Έμαθα… πως είναι ένα όμορφο και σύντομο ταξίδι η ζωή μας με υπέροχη θέα.

Λίγο πριν απο τα 50 έμαθα να αγαπώ κάθε μου κύτταρο.

Να ισορροπώ ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω μου χωρίς να ταλαντεύομαι.

Να έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου χωρίς την επιβεβαίωση κανενός. 

Να με αποδέχομαι με τα σωστά και τα λάθη μου. 

Να κάνω τις δικές μου επιλογές χωρίς ξένες παρεμβάσεις.

Έμαθα να ονειρεύομαι χωρίς να φοβάμαι. 

Να ελπίζω χωρίς να δειλιάζω. 

Να δίνομαι χωρίς να ξοδεύομαι.

Έμαθα πως οι μεγαλύτερες αξίες της ζωής μας είναι κρυμμένες στα πιο μικρά και καθημερινά πράγματα. 

Οι ομορφότερες στιγμές της μοιράζονται με ανθρώπους που τις αξίζουν. 

Οι πιο σημαντικές είναι εκείνες που έχουν κάτι απο την ψυχή μας. 

Και οι ωραιότερες εκείνες που χάραξαν την ύπαρξη μας.

Λίγο πριν τα 50 έμαθα να μετρώ τους ανθρώπους με πράξεις και όχι με λόγια. 

Να τους υπολογίζω όλους στο τέλος και όχι στην αρχή της γνωριμίας μας. 

Να τους αποδέχομαι όπως είναι και να μην προσπαθώ να τους αλλάξω. 

Επιλέγω πλέον ποιοι θα είναι δίπλα μου και ποιοι αξίζουν την αδιαφορία μου. 

Διαλέγω σε ποιους θα καταθέσω την ψυχή μου και ποιοι θα χαθούν απο την ζωή μου. 

Δεν έχω πια χρόνο για τα άσχημα αυτού του κόσμου. Αρνούμαι να φθείρω την ύπαρξη μου σε μικρότητες. 

Δεν στέκομαι πάνω απο λιποψυχίες και συκοφαντίες. 

Δεν με αγγίζουν οι μικροαστικές συμπεριφορές. 

Αποφεύγω τις άσκοπες και ανούσιες συναναστροφές.

Δίνω σημασία στην ουσία και όχι στην επιφάνεια.

Με αφορά η αξία των ανθρώπων και όχι η εικόνα τους. Μιλάω λίγο και σκέφτομαι περισσότερο. 

Ακούω χωρίς να κρίνω. 

Εκφράζομαι χωρίς φόβο. 

Απολαμβάνω την μοναχικότητα μου. 

Διασκεδάζω τις λύπες μου. 

Συνυπάρχω αρμονικά με τους φόβους και τις αδυναμίες μου.

Δίνομαι χωρίς όρους. 

Αγαπάω χωρίς περιορισμούς. 

Νιώθω χωρίς φραγμούς και όρια. 

Εμπιστεύομαι χωρίς αμφιβολίες.

Έμαθα πως τα λάθη είναι ανθρώπινες αδυναμίες και η ‘’συγνώμη’’ μεγάλη δύναμη. 

Πως ο μεγαλύτερος πλούτος σ ‘αυτή τη γη βρίσκεται μέσα μας. 

Ότι οι πιο πληγωμένοι ανθρώποι είναι αυτοί με το πιο υπέροχο χαμόγελο. 

Οι πιο αξιοπρεπείς είναι εκείνοι που κρύβουν τα δάκρυα τους στο πιο λαμπερό τους βλέμμα. 

Και οι πιο ευτυχισμένοι αυτοί που ανακάλυψαν τον εαυτό τους.

Τα μεγαλύτερα μαθήματα τα έχουμε διδαχθεί απο τους ανθρώπους που έχουν περάσει απο την ζωή μας. 

Τις πιο όμορφες γνώσεις μας τις έχουν δώσει οι εμπειρίες μας. Κάθε πληγή μας είναι και ένα παράσημο σοφίας.

Κάθε μας πόνος κι ένα βραβείο ανδρείας και αντοχής. 

Κάθε νέα μας μέρα ένα Θείο δώρο και μία μεγάλη ευλογία.

Έμαθα, να λέω ΌΧΙ στους άλλους εκεί που πρέπει να λέω ΝΑΙ σε μένα. 

Να αποχωρώ αξιοπρεπώς απο εκεί που περισσεύω. 

Να μην επιδέχομαι μειώσεις στο ήθος και στην αξιοπρέπεια μου. 

