εκεί το χέρι μας θα εκπαιδευτεί ανάλογα με το αντικείμενο της γυμναστικής. Όπως το τένις, το μπάσκετ, το βόλευ κλπ. Οι μυς μας λοιπόν εκπαιδεύονται από μας είτε μέσα από την απλή μας καθημερινότητα, είτε μέσα από την εκγύμνασή τους για επιπλέον κινήσεις. Το μυαλό μας ως συνεργάτης του κάθε μας μυ, είναι αυτό που θα μας βοηθήσει έτσι ώστε να γνωρίζουμε ακριβώς ποια δύναμη χρειαζόμαστε για να σηκώσουμε μία χαρτοπετσέτα από ένα καρπούζι. Άλλη δύναμη χρειάζεται η χαρτοπετσέτα και άλλη το καρπούζι. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε χρήση τις ενέργειες ανάποδα, δηλαδή να βάλουμε την δύναμη για το καρπούζι για να σηκώσουμε την χαρτοπετσέτα και ανάποδα. Αυτή είναι η στάση μας η σωστή μέσα από την αντίληψη που έχουμε για να ξέρουμε που και με ποιο τρόπο θα διοχετεύσουμε την ενέργειά μας. Οι μύες μας που φέραμε ως παράδειγμα λοιπόν τροφοδοτούνται από την ενέργεια – γεννήτρια του θυμού. Όχι με την έννοια που τον έχουμε μάθει ως τώρα τον θυμό, που αντιλαμβανόμαστε νεύρα, αλλά με την αυθεντική του δόνηση, το πείσμα και το πάθος (όχι με την έννοια των 7 θανάσιμων παθών). Το πάθος και το πείσμα όταν ενεργοποιούνται από την καρδιά και την ψυχή δίνουν απίστευτη ενέργεια στο σώμα και απίστευτες δυνατότητες στο σώμα. Το σώμα εκείνη τη στιγμή που από μόνο του μπορεί μέσα από την αυθεντική του υπόσταση να αναγνωρίσει ποια δύναμη χρειάζεται, θα την ενεργοποιήσει από μόνο του. Γι’ αυτό έχουμε δει γυναίκες, μαμάδες, όταν βλέπουν να κινδυνεύει το μικρό τους, να μπορούν να σηκώσουν ακόμη και ένα αυτοκίνητο μόνες τους. Που τη βρίσκουν άραγε την ενέργεια αυτή, την δύναμη αυτή; Αφού το μυϊκό τους σύστημα μπορεί να μην είναι καν γυμνασμένο; Μα φυσικά σε αυτή τη γεννήτρια, τον θυμό, ο οποίος ενεργοποιεί αυτόματα δυνάμεις και δυνατότητες υπερφυσικές. Ο θυμός αποκτά την αρνητική του μορφή όταν αντί για αίσθηση μετατρέπεται σε συναίσθημα και αυτό συμβαίνει όταν ανακατευτεί το μυαλό μας, δηλαδή οι σκέψεις μας. Οι σκέψεις όταν «ανακατευτούν» στον θυμό χαμηλώνουν τις δονήσεις στο σώμα μας και το αποδυναμώνουν τελείως. Τότε το σώμα χάνει και αντισώματά του και ο άνθρωπος με χρόνιο θυμό+ σκέψεις αντιμετωπίζει σοβαρές ασθένειες και συναισθηματικές αλλά και σωματικές. Ο ίδιος βρίσκεται μέσα σε μία δύνη πόνου. Όμως όταν μάθω αυτή την ενέργεια πάθους και πείσματος να την εξελίξω μέσα από την πηγή του έρωτα- ψυχή- αγάπη, τότε ενεργοποιείται ένας μηχανισμός που τον έχουμε δει να συμβαίνει. Σε ποιους; Στους αναστενάρηδες, στους φακίρηδες, στους ανθρώπους που κάνουν extremes sports. Αυτοί οι άνθρωποι το θυμό διοχετεύουν και καταφέρνουν να κάνουν αυτά που κάνουν. Χωρίς τον θυμό αυτόν ο άνθρωπος καταντά «νερόβραστος» χωρίς ψυχή. Η ψυχή λοιπόν για να κατέβει στην γη και για να γεννηθεί με τον θυμό- ενέργεια συνεργάστηκε, αλλιώς δεν θα έβρισκε την τόλμη να κατέβει. Πώς θα την αναγνωρίσετε την ενέργεια αυτή; Φοβάστε ότι δεν την έχετε; Κι όμως την έχετε, είναι δεμένη με τα αντανακλαστικά σας. Ο θυμός είναι αυτός που σας βοηθάει να δράσετε εκείνες τις στιγμές σας. Η εγρήγορση αυτή από τον θυμό ξεκινάει. Έτσι όταν μάθω να τον ενεργοποιώ τον θυμό- γεννήτρια θα ξέρω πως θα επαναφέρω τις ενέργειες σε ισορροπία σε όλο μου το σώμα. Γιατί και το σώμα μας είναι απόλυτα ρυθμισμένο στον υγιή θυμό. Θυμός = ρυθμός= σώμα γεμάτο ενέργεια και ισορροπία. Αλλιώς ράθυμος = αρρυθμία σε όλο το σώμα. Σώμα χωρίς τον αυθεντικό του ρυθμό= νεκρωμένο σώμα. Ο ρυθμός λοιπόν – θυμός =γεννήτρια, είναι η αιτία που όλο μας το σώμα είναι αρμονικό. Όταν η καρδιά συναντήσει τον θυμό ενέργεια δυναμώνει, οι πνεύμονες αναπτύσσονται, ο νους σταματά και έρχεται η επικοινωνία μας με τις εσωτερικές μας πηγές. Ναι θα μου πείτε ότι υπάρχουν άνθρωποι που αυτή την ενέργεια την κάνουν χρήση για το κακό των άλλων. Συμφωνώ απόλυτα. Όμως δεν μπορώ να κατηγορήσω τη φωτιά που δημιουργήθηκε για να μας ζεσταίνει, επειδή κάποιοι θα την κάνουν χρήση, ως μέσον «εξουσίας ή εκφοβισμού» και θα κάψουν ότι βρουν μπροστά τους. Οι ενέργειες είναι τόσο πολύ ανακατεμένες με το σωστό και το λάθος, που μόνο ατομικά ο καθένας μπορεί να δώσει την εξωτερίκευση τους με οδηγό τον έρωτα- ψυχή- αγάπη. Οι ενέργειες όσο είναι υπέρ του ανθρώπου, άλλο τόσο είναι και εναντίον του. Γι’ αυτό μας έχει δώσει ο δημιουργός μας την διάκριση και τον νου. Όταν όμως διδάξω τον εαυτό μου μέσα από αυτές τις δονήσεις τόσο του θυμού, αλλά και του άγχους σε αυτό το κείμενο. Τότε θα δώσω άλλη διάσταση στο σώμα και στο πνεύμα μου. Δωροθέα

Ποια είναι η σχέση ανάμεσα σε σεξ και θάνατο;Ο άνθρωπος φοβάται και τα δύο. Γι’ αυτό είναι ταμπού

Ποια είναι η σχέση ανάμεσα σε σεξ και θάνατο;Ο άνθρωπος φοβάται και τα δύο. Γι’ αυτό είναι ταμπού. Κανείς δεν μιλάει για το σεξ και κανείς δεν μιλάει για τον θάνατο. Παραμένουμε σιωπηλοί γι’ αυτά τα δύο πράγματα. Έχουμε παραμείνει σιωπηλοί για αιώνες. Είναι θέματα ταμπού, δεν θα έπρεπε να αναφέρονται καν. Από τη στιγμή που αναφέρονται, κάτι αρχίζει να τρέμει μέσα μας. Φαίνεται ότι υπάρχει μια βαθιά καταπίεση. Γι’ αυτό έχουμε δημιουργήσει υποκατάστατες λέξεις. Στον δυτικό κόσμο δεν λένε, «Κάνουμε σεξ». Λένε, «Κάνουμε έρωτα». Είναι μια λέξη υποκατάστατο. Και λανθασμένη επειδή ο έρωτας είναι μια τε­λείως διαφορετική διάσταση. Το σeξ είναι σεξ· δεν είναι έρω­τας. Ο έρωτας μπορεί να συμπεριλαμβάνει το σεξ, αλλά έχει μια τελείως διαφορετική ποιότητα. Δεν μιλάμε ποτέ για τον θάνατο ευθέως. Αν πεθάνει κάποιος, χρησιμοποιούμε υποκατάστατες λέξεις. Λέμε «πήγε να συ­ναντήσει τον δημιουργό του», ή «πήγε στον παράδεισο». Δεν αντιμετωπίζουμε ποτέ τον θάνατο ευθέως. Έχουμε δημιουργήσει πολλά λάθος φαινόμενα γύρω από τον θάνατο και το σεξ. Αν δύο άτομα πρόκειται να παντρευ­τούν, το σeξ δεν αναφέρεται καν. Και θα παντρευτούν για το σεξ! Έχουμε δημιουργήσει μια μεγάλη ψευδαίσθηση για τον γάμο, αλλά το απόλυτο, ξεκάθαρο δεδομένο είναι το σεξ. Έχουμε δημιουργήσει ένα τελετουργικό, ένα σπουδαίο τελε­τουργικό γάμου, απλά και μόνο για να κρύψουμε αυτό το γε­γονός. Γιατί; Γιατί υπάρχει ένα ταμπού μόνο γι’ αυτά τα δύο πράγματα; Αυτά τα δύο συνδέονται βαθιά. Ο λόγος για τη σχέση τους είναι αυτός: Πρώτον, γεννιέστε από το σεξ· η γέννηση είναι σεξ. Και η γέννηση και ο θάνατος είναι δύο πόλοι ενός πράγματος. Στη γέννησή σας, ο θάνατος είναι κρυμμένος. Αυτός είναι ο λόγος που ο άνθρωπος απέκτησε επίγνωση της βαθιάς σχέσης ανά­μεσα στο σεξ και στον θάνατο. Ο θάνατος δεν μπορεί να συμ­βεί χωρίς σεξ όπως ακριβώς και η γέννηση δεν μπορεί να συμ­βεί χωρίς σεξ. Μπορεί να αναρωτιέστε… Υπάρχουν οργανισμοί -αμοι­βάδες και άλλα βακτήρια- που δεν γεννιούνται από το σεξ αλ­λά από έναν απλό διαχωρισμό. Οι αμοιβάδες μεγαλώνουν και τρέφονται. Φτάνουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο στο οποίο το σώμα χωρίζεται στα δύο, επειδή γίνεται τόσο μεγάλο ώστε τώρα η αμοιβάδα δεν μπορεί να κουνηθεί. Μετά τα δύο σώ­ματα μεγαλώνουν και χωρίζονται στα τέσσερα. Δεν υπάρχει σεξ, μονάχα απλός διαχωρισμός. Γι’ αυτό η αμοιβάδα θεωρεί­ται αθάνατη. Η αμοιβάδα δεν πεθαίνει ποτέ. Αν υπάρχει συνε­χής παροχή τροφής, η αμοιβάδα δεν πεθαίνει ποτέ. Δεν χρει­άζεται να πεθάνει, επειδή δεν υπάρχει σεξ. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει αθάνατος εκτός κι αν βρούμε κάτι που αλλάξει την όλη διαδικασία της αναπαραγωγής. Αν ένας άνθρωπος μπορεί να γεννηθεί χωρίς σεξ, δεν θα πεθάνει ποτέ. Ο θάνατος είναι μέρος του σeξ όπως ακριβώς είναι και η γέννηση μέρος του σεξ. Αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό και με έναν άλλον τρόπο. Εκείνοι που έχουν γοητευτεί και παθιαστεί περισσότερο με την έννοια της αθανασίας, όλες εκείνες οι παραδόσεις που έχουν προσπαθήσει με κάποιον τρόπο να κάνουν τον άνθρωπο αθάνατο, ήταν πάντοτε ενάντια στο σeξ. Η Γιόγκα, και κυρίως η Χάθα Γιόγκα, έχει προσπαθήσει βαθιά να βρει μεθόδους για να παρατείνει τη ζωή. Αυτός είναι ο λόγος που η Χάθα Γιόγκα είναι εναντίον του σεξ. Η Χάθα Γιόγκα λέει ότι αν θέλεις να παρατείνεις τη ζωή, μην προχωράς στο σεξ, επειδή το σεξ φέρνει τον θάνατο πιο κοντά. Όμως έχετε ήδη γεννηθεί, επομένως έχετε ήδη αναμιχθεί με το σεξ. Είτε καταπιέζετε το σεξ, είτε το εκφράζετε, δεν θα έχει και μεγάλη διαφορά. Έχετε ήδη προσχωρήσει σε μια πλευ­ρά. Η άλλη θα ακολουθήσει. Το σεξ και ο θάνατος σχετίζονται βαθιά και με μια άλλη έννοια. Σε μια βαθιά σεξουαλική πράξη, νιώθετε ένα συγκεκρι­μένο θάνατο, λες και δεν υπάρχετε πια. Αν έχετε βυθιστεί στην πράξη ολοκληρωτικά, έχετε συγχωνευτεί. Η ατομική σας οντό­τητα εξαφανίζεται και μια μεγαλύτερη δύναμη από εσάς ανα­λαμβάνει τα ηνία. Η σεξουαλική πράξη ξεκινάει ως μια εκού­σια πράξη, αλλά δεν τελειώνει ποτέ ως μια εκούσια πράξη. Φτάνει ένα σημείο στο οποίο ο εκούσιος μηχανισμός σας κυ­ριεύεται από το ακούσιο. Φτάνει ένα σημείο, στο οποίο ο συ­νειδητός σας νους καταρρέει και τα ηνία αναλαμβάνει το ασυ­νείδητο. Φτάνει ένα σημείο, στο οποίο ο εγωισμός σας δεν μπορεί να υπάρξει και ο μη εγωισμός έχει τον έλεγχο. Νιώθετε έναν ξαφνικό θάνατο του εγωισμού- νιώθετε ότι πεθαίνετε. Γι’ αυτό οι άνθρωποι που είναι πολύ εγωιστές δεν μπορούν να πετύχουν τον σeξουαλικό οργασμό. Δεν μπορούν να αφεθούν- δεν μπορούν να επιτρέψουν στο ασυνείδητό τους να πά­ρει τα ηνία. Παραμένουν σε επίγνωση και προσπαθούν να ελέγξουν την όλη διαδικασία. Έτσι δεν μπορούν να πετύχουν ένα βαθύ σεξουαλικό οργασμό. Όσο πιο πολιτισμένος γίνεται ο άνθρωπος, τόσο μικρότερη πιθανότητα υπάρχει για οργασμό. Η μακάρια στιγμή κατά την οποία ο εγωισμός σας χάνεται και συγχωνεύεστε με την ύπαρξη είναι ένα είδος θανάτου: θάνατος του εγωισμού, θάνατος του συνειδητού, θάνατος της ατομικότητάς σας. Γι’ αυτό εκείνοι που φοβούνται το σeξ θα φοβούνται τον θάνατο και εκείνοι που φοβούνται τον θάνατο θα φοβούνται το σεξ. Υπάρχει ο φόβος ότι «μπορεί να χαθώ. Πώς θα είμαι σίγουρος ότι θα μπορέσω να γυρίσω;» Είναι αβέβαιο. Ποιος ξέρει αν θα γυρίσετε ή αν θα συνεχίσετε αδιάκοπα, και θα εξα­φανιστείτε εντελώς; Ο ίδιος φόβος υπάρχει και στον διαλογισμό. Θα είναι και πάλι ένας βαθύς οργασμός, παρόμοιος με πολλούς τρόπους με έναν σεξουαλικό οργασμό. Κατά μία έννοια, ακριβώς ο ίδιος. Η σύγχρονη ψυχολογία, ειδικότερα η ψυχολογία του Γιούνγκ, ανακάλυψε μια έννοια, μια πολύ παλιά ταντρική έννοια. Η Τάντρα λέει ότι κάθε άνδρας και κάθε γυναίκα είναι αμφισεξουαλικοί. Κανένας άνδρας δεν είναι απλά άνδρας. Κατά κάποιον τρόπο, είναι και γυναίκα. Και καμία γυναίκα δεν είναι απλά γυναίκα. Βαθιά μέσα της, υπάρχει κρυμμένος και ένας άνδρας. Έτσι κάθε άτομο, άνδρας ή γυναίκα, είναι αμφισεξουαλικό. Το αντίθετο φύλλο είναι κρυμμένο βαθιά μέσα του. Στο βαθύ διαλογισμό, συμβαίνει ένας σεξουαλικός οργα­σμός – όχι με κάποιον έξω από εσάς, αλλά με τον δικό σας αντίθετο πόλο μέσα σας. Συναντιέστε εκεί: η εσωτερική σας γυναίκα και ο εσωτερικός σας άνδρας συναντιούνται. Η συ­νάντηση είναι πνευματική, όχι σωματική. Διεισδύουν ο ένας στον άλλον, γιν και γιανγκ. Διεισδύουν ο ένας στον άλλον, γίνονται ένα, συγχωνεύονται. Ο διαλογισμός είναι ένας βαθύς σeξουαλικός οργασμός ανάμεσα στους δύο αντίθετους πόλους σας. Ο ίδιος φόβος έρχεται ξανά. Αν βυθιστείτε στον διαλογισμό, μια ’μέρα, αργά ή γρήγορα, θα μάθετε ότι τώρα έχει έρθει η τελευταία στιγμή. Θα λάβει χώρα ο θάνατος: «Τώρα θα πεθάνω». Σας κυριεύει ο φόβος. Σε αυτόν τον φόβο μπορεί να επιστρέψετε. Αν επιστρέψετε, έχετε χάσει μια σπουδαία ευκαιρία που έρχεται μόνο σπάνια, πολύ σπάνια. Περνούν πολλές ζωές μέχρι να έρθει αυτή η σπά­νια στιγμή κατά την οποία μπορείτε να νιώσετε έναν βαθύ ορ­γασμό μέσα σας. Η εσωτερική γυναίκα και ο εσωτερικός άνδρας συναντιούνται’ τα δύο αντίθετά σας διεισδύουν το ένα στο άλλο, γίνονται ένα. Είστε στη στιγμή κατά την οποία μπο­ρείτε να γίνετε ένα. Όμως ο φόβος θα είναι εκεί, επειδή ο εγω­ισμός θα χαθεί. Εσείς όπως γνωρίζετε τον εαυτό σας, την ει­κόνα σας, θα χαθείτε. Ένα νέο ον, που δεν σχετίζεται καθόλου με το παλιό, αποκομμένο από το παλιό, θα είναι εκεί. Όμως θα πεθάνετε, με όλο σας το παρελθόν. Έρχεται ο φόβος. Ο θάνατος συναντάται στον διαλογισμό και ο θάνατος συναντάται στον σεξουαλικό οργασμό. Αν όμως μπορείτε να συ­ναντήσετε αυτούς τους θανάτους, θα γίνετε ικανοί να συνα­ντήσετε και τον απόλυτο θάνατο: τον θάνατο του εγωισμού. Και χωρίς φόβο. Από τη στιγμή που θα ξέρετε ότι μπορείτε να χάσετε τον εαυτό σας και ωστόσο μπορείτε να υπάρχετε, από τη στιγμή που θα μάθετε ότι η απώλεια δεν είναι πραγματική απώλεια αλλά κέρδος, από τη στιγμή που θα μάθετε ότι η συγ­χώνευση δεν είναι θάνατος αλλά αιώνια ζωή – από τη στιγμή που θα το ξέρετε, δεν υπάρχει θάνατος για εσάς. Το σώμα σας θα πεθάνει, όλα όσα έχετε θα πεθάνουν, όμως εσείς -το είναι σας, η βάση της ύπαρξής σας- είναι αιώνια. Και αυτό είναι καλό. Αν μπορέσετε να βιώσετε τον θάνατο στο σεξ, το ίδιο το σεξ γίνεται πνευματικό· γίνεται διαλογι­σμός. Όταν το γνωρίσετε με την εξωτερική γυναίκα ή με τον εξωτερικό άνδρα, με τον αγαπημένο ή με τον εραστή σας, θα είναι εύκολο να προχωρήσετε στον διαλογισμό και να δημι­ουργήσετε το ίδιο φαινόμενο μέσα σας, το οποίο έχετε γνωρί­σει απ’ έξω. Μπορεί κανείς να το δημιουργήσει κατ’ ευθείαν και στην εσωτερική σφαίρα. Θα είναι δύσκολο, όμως μπορεί να δημιουργηθεί. Όταν θα έχει δημιουργηθεί και θα έχετε γνωρίσει μια βαθιά συνάντηση, μια βαθιά επικοινωνία μέσα στους δύο αντίθετους πόλους σας, το εξωτερικό σεξ θα εξαφανιστεί. Είναι απλά ένα υποκατάστατο γι’ αυτό το εσωτερικό σεξ. Αποκαλώ αυτό το εσωτερικό σεξ διαλογισμό. Είστε μόνοι, σε έναν βαθύ οργασμό με τον αντίθετο πόλο σας. Όπου μπορείτε να νιώσετε τον θάνατο, νιώστε τον. Μην δραπετεύετε. Ο θάνατος είναι όμορφος· ο θάνατος είναι το με­γαλύτερο μυστήριο, πιο μυστηριώδης από τη ζωή. Μέσα από τη ζωή μπορείτε να κερδίσετε τον κόσμο, τον μάταιο κόσμο – χωρίς νόημα, χωρίς αξία. Μέσα από τον θάνατο μπορείτε να κερδίσετε το αιώνιο. Ο θάνατος είναι η πόρτα. Ο Σωκράτης πέθαινε- του είχε δοθεί δηλητήριο. Το πρόσωπό του έδειχνε εκστασιασμένο. Οι φίλοι του τον ρώτησαν, «Σωκράτη, σε λίγα λεπτά θα πεθάνεις. Γιατί δείχνεις τόσο χα­ρούμενος, τόσο μακάριος; Δεν έχουμε ξαναδεί κανέναν να πε­θαίνει με ένα τόσο μακάριο πρόσωπο, με τόσο εκστασιασμένα μάτια. Τί γίνεται; Τί σου συμβαίνει;» Ο Σωκράτης είπε, «Μπαίνω στον θάνατο, στο μεγαλύτερο μυστήριο. Η ζωή πριν από αυτόν δεν είναι τίποτε. Μπροστά μου ανοίγεται το άγνωστο, το απεριόριστο, το αχαρτογράφητο. Είμαι σε ένα μεγάλο ταξίδι. Χάνω τον εαυτό μου, αλλά κερ­δίζω όλο το σύμπαν, όλη την ύπαρξη». Μην φοβάστε τον θάνατο. Ο φόβος του θανάτου, σάς εμπο­δίζει να βιώσετε όλες τις βαθιές εμπειρίες: της αγάπης, του διαλογισμού, της έκστασης. Απόσπασμα από το βιβλίο του OSHO » Το σεξ μετράει «, εκδόσεις Ενάλιος