Να διατηρώ την ψυχική μου ηρεμία. 

Να φροντίζω την σωματική μου υγεία. 

Χρωματίζω τον πίνακα της ζωής μου μέ όμορφα χρώματα που ζεσταίνουν την ύπαρξη μου. 

Αναγνωρίζω τα όρια μου. Δαμάζω την υπομονή μου. 

Κρατάω την ψυχραιμία μου. 

Αναθεωρώ καθημερινά τις απόψεις μου και σέβομαι τις απόψεις των άλλων.

Εκτιμώ την αυθεντικότητα. Δε με γεμίζει η απομίμηση πια. Δεν αναζητώ την επικρότηση. Δεν ψάχνω άλλο για επιβεβαίωση. 

Δεν με αφορούν οι πρόσκαιρες απολαύσεις. 

Δεν σεργιανάω άσκοπα στις γειτονιές του κόσμου. 

Διαβάζω το νόημα πίσω απο τις λέξεις. 

Κοιτάω πίσω απο τα θλιμμένα βλέματα. 

Παρατηρώ πίσω απο τα κλειστά παντζούρια. 

Ακούω πίσω απο φραγμένες σιωπές.

Λίγο πριν τα 50 έμαθα… πως είναι ένα όμορφο και σύντομο ταξίδι η ζωή μας με υπέροχη θέα. 

Φτάνει να ανοίγεις τα παράθυρα της ψυχής σου και να αντικρύζεις καθημερινά τον κόσμο. 

Γιατί η ευτυχία είναι στάση ζωής.

Της Λίτσας Φιλίππου.

Πώς σχετίζεται βιολογικά το έντερο με τον εγκέφαλο μας, και κατ’ επέκταση με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας;

Γράφει η Μαρτίνα Αθανασίου MSc, Ψυχολόγος

Οι σκέψεις μας ξεσπάνε στο έντερο μας πολύ πιο συχνά από όσο νομίζουμε. Αυτή τους η επιρροή γίνεται εμφανής από την παιδική μας ηλικία με την ύπαρξη του πονόκοιλου. Πόσες φορές δεν θέλαμε να πάμε στο σχολείο επειδή πονούσε η κοιλιά μας; Επειδή ίσως δεν είχαμε κάνει τα μαθήματά μας, ή φοβόμασταν να έρθουμε αντιμέτωποι με κάποιο αυστηρό καθηγητή, ή δύστροπο συμμαθητή. Σήμερα, πόσες φορές πονάει η κοιλιά μας όταν είμαστε αγχωμένοι για κάτι, ή όταν βιώνουμε φόβο και στεναχώρια; Δεν είναι προϊόν της φαντασίας μας, το έντερο όντως σχετίζεται άμεσα με την ψυχολογία μας!

Το έντερο και ο εγκέφαλος

Ας βάλουμε τη σχέση εντέρου – σκέψης στο μικροσκόπιο. Πώς σχετίζεται βιολογικά το έντερο με τον εγκέφαλο μας, και κατ’ επέκταση με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας;

Το έντερο μας επικοινωνεί με τον εγκέφαλο – πολύ περισσότερο από όσο νομίζουμε. Ο εγκέφαλός είναι το πλέον απομονωμένο και προστατευμένο όργανο του σώματος. Φωλιάζει σε ένα οστέινο κρανίο, περιβάλλεται από μια πυκνή μεμβράνη, ενώ κάθε σταγόνα αίματος που πάει να εισχωρήσει φιλτράρεται. Το έντερο βρίσκεται στην καρδιά των γεγονότων. Αποτελεί το μεγαλύτερο αισθητήριο όργανο του σώματος καθώς έχει τεράστια επιφάνεια. Ξέρει κάθε μόριο που απαρτίζει το εσωτερικό μας, καθώς ασχολείται με την πέψη της τροφής, τον έλεγχο των ορμονών και του ανοσοποιητικού μας συστήματος, αλλά και με ότι βακτήριο κατοικεί στο σώμα. Χωρίς το έντερο, ο εγκέφαλος δεν θα είχε ιδέα τι συμβαίνει μέσα μας, και πώς θα έπρεπε να αντιδράσει!