Πόσο μεγάλη επίδραση έχει στη ζωή μας η σχέση με τους γονείς μας.

Για να μάθω να εκτιμώ τον εαυτό μου δε φτάνει μόνο να αισθανθώ πως κάποιος τρίτος με εκτιμά. Πρέπει, επιπλέον, αυτός ο τρίτος να αισθάνεται ότι αξίζει ο ίδιος, και να τον θεωρώ κι εγώ αξιόλογο. Τι να την κάνω την εκτίμηση κάποιου που δεν αξίζει ή δεν αισθάνεται ο ίδιος πως αξίζει;Όποτε μιλάω γι’ αυτό το θέμα, μου έρχεται στο μυαλό μια ιστορία που αποφεύγω συνήθως να τη λέω δημοσίως γιατί το περιεχόμενό της είναι πολύ σκληρό. Σήμερα όμως που συζητάμε την ξαναθυμήθηκα κι αποφάσισα να τη μοιραστώ μαζί σου, γιατί συμβολίζει κάτι που δεν μπορεί να συμβεί αν δεν πληρώσει κάποιος ένα πολύ ακριβό τίμημα, αλλά και γιατί δείχνει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη πόσο μεγάλη επίδραση έχει στη ζωή μας η σχέση με τους γονείς μας.» Πάει καιρός που ζούσε σ’ ένα μικρό χωριό της Ανατολής ένας άντρας με τέσσερις γιους. Τη στιγμή που εκτυλίσσεται αυτή η ιστορία, ο μικρότερος ήταν γύρω στα τριάντα, ενώ τ’ αδέλφια του 35, 37 και 40 χρόνων. Ο πατέρας είχε μόλις περάσει τα εξήντα, επειδή όμως την εποχή εκείνη το προσδόκιμο ζωής ήταν γύρω στα 40 χρόνια, στην ουσία ήταν ένας ηλικιωμένος με όλα τα προβλήματα της γεροντικής ηλικίας. Το μυαλό του, το σώμα, οι σφιγκτήρες, η ικανότητά του να τα καταφέρνει μόνος του… τίποτα δε λειτουργούσε καλά σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Μια μέρα ο μικρότερος γιος παντρεύεται και φεύγει από το σπίτι, οπότε δημιουργείται ένα μεγάλο πρόβλημα: ο πατέρας μένει μόνος. Η μητέρα έχει πεθάνει στην τελευταία γέννα και τα μεγαλύτερα αδέλφια είναι ήδη παντρεμένα. Κατά συνέπεια, τώρα δεν υπάρχει κανείς για ν’ αναλάβει τον ηλικιωμένο άνθρωπο, και το χειρότερο είναι ότι, την εποχή που μιλάμε, δεν υπάρχουν οίκοι ευγηρίας ούτε λεφτά για να πληρώσουν κάποιον να τον φροντίζει. Τα παιδιά αρχίζουν να νιώθουν ότι, παρόλη την αγάπη που του έχουν, ο πατέρας τους αποτελεί πρόβλημα. Δεν μπορεί κανένα από τα παιδιά να τον πάρει στο σπίτι να ζήσει μαζί του και να τον φροντίζει. Άρα, βρίσκονται αντιμέτωποι μ’ ένα πραγματικά σοβαρό πρόβλημα. Η ουσία της ιστορίας αρχίζει όταν τα παιδιά μαζεύονται για να συζητήσουν ποιο θα είναι το μέλλον του πατέρα τους. Κάποια στιγμή σκέφτονται ότι θα μπορούσαν να τον παίρνουν στο σπίτι τους με τη σειρά, αμέσως όμως καταλαβαίνουν ότι αυτή δεν είναι επαρκής λύση και, εκτός των άλλων, θα είχε σοβαρές συνέπειες στη ζωή όλων τους. Και τότε, χωρίς καλά καλά να το καταλάβουν, αρχίζουν να σκέφτονται ότι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί, θα ήταν ο πατέρας τους να πεθάνει. Παρά τον ψυχικό πόνο που τους δημιουργεί η συνειδητοποίηση αυτή, σημειώνουν αμέσως ότι δεν μπορούν να περιμένουν άπρακτοι να συμβεί το μοιραίο, καθώς ο πατέρας τους θα μπορούσε να ζήσει πολλά χρόνια ακόμη σ’ αυτήν την κατάσταση. Σκέφτονται, επίσης, ότι κανένας τους δεν μπορεί ν’ αντέξει αυτήν την καθυστέρηση. Και τότε, μυστηριωδώς, ένας τους έχει μια ιδέα: ίσως το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να περιμένουν να έρθει ο χειμώνας και ν’ αποτελειώσει αυτός τον πατέρα τους. Να γίνει, δηλαδή, όπως το φαντάζονται: να μπουν στο δάσος μαζί του, αυτός να χαθεί, και το κρύο με τους λύκους να αναλάβουν τα υπόλοιπα…     Τους θλίβει αυτή η προοπτική, ωστόσο αναγνωρίζουν ότι κάτι πρέπει να κάνουν για το μέλλον και τη ζωή τους. Αποφασίζουν λοιπόν να φροντίζουν τον πατέρα τους εναλλάξ, αλλά μόνο μέχρι να έρθει ο χειμώνας. Μετά την πρώτη έντονη χιονόπτωση, τα τέσσερα αδέλφια συγκεντρώνονται ξανά στο σπίτι και λένε στον πατέρα τους: «Έλα, πατέρα, πάμε να ντυθείς γιατί θα βγούμε.» «Θα βγούμε; Με τέτοιο χιόνι;» ρωτάει εκείνος απορημένος. Οι γιοί του, όμως, απαντάνε: «Ναι, ναι, έλα, πάμε.» Ο καημένος ο πατέρας ξέρει ότι το μυαλό του δε δουλεύει καλά τελευταία, κι έτσι αναγκάζεται να υπακούσει σ’ αυτό που του λένε τα παιδιά του. Τον ντύνουν, του φοράνε —τι ειρωνεία!— ένα ζεστό παλτό, και παίρνουν κι οι πέντε τον δρόμο για το δάσος. Μόλις φτάνουν εκεί, αρχίζουν να ψάχνουν ένα μέρος για να τον αφήσουν και να εξαφανιστούν γρήγορα. Προχωρούν στο δάσος, όλο και πιο βαθιά, ώσπου κάποια στιγμή φτάνουν σ’ ένα ξέφωτο. Αναπάντεχα, ακούνε τον πατέρα τους να λέει: «Εδώ είναι.» «Τι; Ποιο;» ρωτάνε έκπληκτοι οι γιοι του. «Εδώ είναι» λέει ξανά. Ο πατέρας ασφαλώς δεν είχε αρκετή πνευματική διαύγεια για να καταλαβαίνει τι συνέβαινε, κι εκείνοι είχαν προσέξει πολύ να μην τους ξεφύγει τίποτα… Σε τι αναφερόταν λοιπόν ο γέρος; «Εδώ, εδώ. Αυτό εδώ είναι το μέρος…» επιμένει εκείνος, ιδρωμένος και με τα μάτια του να έχουν πεταχτεί έξω από τις κόγχες τους. Τότε κι οι γιοι του τον ρωτάνε: «Ποιο μέρος, πατέρα; Για τι πράγμα μιλάς;» Κι ο γέρος τους απαντά: «Εδώ είναι το μέρος όπου, πριν από είκοσι πέντε χρόνια, εγκατέλειψα τον πατέρα μου». «Τρέχουν τα μάτια μου… Πολύ σκληρό. Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν τη διηγείσαι δημοσίως αυτήν την ιστορία.» «Καλώς ή κακώς, αυτήν την επίδραση έχει η διαπαιδαγώγηση: αποκτούμε την τάση να συμπεριφερόμαστε στους γονείς μας όπως εκείνοι μας έμαθαν με τη συμπεριφορά τους απέναντι στους δικούς τους γονείς, και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, τα παιδιά μας θα κάνουν σ’ εμάς τα ίδια που είδαν να κάνουμε κι εμείς στους γονείς μας. «Μεταδίδοντας στα παιδιά μας τη συναισθηματική ικανότητα της αγάπης, της φροντίδας και της στήριξης των δικών μας γονιών, τους έχουμε διδάξει αυτήν την ίδια ικανότητα· τους την έχουμε μάθει. Ωστόσο, αν πηγαίνω σπίτι και λέω: “Πότε θα ’ρθει η ώρα να πεθάνει ο γέρος μου”, κάποια μέρα θα περάσει κι απ’ το μυαλό του δικού μου γιου η ιδέα να μ’ εγκαταλείψει στο δάσος. Κι αυτό επαναλαμβάνεται με κάθε μήνυμα που στέλνουμε. Αν ζω λέγοντας μέσα μου πως δουλεύω σε μια δουλειά που δεν μου αρέσει, πως η ζωή είναι απαίσια, πως δεν αξίζω τίποτα, πως έχω βαρεθεί να είμαι όπως είμαι… αν ζω χωρίς αυτοσεβασμό και ντρέπομαι για τα λίγα που έχω πετύχει, εγκλωβισμένος στη ζωή που κάνω με χαμηλή αυτοεκτίμηση… πώς θα καταφέρω ο γιος μου (που είναι ο γιος κάποιου που δεν αξίζει) να νιώθει πως αξίζει; Μόνο αυτός που αισθάνεται πως αξίζει, μπορεί να δώσει στους απογόνους του να καταλάβουν τι σημαίνει να νιώθεις πως αξίζεις. Κάτι ανάλογο συμβαίνει αν πρέπει ν’ αναζητήσω την εκτίμηση έξωθεν, στην περίπτωση που δεν είχα την τύχη να γεννηθώ σ’ ένα περιβάλλον όπου ο πατέρας και η μητέρα μου ένιωθαν να αξίζουν, εξυψώνοντάς με κι εμένα. Σ’ αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να βρω ανθρώπους ικανούς να δίνουν και να παίρνουν αγάπη, ανθρώπους που είναι περήφανοι γι’ αυτό που είναι κι έχουν το θάρρος να πρωταγωνιστήσουν στη ζωή τους. Από το βιβλίο του Jorge Bucay «Από την Αυτοεκτίμηση στον Εγωϊσμό»

Βρήκα τον εαυτό μου, όταν έπαψα να ασχολούμαι με την γνώμη των άλλων

Δεν το ξέρουν πολλοί. Πριν μερικά χρόνια είχα πάθει κατάθλιψη. Ήρθε λίγο μετά τα μωρά μου, λίγο μετά την “αποτυχία” μου ως επαγγελματίας, λίγο μετά την οικονομική καταστροφή μου… Δεν το ξέρουν πολλοί… Με θεωρούσαν κυκλοθυμική, εσωστρεφή, μονόχνωτη, αντικοινωνική. Οι πιο ευγενικοί με χαρακτήριζαν κομψά ως “ιδιαίτερη”. Απασχολημένοι πολύ οι άνθρωποι να κρίνουν, δεν μπορούσαν να διακρίνουν. Κι εγώ ένιωθα πως ήμουν ένα τίποτα, πως δεν άξιζα τίποτα. Δεν ήμουν καλή ως μητέρα, δεν ήμουν καλή ως σύζυγος, δεν ήμουν καλή ως επαγγελματίας, δεν ήμουν καλή ως γυναίκα. Δεν ήμουν όμορφη αρκετά, δεν ήμουν έξυπνη αρκετά, δεν ήμουν επιτυχημένη αρκετά, δεν ήμουν θελκτική αρκετά, δεν ήμουν… δεν ήμουν… Ήμουν ένα φάντασμα της ύπαρξής μου που σερνόταν από τον καναπέ στο κρεβάτι και από το τραπέζι στο μπάνιο, μια εξαθλιωμένη φιγούρα που είχε παραιτηθεί. Ήμουν στο pick της ζωής μου και είχα χάσει ό,τι είχα φτιάξει μέχρι τότε. Δεν ήταν και λίγο. Όμως, έπρεπε να βρω το δρόμο μου έξω απ’ αυτό. Μόνο εγώ μπορούσα να το κάνω. Και τον βρήκα! Μου πήρε χρόνο, αλλά τον βρήκα μόλις συνειδητοποίησα πως από εμένα εξαρτώνται όλα! Διέλυσα τις αμφιβολίες για τον εαυτό μου, για το ποια είμαι, για το τι αξίζω, όταν έπαψα να ακούω τη γνώμη των άλλων. Εγκατέλειψα αυτόν τον πιεστικό ενήλικα που όλο ζήταγε, ζήταγε, ζήταγε και πιεζόταν πολύ να πετύχει, να είναι “κάποιος” … Κι αν διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές και αναγνωρίζεις κάπου τον εαυτό σου, σου λέω αυτή τη στιγμή να πάρεις δυο λεπτά, να σταθείς απέναντι σε ένα καθρέφτη και να του πεις με τον πιο σταθερό και τρυφερό σου τόνο: ΑΞΙΖΩ ΑΞΙΖΩ ΝΑ ΜΕ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΞΙΖΩ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ ΑΞΙΖΩ ΝΑ ΑΓΑΠΗΘΩ Μην αφήσεις να περάσει ούτε μια στιγμή που να σκεφτείς ή να νιώσεις ή να φερθείς στον εαυτό σου σαν να αξίζει κάτι λιγότερο από τα πάντα. Επειδή κάποιος δε σου έδωσε αρκετά, δε σημαίνει πως δεν Αξίζεις τα πάντα! ΑΞΙΖΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ Μην αφήσεις την αξία σου να εξαρτηθεί από τη γνώμη των άλλων. Πες στον εαυτό σου ΑΞΙΖΩ. Κι αν δεν σε πίστεψαν, κι αν σε κακομεταχειρίστηκαν πες στον εαυτό σου ΑΞΙΖΩ να με εκτιμούν και να με σέβονται. Η αξία σου δεν εξαρτάται από τη γνώμη άλλων, αλλά από εσένα και μόνο από τη δική σου κρίση. Μην αφήνεις κανέναν να σε επηρεάσει. Μην αφήνεις τον κόσμο να σε κάνει να πιστέψεις πως δεν αξίζεις. Η κριτική τους δεν ισχύει, η γνώμη τους δεν ισχύει. Μη ζεις μια ζωή προσπαθώντας να ευχαριστήσεις ανθρώπους που έχουν μόνο σκοπό της ζωής τους να μην ευχαριστούνται με τίποτα. Πες στον εαυτό σου ΑΞΙΖΩ. Μετά από την όποια απόρριψη ΑΞΙΖΩ Μετά από όλες τις ουλές ΑΞΙΖΩ Μετά από ότι με κράτησε από το να με αγαπήσω ΑΞΙΖΩ Μην αφήσεις ούτε μια μέρα να περάσει χωρίς να αγαπήσεις αυτό που είσαι, χωρίς να νιώσεις ευγνωμοσύνη για αυτό που είσαι. Με τις ατέλειες και τις ομορφιές σου, ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ, ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Πραγματικά Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Ο Σ ! “Πάντα θα πιστεύεις πως είσαι κάτι λιγότερο αν ακούς τις γνώμες των άλλων να σου λένε τι πρέπει να φτιάξεις στον εαυτό σου”. Κάν’ το. Κάνε αυτή την αλλαγή και θα με θυμηθείς. Κάν’ την να συμβεί πραγματικά. Να την νιώσουν τα κύτταρά σου αν θες να ζεις τη δική σου ζωή, όχι ένα αντίγραφο κάποιων προτύπων. Όσο για μένα, σήμερα είμαι εδώ, κοιτώ το φθινόπωρο να απλώνεται έξω απ’ το παράθυρό μου, παίζω με τα παιδιά μου σε ένα μικρό αλλά ζεστό σπίτι, απολαμβάνω το τσάι μου με τζίντζερ και σχεδιάζω τη ζωή μου απ’ την αρχή. Μεγαλώνω μαζί τους το παιδί μέσα μου. Κάθε στιγμή της ζωής είναι ένα ζαχαρωτό που θέλω να το κάνω δικό μου, να το φάω λαίμαργα, να πασαλειφτώ, να κολλήσουν τα χέρια και το στόμα απ’ τη γλύκα. Κι ότι πιάνω να γλυκαίνεται…Της Ευαγγελίας Βασιλείου.