Τα σήματα που στέλνει το έντερό μας καταλήγουν σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου οι οποίες σχετίζονται με την αυτογνωσία, το συναίσθημα, την ηθικότητα, τον φόβο, τη μνήμη και την αίσθηση κινήτρου. Είναι λοιπόν επόμενο, τα σήματα ενός δυσαρεστημένου εντέρου να δημιουργούν σύγχυση σε αντίστοιχες περιοχές. Έχει αποδειχθεί ότι το άγχος μεταβάλει τις «καιρικές συνθήκες» του εντέρου μας αλλοιώνοντας έτσι την λειτουργία του. Αυτό σημαίνει πως δεν είμαστε μόνο υπεύθυνοι για το τι βάζουμε στο στομάχι μας, αλλά και για τις σκέψεις που «ταΐζουμε» τον εαυτό μας. Μια κρίση άγχους μπορεί να αφήσει το έντερό μας ευάλωτο για αρκετές μέρες μετά το πέρας της.

Μερικά από τα συμπτώματα είναι κόπωση, απώλεια όρεξης, γενική αδιαθεσία και διάρροια. Στην περίπτωση του συνδρόμου του ευερέθιστου εντέρου, οι ασθενείς εμφανίζουν αυξημένα ποσοστά κατάθλιψης ή άγχους. Αυτό συμβαίνει γιατί το 95% της σεροτονίνης που παράγουμε δημιουργείται στα κύτταρα του εντέρου. Όταν λοιπόν «συγχίζουμε» το έντερο μας και δεν λειτουργεί σωστά, καταλήγουμε να υπονομεύουμε την ίδια μας την ψυχική ισορροπία! Έτσι, διαπιστώνουμε πως η περιποίηση του εντέρου μας αποτελεί κύριο μέλημα για την ψυχολογία μας, και πως το έντερο συνδέεται με την σκέψη μας πολύ πιο έντονα από όσο νομίζαμε μέχρι τώρα! Ουσιαστικά, το άγχος και οι δυσάρεστες σκέψεις, μπορούν να οδηγήσουν σε μείωση της σεροτονίνης και ανώμαλη λειτουργία της πέψης.

Το άγχος μας αρρωσταίνει

Ακόμη μεγαλύτερης σημασίας, είναι η σχέση του εντέρου με το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Η μεγάλη πλειονότητα του ανοσοποιητικού συστήματος (περίπου το 80%) βρίσκεται στο έντερο. Αυτό σημαίνει πως ό,τι καταναλώνουμε φιλτράρεται διεξοδικά πριν χρησιμοποιηθεί σαν καύσιμο από το σώμα μας. Τι σημαίνει αυτό όμως για ένα «αδύναμο» ανοσοποιητικό σύστημα; Είναι απλό: Όταν το έντερό μας δεν περνάει καλά, οι φίλοι του, τα αντισώματα, δυσκολεύονται να εκτελέσουν το καθήκον τους. Ένα υγειές και stress free έντερο ισοδυναμεί με ένα δυνατό ανοσοποιητικό σύστημα! Ίσως γι’ αυτό να ακούμε συνεχώς πως το άγχος μας αρρωσταίνει. Μάλλον οι κακές μας σκέψεις είναι που μας αρρωσταίνουν, καθώς αυτές ευθύνονται πολλές φορές για την δυσαρέσκεια του εντέρου μας, και τη μελλοντική δυσλειτουργία του.

Τι λέει η επιστήμη για όσους προτιμούν να περνούν χρόνο μόνοι τους;

Από τη στιγμή που μπαίνουμε στην πρώτη μας σχολική τάξη, αναγκαζόμαστε να πορευτούμε μαζί με ανθρώπους. Πιεζόμαστε να μπούμε σε έναν κόσμο ομάδων και κοινωνικοποιήσεων. Ένας στους τέσσερις, παλεύουν να αντιμετωπίσουν ένα περιβάλλον που δεν διάλεξαν. Δεν χρειάζεται διδακτορικό στην κοινωνιολογία για να αντιληφθεί κανείς την κοινωνική προκατάληψη ενάντια στους μοναχικούς ανθρώπους, δηλαδή στους εσωστρεφείς. Στην ουσία, καταδικάζονται επειδή έχουν διαφορετική νευροχημική συμπεριφορά. Προσδιορίζονται ως «περίεργοι», «αντικοινωνικοί» ή και «φρικιά».

Τι λέει η επιστήμη για όσους προτιμούν να περνούν χρόνο μόνοι τους;

1. Αγαπούν τους ανθρώπους

Σίγουρα υπάρχουν και οι μισάνθρωποι, εκείνοι που απεχθάνονται την κοινωνία. Αλλά αποτελούν εξαιρέσεις στον κανόνα. Οι εσωστρεφείς αγαπούν τους ανθρώπους, αν τους δοθεί αρκετός χρόνος για να τους καταλάβουν. Και το αντίθετο βέβαια. Οι πιο εξωστρεφείς έχουν το ταλέντο να πιάνουν εύκολα κουβέντα με τον κόσμο γύρω τους, κάτι που αποτελεί βασική προϋπόθεση για να κάνει κανείς φίλους και γνωριμίες.