Ο κόσμος είναι όπως τον ονειρεύεσαι. Είναι ένας καθρέπτης. Εκεί έξω, βρίσκεις το δικό σου κόσμο

Τα παρακάτω αποσπάσματα προέρχονται από το διάσημο βιβλίο του Stefano Ellio D’ Anna «Η Σχολή των Θεών» που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Ελφίλ. Ο Έλιο Ντ’ Άννα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νάπολη. Εκεί σπούδασε και Οικονομικά. Τις σπουδές του στα Νομικά διέκοψε η τεράστια επιτυχία του στη μουσική, όπου συνεργάστηκε με Άγγλους και Αμερικανούς συνθέτες και σκηνοθέτες, όπως ο Luis Bakalov, Carlos Santana, κ.ά.

Το 1976 είχε τη σημαντικότερη συνάντηση της ζωής του, με τον Κουμάρ Γκος Τσινμόυ, όπου πλέον η ζωή του πήρε καθαρά πνευματικό χαρακτήρα, χωρίς να σταματήσει τις μουσικές και αθλητικές του δραστηριότητες. Οι ιδέες του περί της αξίας του Ανθρώπου ως προτύπου, κατέληξαν στην ενασχόλησή του με τη συγγραφή βιβλίων. Για την προώθηση των ιδεών αυτών ίδρυσε το 1994 το European School of Economics, με έδρα αρχικά το Λονδίνο και στη συνέχεια στην Ιταλία (Ρώμη – Μιλάνο – Φλωρεντία), με πρόεδρο τον ίδιο. Το 2000 έγραψε το θρυλικό μυθιστόρημα «Η Σχολή των Θεών», όπου έχει συμπεριλάβει όλες τις ιδέες του περί της ανεκτίμητης αξίας της ανθρώπινης ζωής. Το βιβλίο έγινε Μπεστ Σέλλερ και έχει μεταφραστεί και κυκλοφορεί σε πάνω από 15 γλώσσες, ανά τον κόσμο. Όσοι το έχουν διαβάσει γνωρίζουν ότι περιέχονται αρκετές ενδιαφέρουσες, ενίοτε και προκλητικές απόψεις. Συγκεντρώσαμε κάποιες από τα καλύτερα αποσπάσματα και σας τις παρουσιάζουμε. Ασχέτως με το εάν συμφωνείτε ή όχι με αυτές τις δηλώσεις, το σίγουρο είναι ότι αποτελούν τροφή για σκέψη. – Τρώγε λιγότερο, ονειρέψου περισσότερο. Κοιμήσου λιγότερο, ανέπνεε περισσότερο. Πέθαινε λιγότερο και ζήσε για πάντα. – Μια πραγματική βελτίωση προϋποθέτει μια αλλαγή στο Είναι. Πραγματική βελτίωση σημαίνει εξέλιξη ή ανάπτυξη προς την ενότητα του Είναι, που είναι το αποτέλεσμα ενός νέου τρόπου σκέψης και της εγκατάλειψης της παλιάς, θνητής νοοτροπίας. – Το να σκέφτεσαι είναι το πεπρωμένο. Όσο πιο υψηλές οι σκέψεις μας, τόσο πιο σπουδαία η ζωή μας. Για να μπορέσουμε να επιλέξουμε τη ζωή, πρέπει να επιλέξουμε τη σκέψη ότι, ο θάνατος δεν είναι ακατανίκητος. Έτσι, πρέπει να βρούμε τις αρχές της ζωτικότητας, της μακροζωίας και της αιωνιότητας, μέσα στο Είναι μας. – Το απρόσμενο έχει πάντα ανάγκη, μακράς προετοιμασίας. – Οι πραγματικοί πολεμιστές δεν μάχονται για κυριαρχία ή για επιβολή πάνω στους άλλους. Δεν μάχονται για δόξα ούτε για κατοχή ή υλική απολαβή αλλά για το μόνο πράγμα που έχει πραγματική αξία: την εσωτερική τους απελευθέρωση. – Εμείς, μπορούμε να δούμε μόνο αυτό που είμαστε. – Εάν ένας κλέφτης συναντούσε έναν άγιο, θα έβλεπε μόνο τις τσέπες του. -Πρέπει να μάθουμε να ανατρέπουμε την οπτική μας. Όλα αυτά που οι άνθρωποι συνήθως κατανοούν ως δυσκολίες και συμφορές, όλα αυτά που καταριούνται, όλα αυτά που προσπαθούν πάση θυσία να αποφύγουν, στην πραγματικότητα είναι το πιο πολύτιμο υλικό για να μετατρέψουν την ψυχολογία του θανάτου, σε μια ψυχολογία ζωής. -Ο κόσμος είναι η αντανάκλασή σου. Αναποδογύρισε τις πεποιθήσεις σου και ο κόσμος, σαν μια σκιά, θα ακολουθήσει. Η πραγματικότητα θα πάρει τη μορφή μιας νέας αντίληψης. -Για να αλλάξεις, θα πρέπει να πολεμήσεις τον προγραμματισμό σου. Θα πρέπει να ανατρέψεις την οπτική σου. Μόνο έτσι, μέσα από μια πολυετή εργασία, θα μπορέσεις να αλλάξεις το πεπρωμένο σου. -Το παρελθόν θα πρέπει να το ευλογούμε, να το θεραπεύουμε. Μπες σε κάθε πτυχή. Φώτισε κάθε γωνιά. Μετέτρεψέ το, μέσα από μια νέα αντίληψη. Το παρελθόν σου θα θεραπευτεί όταν σταματήσεις να τρέφεις ανησυχίες, αμφιβολίες και φόβους. Αυτή είναι η πραγματική σημασία της εσωτερικής συγχώρεσης. -Ο φόβος, η οδύνη, το άγχος, δεν είναι το αποτέλεσμα αλλά η αιτία όλων των προβλημάτων μας. Το χάος που ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του, η κόλασή του, προβάλλεται στον κόσμο με τη μορφή βεντέτας, διακρίσεων και πολέμων μεταξύ φυλών, ιδεολογιών, πιστεύω, θρησκειών. -Υπάρχει ένας χώρος όπου σκέψεις, αισθήματα, συναισθήματα, πράξεις και γεγονότα, είναι καταγραμμένα για πάντα και μετά από χρόνια, μπορούμε να τα ανακαλύψουμε, όπως τα πράγματα που έχουμε στοιβαγμένα στη σοφίτα, φαινομενικά αδρανή, απροστάτευτα. Στην πραγματικότητα, αυτά συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται και να ρυθμίζουν, όλη μας τη ζωή. Εκεί, πρέπει να επιστρέψεις. -Το παρελθόν ενός καθημερινού ανθρώπου, ενός ανθρώπου που ακόμη δεν έχει κάνει ούτε τα πρώτα βήματα προς την ενότητα του Είναι, παραμένει διεσπαρμένο με προσχήματα. Αυτά, τον γραπώνουν, στην παραμικρή του προσπάθεια να διεισδύσει και να πραγματοποιήσει αλλαγές. -Είναι πολύ δύσκολο για έναν άνθρωπο να παρατηρήσει τον εαυτό του, να αντιστρέψει την κατεύθυνση της προσοχής του. Η αυτοπαρατήρηση, είναι μόνο η αρχή της ονειρικής τέχνης. -Η εσωτερική συγχώρεση είναι μια επιστροφή στον εαυτό μας, είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο γεννηθήκαμε. Οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να διακόψουν ποτέ αυτή τη θεραπευτική διαδικασία. -Το να σκύβεις στο βάρος των δυσάρεστων καταστάσεων, των συμφορών και να τις παίρνεις πολύ στα σοβαρά, σημαίνει ότι ενδυναμώνεις την πένθιμη περιγραφή του κόσμου, διαιωνίζοντας τα γεγονότα του. Εάν ένας άνθρωπος αλλάξει τη στάση του απέναντι σε ό,τι του συμβαίνει, με τον καιρό, θα μεταβληθεί η ίδια η φύση των γεγονότων που του συμβαίνουν. -Ποτέ, κανείς δεν μπορεί να κυριαρχήσει πάνω στους άλλους. Η ιδέα να κυριαρχήσεις πάνω στους άλλους είναι μια αυταπάτη… Μια προκατάληψη της γηραιάς, συγκρουόμενης, αρπακτικής, ηττημένης ανθρωπότητας. -Οι άνθρωποι, από τα πρώτα τους χρόνια, διαπαιδαγωγήθηκαν ώστε να ζουν στις πιο απομονωμένες περιοχές του εαυτού τους. Όταν βρίσκονται μπροστά σε μια πολύ μεγάλη ιδέα ή σε οτιδήποτε υπερβαίνει τα όρια της άποψής τους, την αντικρούουν και προσπαθούν να τη μικρύνουν, για να χωρέσει στη μικροσκοπική τους συνείδηση. -Φτώχεια σημαίνει να μη βλέπεις τα όριά σου. Το να είσαι φτωχός σημαίνει ότι παραιτήθηκες από το δικαίωμά σου να είσαι δημιουργός, με αντάλλαγμα μια δουλειά που δεν αγαπάς, που δεν επέλεξες. -Η δύναμη του ανθρώπου είναι να εξουσιάζει τον εαυτό του και την ίδια στιγμή, να παραδίδεται στον εαυτό του. -Σκέψη, συναίσθημα και σώμα στον άνθρωπο είναι ομοκεντρικά σύμπαντα. Όλα συνδέονται. Το να αλλάξεις ηθελημένα τον τόνο ή τον κυματισμό της φωνής, να ισιώσεις έστω και κατά 1 χιλιοστό την πλάτη, να τροποποιήσεις την πιο ασήμαντη συνήθεια, σημαίνει να αλλάξεις ολόκληρη τη ζωή σου. -Το όραμα και η πραγματικότητα είναι ΕΝΑ. -Όσο πιο ευρεία είναι η αναπνοή ενός ανθρώπου, τόσο πιο πλούσια είναι η πραγματικότητά του. Αν θέλεις να αλλάξεις το πεπρωμένο σου, δούλεψε πάνω στην αναπνοή, αφιέρωσε χρόνο στην αναπνοή. -Όταν η βούληση απουσιάζει, σκέψεις, συναισθήματα και επιθυμίες είναι τρελαμένα συντρίμμια της υπόστασης και εσύ, ένα κομματάκι στα χέρια του σύμπαντος. -Οι συναισθηματικές καταστάσεις ενός ανθρώπου, στην πραγματικότητα, είναι γεγονότα, που περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να επαληθευτούν και να εκδηλωθούν. -Όποιος γνωρίζει να δημιουργεί ηθελημένα μέσα του, έστω και την παραμικρή εξύψωση του Είναι, μπορεί να μετακινήσει βουνά και στον εξωτερικό κόσμο, θα φαίνεται σαν ένας γίγαντας. -Μόνο φαινομενικά, ο άνθρωπος εύχεται το καλό του, την ευημερία, την υγεία. Εάν μπορούσε να παρατηρήσει και να γνωρίσει τον εαυτό του, θα άκουγε μέσα του, αντιθέτως, τη συνεχή απαγγελία μιας αρνητικής ωδής, σαν μια προσευχή της συμφοράς, γεμάτη ανησυχίες και άρρωστες εικόνες, την αναμονή τρομερών γεγονότων, πιθανών και απίθανων. -Ενοχοποίησε τον εαυτό σου για όλα. Ανέλαβε την ευθύνη όλων αυτών που σου συμβαίνουν. Το μυστικό των μυστικών είναι το Mea Culpa. -Ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη να πάρει τίποτα απ’ έξω… Ούτε τροφή ούτε γνώση ούτε ευτυχία. Έχει εκ γενετής το δικαίωμα, να μην εξαρτάται από τίποτα εκτός από τον εαυτό του. Ο άνθρωπος μπορεί να τραφεί από το εσωτερικό, να ανατραφεί με την ευφυία του, τη θέλησή του, το φως του. -Δεν υπάρχει πόλεμος πιο ιερός από το να νικήσεις τον εαυτό σου. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη νίκη από την υπέρβαση των ορίων μας. Η ακεραιότητα είναι μια θεραπεία του Είναι. Απαιτεί την ανατροπή αιώνιων πεποιθήσεων, τη μεταμόρφωση αρνητικών συναισθημάτων και καταστροφικών σκέψεων, την επίτευξη της κυριαρχίας πάνω στον εαυτό μας και τον έλεγχο της τροφής, του ύπνου, της αναπνοής. -Εγώ είναι ο διχασμός που έχεις μέσα σου. Εγώ είναι το πλήθος των ψεμάτων σου. Κάθε φορά που επιβεβαιώνεις ένα από τα «μικρά σου εγώ», ψεύδεσαι. Εγώ, μπορεί να πει μόνο, όποιος γνωρίζει τον εαυτό του, όποιος είναι κύριος της ζωής του… όποιος έχει βούληση. -Ο κόσμος είναι όπως τον ονειρεύεσαι. Είναι ένας καθρέπτης. Εκεί έξω, βρίσκεις το δικό σου κόσμο, τον κόσμο που έκτισες, που ονειρεύτηκες. Έξω, βρίσκεις εσένα. Πήγαινε να δεις ποιος είσαι! Θα ανακαλύψεις ότι οι άλλοι είναι η αντανάκλαση της εικόνας του ψέματος που έχεις μέσα σου, του συμβιβασμού, της άγνοιάς σου… Άλλαξε! Κι ο κόσμος θα αλλάξει! -Μην προσπαθείς να ξεφύγεις από το θάνατο. Αντιμετώπισέ τον, μια για πάντα. Ο άνθρωπος για να ξαναγεννηθεί πρέπει πρώτα να πεθάνει. Να πεθάνεις σημαίνει να ανατρέψεις την προσωπική σου οπτική. Σημαίνει να εξαφανιστείς από ένα χοντροκομμένο κόσμο, όπου κυριαρχεί η δυστυχία και να επανεμφανιστείς σε ένα επίπεδο ανώτερης τάξης. -Ο κόσμος έχει σταματήσει γιατί υπάρχουν άνθρωποι που εξαρτώνται, άνθρωποι θανάσιμα φοβισμένοι. Έτσι όπως είναι η ανθρωπότητα, δεν μπορεί να συλλάβει μια κοινωνία απελευθερωμένη από την εξάρτηση. Η εξάρτηση είναι η άρνηση του ονείρου. Η εξάρτηση είναι η μασκαράτα που φοράνε οι άνθρωποι, για να κουκουλώσουν την απουσία της ελευθερίας, την άρνηση της ζωής.

Αναζητώντας την ευτυχία, προβάλλοντας το παρελθόν σε ένα αβέβαιο φανταστικό μέλλον

Αγχος…Πίεση…Κατάθλιψη….Εμμονές….Ψυχοσωματικά προβλήματα. Η μάστιγα της σημερινής εποχής και μιας κοινωνίας που απαιτεί πολλές, μικρές καθημερινές θυσίες που ρουφούν την ενέργειά μας, θαμπώνουν την αύρα μας και μας αναγκάζουν να γίνουμε ακόλουθοι και ενισχυτές της ασταμάτητης ροής της αρνητικότητας γύρω μας. Άνθρωποί συνοφρυωμένοι που περπατούν καθημερινά σκυθρωποί, αμίλητοι, με έλλειψη κάθε ίχνους χαμόγελου και μειδιάματος γύρω από τα χείλη τους, έτοιμοι να εκτονώσουν την έντασή και τη νευρικότητά τους στους συνανθρώπους τους, που κατά το σύνηθες, αισθάνονται το ίδιο πιεσμένοι και απογοητευμένοι από τη ζωή, χωρίς λόγο. Ακόμα και αν τα έχουν όλα, νιώθουν ότι δεν έχουν τίποτα.  Δε βιώνουν καμία ευχαρίστηση, προσκολλημένοι συνεχώς στο αβέβαιο αύριο. Δεν απολαμβάνουν τη στιγμή, αναζητώντας την ευτυχία σε φαντάσματα του παρελθόντος. Όχι δεν γεννηθήκαμε έτσι… Κάποτε είχαμε χιούμορ, χαμογελούσαμε συνεχώς, περπατούσαμε ανέμελοι, βιώνοντας με όλες τις αισθήσεις μας την ομορφιά του κάθε δευτερολέπτου της υπάρξεώς μας. Νιώθαμε ανακούφιση μέσα στην αγκαλιά αγαπημένων μας προσώπων και πιστεύαμε ότι θα είμαστε για πάντα ασφαλείς. Όντας μικρά παιδιά, κουλιαζόμασταν κάτω από τα σκεπάσματα μας, φοβούμενοι τα αόρατο τέρας που αδημονεί επιθετικά κάτω από το κρεβάτι μας. Ακούγαμε τα παραμύθια με τον κακό λύκο και τις ιστορίες για τα κακά ξωτικά και τα δαιμόνια τέρατα, αγνοώντας την αληθινή τους ύπαρξη μέσα μας. Γεννήθηκαν σιγά- σιγά, μεγάλωσαν μαζί μας και έφτασαν να μας κυριεύουν και να μας χειραγωγούν, σπαταλώντας την ενέργειά μας, κατατρώγοντας το χαμόγελό μας και φλυαρώντας στο υποσυνείδητό μας. Ώσπου γιγαντώθηκαν και πήραν μορφές. Τις ξέρουμε, τις αναγνωρίζουμε, προσπαθούμε να τις πολεμήσουμε αλλά είναι δύσκολο, αδύνατο και μερικές φορές φαντάζει ακατόρθωτο. Ο δαίμονας της τελειομανίας, ο αυτουργός και κύριος υπεύθυνος της μελαγχολικής μας φύσεως, μας στέρησε και μας στερεί καθημερινά την απόλαυση της ζωής  και την αναγνώριση της αληθινής μας ταυτότητας. Να είσαι καλός στα πάντα, ο Καλύτερος, να μην κάνεις ποτέ λάθη και να αντιστέκεσαι πάντα στις αδυναμίες σου, να γυρίζεις την πλάτη στον εαυτό σου και να γίνεσαι ο πιο σκληρός κριτής και ο χειρότερος τιμωρός του. Να ξυπνάς κάθε μέρα νιώθοντας το κεφάλι σου βαρύ, το σώμα σου πονεμένο από το βάρος της πίεσης και του άγχους, από τη φλυαρία του άγρυπνου νου σου και από τους εφιάλτες των προβλημάτων σου που σε στοιχειώνουν κάθε βράδυ. Να εξυψώνεσαι από τα μπράβο των άλλων και να περιμένεις την αναγνώριση, την αποδοχή και την επιβράβευση από το περιβάλλον σου για να νιώσεις καλά με τον εαυτό σου και να του δώσεις άλλη μία ευκαιρία να αποδείξει ξανά και ξανά στους άλλους ότι είναι ο καλύτερος. Να γίνεσαι εμμονικός και ψυχαναγκαστικός με πράγματα που άλλοτε σε ευχαριστούσαν και τώρα σε εξαντλούν και σε οδηγούν σε τάσεις αυτοκαταστροφικές. Να γίνεσαι αντικοινωνικός και να απομονώνεσαι βυθίζοντας τον εαυτό σου όλο και πιο πολύ στο λάκκο της καταθλιπτικής σου μανίας. Να κυριεύεσαι από άγχος και στρες, αναπτύσσοντας στο κεφάλι σου πάντα τα χειρότερα σενάρια, φανταστικές καταστάσεις με άσχημο τέλος, που τα γεννά ο νους μόνο και μόνο για να σε κάνουν να υποκύψεις στους δαίμονες σου. Είναι και θα είναι πάντα εκεί όσο και αν τους πολεμάς… Η μόνη σου ελπίδα είναι οι άγγελοί σου, που είναι πάντα παρόντες στη ζωή σου και ας μην τους δίνεις σημασία. Που σου υπενθυμίζουν να σέβεσαι και να αγαπάς τον ευατό σου. Να του αφιερώνεις χρόνο και να τον γαληνεύεις. Να απομακρύνεις την τοξικότητα και την αρνητική ενέργεια. Να αποδεχτείς τις αδυναμίες σου και να εκτιμήσεις τα λάθη που έκανες και σε δασκάλεψαν. Να σου υποδεικνύουν το σωστό μονοπάτι προς την ευτυχία και να σε προμηθεύουν με τα όπλα της αγάπης και της φροντίδας μπροστά στα εμπόδια που υψώνουν οι εμμονικοί σου δαίμονες. Άκουσε τους αγγέλους σου, ήταν και θα είναι πάντα κοντά σου. Και κατέληξε να γίνεις εσύ ο μεγαλύτερος φύλακας άγγελος του εαυτού σου. Φτάνει να μην παρατήσεις τη μάχη ποτέ! «Δεν χρειάζεσαι πολλά χρήματα για να ζήσεις μια πλούσια και ευτυχισμένη ζωή. Οι καλοί φίλοι και μια αγαπημένη οικογένεια αξίζουν το βάρος τους σε χρυσό» λέει ένα ρητό. Και είμαι απόλυτα σύμφωνη.

Της Χριστίνας Σταθάκου

Τόλμησε να ζήσεις την ζωή που θέλεις, αντί την ζωή που σου επιβάλανε άλλοι

Ε, ωραίο είναι, που ζεις ακόμα. Δεν αποφάσισες ακόμα να εκτεθείς, γι’ αυτό δεν ξέρεις τι σου γίνεται… Να εκθέσεις τη μοναδικότητά σου, τη μοναξιά σου και τις προσωπικές σου σκέψεις, όχι αυτές που σου επιβάλλει η κοινωνία αλλά εκείνες τις μυστικές σου, που γεννιούνται τις νύχτες της αγρύπνιας από τις πιο βαθιές σπηλιές του είναι σου…

Δηλαδή, θέλω να πω, να εκθέσεις την ελευθερία σου επί της ουσίας και όχι συμβολικά, κατάλαβες; Δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε την απλή καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’ αυτή την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τι την κάνουμε, ρε, αντί να τη ζήσουμε; Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την… Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις. Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις; Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος Έτσι, μ’ αυτή την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σμπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι, φτου κι απ’ την αρχή. Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες», σαν «ανάγκες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό». Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν’ απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας… Όλα, όλα, τ’ αφήνουμε γι’ αυτό το αύριο που δε θα έρθει ποτέ… Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για μας… Ό­μως τ’ αφήσαμε γι’ αύριο… Για να πάμε πού; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά στο θάνατο, και μεις, αντί να κλαίμε το δειλινό γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε. Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας. Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει. Ήρθανε να την πάρου­νε, και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο… Πήγαμε στην κηδεία της και κει άκουσα τον παπά να λέει. «Χους εί και εις χουν απελεύσει», και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέ­δες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια… Σ’ αυτό τον τόπο όλα τα πράγματα που πάραξε ο άνθρωπος έχουν μιαν αλαφράδα, μια οικειότητα, στοργή και αγάπη για τη ζωή, άλλο πράμα. Ακόμα κι ο χριστιανισμός, που σε άλλους τόπους, όταν έγινε εξουσία, πέρασε από φωτιά και σίδερο όσους είχαν επιφυλάξεις ή σκάλιζαν τα πράγματα πέρα από «τας αγίας γραφάς», ή δεν παπαγάλιζαν σωστά όσα διακήρυχνε ο κάθε πάπας ή αρχιεπίσκοπος, όπως και η καθοδήγησή μας, άλλωστε-βλέπεις, το νταβατζιλίκι είναι η μοίρα όλων των εξουσιών- εδώ, σε τούτον τον τόπο, παρέμεινε βασικά ανθρώπινος. Οι άγιοί μας είναι, να πούμε, κάτι ανάμεσα σε φιλαράκια, κουμπάρους και πολιτευτές, τους ζητάμε ρουσφέτια, εκδουλεύσεις, κι άμα δε μας κάνου­νε τη χάρη, τους γαμούμε το κέρατο, που λένε. Είναι, να πούμε, σκιές ζωής. Οι πιο σοβαροί είναι αντίγραφα των πολιτικών μας νταβατζήδων, των βουλευτών, θέλουν λιβάνια, υποταγή και τα ρέστα. Η μόνη που δεν ασκεί εξουσία είναι η Παναγιά, αυτή η γυναίκα του λαού μας, που δίνει, δίνει, χωρίς να διεκδικεί για τον εαυτό της παρά τη λαχτάρα. Η μάνα που βλέπει το παιδί της να φεύγει σα βέλος μπροστά της, κι αυτή να λαχταράει, να τρομάζει για να καταλάβει αυτό το άγνωστο, το καινούριο που έφερε στον κόσμο, και που είναι ταυτόχρονα σάρκα της και ξένο. Είναι η πιο τραγική μορφή του ανθρώπινου είδους, γι’ αυτό σ’ όλη την ανθρώπινη ιστορία η εξουσία και η μάνα είναι τα κεντρικά πρόσωπα κάθε τραγωδίας, μόνο που η μάνα είναι ο αποδέκτης του πόνου, ενώ η εξουσία ο φορέας του. Ακόμα κι ο χριστιανισμός απογύμνωσε τη μάνα από κάθε εξουσία. Χρόνης Μίσσιος Απόσπασμα από το “Χαμογέλα, ρε… Τι σου ζητάνε;” Εκδόσεις Γράμματα, 1988

Το σώμα μου ακούει κάθε σκέψη που κάνω, άρα μπορεί και να με θεραπεύσει

Κάθε μέρος του σώματος έχει την δική του συνείδηση και ψυχή. Με αυτές τις μεταμορφωτικές λέξεις, που ειπώθηκαν από ιθαγενείς γυναίκες γιατρούς, ξεκίνησε το ταξίδι μου στην ανακάλυψη των ασυνήθιστων θεραπευτικών ικανοτήτων του ανθρώπινου σώματος. Όταν συνάντησα αυτή την άποψη, υπέφερα από σοβαρούς χρόνιους πόνους. Ξαφνικά σκέφτηκα να ενσωματώσω αυτό το σενάριο στον καθημερινό διαλογισμό μου. Αναρωτήθηκα, μπορεί το σώμα μου να με ακούσει… μπορώ να του μιλήσω ώστε να κερδίσω την συνεργασία του στην θεραπευτική μου κατάσταση; Ο δρόμος προς την ελευθερία Εκείνη τη νύχτα, αφού έφτασα σε ένα στάδιο βαθιάς ηρεμίας μέσω του διαλογισμού, συμμετείχα σε μια εγκάρδια εσωτερική συνομιλία με το σώμα μου, με ελπίδα, αλλά χωρίς να έχω ιδέα για το τι να περιμένω. Μετά από περίπου μία ώρα από αυτή τη συγκεντρωμένη επικοινωνία, κάτι εκπληκτικό συνέβη. Οι ιστοί μου, μου απάντησαν. Οι συνδεδεμένοι ιστοί τραβήχτηκαν και τεντώθηκαν σε ξεχωριστά στρώματα του ουλώδους ιστού. Τα νεύρα φλεγόταν και οι μύες της γάμπας μου ξεκίνησαν να κάνουν ασκήσεις κάμψεις και επέκτασης ανεξάρτητα από τον συνειδητό έλεγχο μου. Καθώς αυτή η αντίδραση συνεχιζόταν, ένας από τους μύες της γάμπας μου που είχε παραλύσει από την νευροπαθητική κατάσταση μου- είχε διαγνωσθεί ως Αντανακλαστική Συμπαθητική Δυστροφία- επανήλθε στην ζωή σαν να είχε συμβεί ηλεκτροπληξία στην γύρω περιοχή. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά καθώς συνειδητοποίησα πως το μονοπάτι μου προς τη ελευθερία είχε επιτέλους ξεκινήσει. Οδηγίες για δυναμική θεραπεία Με τις υποδομές μου στον βελονισμό και στην ανατολική ιατρική, ήξερα πολύ καλά πόσο επικρατεί ο χρόνιος πόνος σε αυτή τη χώρα και αναρωτήθηκα τι θα σήμαιναν οι επιπτώσεις αυτού του φαινομένου σε αυτούς που υποφέρουν από αυτό. Καθώς συνέχισα να κάνω πρόοδο με την κατάσταση μου, οργάνωσα την προσέγγιση μου στο σύστημα ώστε να μπορέσω να διδάξω τους πελάτες μου και να αλλάξω την επαγγελματική μου εστίαση στην υπνοθεραπεία. Όταν διδάσκω τους πελάτες μου, εξηγώ πως ο τακτικός διαλογισμός είναι αναγκαίος ώστε ο εγκέφαλος να εισχωρήσει στα άλφα και θήτα εγκεφαλικά κύματα. Σε αυτά τα στάδια η επικοινωνία του συνειδητού μυαλού και του φυσικού σώματος είναι δραματικά βελτιωμένη. Ο τακτικός διαλογισμός είναι αναγκαίος ώστε να εκπαιδεύσετε τον εγκέφαλο. Ανακάλυψα πως κατά τη επικοινωνία, υπάρχουν 3 βήματα- κλειδιά για την απόκτηση της συνεργασίας του σώματος: Προσεγγίστε το σώμα σας με πραγματική συμπόνια, κατανοώντας πως είναι φτιαγμένο από συνειδητά κύτταρα που βιώνουν συναισθήματα. Δημιουργήστε σχέση εμπιστοσύνης κάνοντας με το σώμα σας ψυχικές συζητήσεις για τις επιθυμίες και των δύο ώστε να συνεργαστείτε και να ξεπεράσετε την ασθένεια. Επιτρέψτε αλλαγές στην συζήτηση χρησιμοποιώντας διαφορετικές σκέψεις και λόγια που προκαλούν αυθόρμητα αυξημένα αισθήματα. Από την εμπειρία μου, οι παραπάνω οδηγίες είναι αναγκαίες για να πετύχετε τις δυναμικές θεραπευτικές απαντήσεις του σώματος. Η δύναμη της ανθρώπινης πρόθεσης Συνάντησα πρόσφατα μια παρόμοια σειρά παραγόντων που ανακαλύφθηκαν από τον ερευνητή Cleve Backster που ξόδεψε 36 χρόνια στην μελέτη της επικοινωνίας στα φυτικά, στα ζωικά και στα ανθρώπινα κύτταρα. Αναφέρεται σε αυτούς τους παράγοντες ως αληθινές προθέσεις, συντονισμένες και αυθόρμητες. Ο Backster, πρώην ειδικός ανακριτής στην CIA, έγραψε για την καθοριστική στιγμή που τον οδήγησε στην αληθινή δουλειά του σε αυτό τον κόσμο, στο βιβλίο του Primary Perception. Αυτή η στιγμή εμφανίστηκε ένα πρωινό Φεβρουαρίου του 1966 όταν αποφάσισε να παρακολουθήσει το φυτό Dracaena στο εργαστήριο του χρησιμοποιώντας εξοπλισμό πολυγραφίας. Σύνδεσε τα ηλεκτρόδια σε ένα φύλλο και ξεκίνησε να σκέφτεται τρόπους με τους οποίους ίσως θα μπορούσε να προκαλέσει αύξηση με ηλεκτρική δραστηριότητα στο φυτό. Στους ανθρώπους αυτή η ηλεκτρική δραστηριότητα σχετίζεται με τα έντονα συναισθήματα. Ξαφνικά, σκέφτηκε να κάψει το φύλλο με τα ηλεκτρόδια. Την ίδια στιγμή που του ήρθε αυτή η ιδέα, το πολυγραφικό στυλό, γύρισε στην κορυφή του γραφήματος δείχνοντας μια ακραία αντίδραση από την μεριά του φυτού. Έκθαμβος, πήγε στο γραφείο της γραμματείας για να πάρει ένα κουτί σπίρτα ενώ σκεφτόταν την πιθανότητα πως με κάποιον τρόπο αυτό το φυτό ανίχνευε την δύναμη της ανθρώπινης πρόθεσης. Μπορούν τα φυτά να εναρμονιστούν με αυτούς που τα φροντίζουν; Όταν επέστρεψε με τα σπίρτα, το φυτό έδειχνε ακόμα το ίδιο υψηλό επίπεδο αντίδρασης το οποίο θα παρεμπόδιζε την παρακολούθηση πρόσθετων αλλαγών στο γράφημα. Ο Backster αποφάσισε να ‘αφαιρέσει την απειλή’ επιστρέφοντας τα σπίρτα στο γραφείο. Σε αυτό το σημείο, το γράφημα εμφάνισε μια πτωτική τάση καθώς το φυτό προφανώς άρχιζε να ηρεμεί. Όταν ο Backster προσπάθησε να επαναλάβει τα ίδια αποτελέσματα προσποιούμενος ότι πήγαινε να κάψει το φυτό, δεν υπήρχε αντίδραση. Το φυτό φάνηκε να αισθάνεται την διαφορά ανάμεσα στην αληθινή και στην τεχνητή πρόθεση. Τελικά ανακάλυψε πως τα φυτά εναρμονίζονται με αυτούς που τα φροντίζουν, απαντώντας και στα θετικά και στα αρνητικά συναισθήματα και στην επιστροφή τους αφού λείψουν για ένα διάστημα. Τα ευρήματα του γραφήματος επίσης έδειξαν πως τα φυτά έχουν ως προτεραιότητα τα συναισθήματα αυτών που τα φροντίζουν παρά των άλλων ανθρώπων που βρίσκονται κοντά. Σημάδια συνείδησης Ο Backster αργότερα, έκανε επέκταση στην έρευνα του και συμπεριέλαβε τον έλεγχο των ανθρώπινων κυττάρων για σημάδια συνείδησης. Μάζεψε λευκά αιμοσφαίρια από δότες, τα σύνδεσε με ηλεκτρόδια σε ένα δοκιμαστικό σωλήνα και μετά κατέγραψε τις αντιδράσεις των κυττάρων καθώς οι δότες βίωναν διαφορετικά συναισθήματα. Ανακάλυψε πως τα αυθόρμητα συναισθήματα ήταν αναγκαστικά στην σειρά ώστε να προκαλέσουν ηλεκτρική αντίδραση στα κύτταρα. Για παράδειγμα, όταν μία δότρια ανάγκασε τον εαυτό της να νιώσει ένα συναίσθημα, τα κύτταρα δεν αντιδρούσαν. Ωστόσο, όταν έλαβε ένα δυσάρεστο μήνυμα από την κόρη της, τα κύτταρα αντέδρασαν σημαντικά. Παρατήρησε πως η απόσταση φαινόταν να μην έχει σημασία σε αυτά τα πειράματα. Για παράδειγμα, ένας δότης άφησε τα κύτταρα με τα ηλεκτρόδια στο εργαστήριο και στη συνέχεια κράτησε ένα λεπτομερές αρχείο καταγραφής από κάθε αγχωτικό συναίσθημα που βίωνε στο ταξίδι του για την επιστροφή στο σπίτι του σε μια άλλη πολιτεία, όπως η παράλειψη μιας στροφής στον αυτοκινητόδρομο, η αναμονή στην ουρά του αεροδρομίου και η απογείωση του αεροπλάνου του. Αργότερα, τα καταγεγραμμένα περιστατικά συγκρίθηκαν με την καταγραφή του γραφήματος που έδειχνε ισχυρούς συσχετισμούς ανάμεσα στην διάρκεια των αγχώδη γεγονότων και στης ηλεκτρικές αντιδράσεις των κυττάρων. Το γράφημα ηρέμησε ξανά όταν έφτασε στο σπίτι του και κοιμήθηκε. Η ακατέργαστη ικανότητα της δημιουργικής θεραπείας Αυτά τα πειράματα διεξήχθησαν με την χρήση εξοπλισμού που εξέταζε την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία- οι συνηθισμένες ενέργειες χρησιμοποιήθηκαν για την μετάδοση των πληροφοριών. Τα κύτταρα συμπεριφέρονταν σαν να μην ήταν εκεί οι οθόνες, υποδηλώνοντας πως αυτή η επικοινωνία μεταφέρεται από έναν τομέα ο οποίος δεν έχει εντοπιστεί ακόμα από την συμβατική επιστήμη. Κάποιοι επιστήμονες πιστεύουν πως η περαιτέρω ανάπτυξη της κβαντικής φυσικής ίσως βοηθήσει στην καθοδήγηση μας στο να κατανοήσουμε το πεδίο που μεταδίδει την συναισθηματική πρόθεση μεταξύ των ζωντανών όντων. Η Κβαντική εμπλοκή είναι μια διαδικασία όπου δύο υλικά σωματίδια τα οποία έχουν επιδράσει το ένα με το άλλο, συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σαν να είναι ακόμα συνδεδεμένα αφού χωριστούν με πολλά μίλια διαφορά. Όταν μια ενεργητική αλλαγή φτιάχνεται με βάση τις ιδιότητες (θέση, ορμή και περιστροφή) του ενός από τα σωματίδια, οι ιδιότητες του άλλου απομακρυσμένου σωματιδίου θα αλλάξουν την ίδια στιγμή. Το επιστημονικό φαινόμενο και η έρευνα του Cleve Backster, δείχνουν το Ανατολικό σενάριο της ενότητας- η άποψη πως όλη η φύση είναι αλληλοεξαρτώμενη. Οι αρχαίες κουλτούρες αντιλήφθηκαν αυτή την ενδοσύνδεση ως ένα παγκόσμιο ενεργειακό πεδίο που διατηρεί την ζωή ενώ καθοδηγεί την ανάπτυξη της συνείδησης σε όλο το σύμπαν. Οι τεχνικές διαλογισμού που περιέχονται στην πρακτική μου συντονίζουν το μυαλό σε αυτό το πεδίο. Η ενέργεια αυτού του πεδίου τότε εστιάζεται στη φυσική θεραπεία με ξεκάθαρη πρόθεση- παραδίδεται μέσω της συνομιλίας που προκαλεί αυθόρμητα συναισθήματα- και συντονίζει το φυσικό σώμα στο συνειδητό μυαλό. Αυτή η μέθοδος την οποία αποκαλώ Antara (Σανσκριτικά) επιτρέπει σε κάποιον να βιώσει την ακατέργαστη ικανότητα της δημιουργικής θεραπείας που δημιουργείται από μια συμμαχία μυαλού και σώματος με αυτό το ζωντανό παγκόσμιο ενεργειακό πεδίο.