2. Είναι ανοιχτόμυαλοι

Είναι πολύ εύκολο να υποθέσουμε ότι κάποιος που κάθεται ήσυχος και απομονωμένος, είναι και επικριτικός. Τις περισσότερες φορές, ωστόσο, αυτό δεν ισχύει. Οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη να περνούν χρόνο μόνοι τους, δεν σημαίνει ότι είναι περισσότερο ή λιγότεροι ανοιχτόμυαλοι από τους άλλους. Όταν αποφασίζουν να πλησιάσουν κάποιον, το κάνουν με ανοιχτόμυαλη περιέργεια να τον γνωρίσουν.

Διαβάστε: Μοναχικό Ταξίδι: 11 λόγοι που αξίζει να το κάνετε

3. Είναι εξαιρετικοί ακροατές

Η Nancy Ancowitz, συγγραφέας του βιβλίου Self Promotion for Introverts: The Quiet Guide to Getting Ahead γράφει: «Ένα μάθημα που μπορούμε να πάρουμε από τους εσωστρεφείς είναι η εξάσκηση και η βελτίωση των δεξιοτήτων ακρόασης, που σίγουρα θα μας βοηθήσουν σε πολλούς τομείς της ζωής μας. Θα μας βοηθήσουν επίσης να μαγνητίσουμε το ενδιαφέρον ενός κοινού, είτε αυτό αφορά δημόσια ομιλία, παρουσίαση σε μια δουλειά, διαπραγμάτευση ή σε μια διαπροσωπική σχέση, γιατί θα έχουμε αυξημένη μεταδοτικότητα». Αυτή η ικανότητα φαίνεται να υποστηρίζεται και από διαφορές στη χημεία του εγκεφάλου, καθώς ο εσωστρεφής τείνει να επεξεργάζεται καλύτερα τις πληροφορίες σιωπηλά, παρά φωναχτά.

4. Η επιβεβαίωση έρχεται κυρίως από μέσα τους

Και εδώ πάλι έχουμε να κάνουμε με νευροχημικές διαδικασίες. Τα άτομα που απολαμβάνουν την μοναξιά παίρνουν ένα διαφορετικό «εγκεφαλικό» μονοπάτι από εκείνα που αναζητούν την κοινωνική σκηνή. Η ντοπαμίνη είναι ένας νευροδιαβιβαστής που μας παρέχει τα κίνητρα, ανάμεσα σε άλλα πολλά πράγματα, για να αναζητήσουμε ανταμοιβή από εξωτερικούς παράγοντες, να ανελιχθούμε στον κοινωνικό κόσμο, να προσελκύσουμε ερωτικά κάποιον ή να κυνηγήσουμε μια προαγωγή στην εργασία μας. Αυτό το δίκτυο ντοπαμίνης- ανταμοιβής είναι πιο ενεργό στους εγκεφάλους των εξωστρεφών, παρά στων εσωστρεφών».

Για τους εσωστρεφείς και μοναχικούς ανθρώπους, υπάρχει η ακετυλοχολίνη, η οποία, σαν την ντοπαμίνη, συνδέεται με την ανταμοιβή, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Η διαφορά είναι ότι η πρώτη ενεργοποιείται όταν οι άνθρωποι στρέφονται προς τον εαυτό τους.

Η μόνη πραγματική σχέση που έχουμε είναι η σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό, oι υπόλοιπες είναι οι καθρέφτες μας

Ακούμε πολύ συχνά ότι αρκετοί άνθρωποι είναι μόνοι τους, κάποιοι από επιλογή, κάποιοι άλλοι όχι και συνήθως οι συζητήσεις καταλήγουν στο ότι οι σχέσεις είναι δύσκολες έως και ακατόρθωτες στην εποχή μας. Γιατί να συμβαίνει αυτό αφού όλοι μας θέλουμε να έχουμε στην ζωή μας υγιείς και αμοιβαίες σχέσεις;

Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, προσπαθούμε να αποκτήσουμε διάφορα πράγματα για να κάνουμε τους εαυτούς μας ευτυχισμένους και πλήρεις όπως να βρούμε τον «ιδανικό» σύντροφο, έναν «έμπιστο» φίλο, την «καλύτερη» δουλειά, να δημιουργήσουμε μια «σωστή» οικογένεια κτλ. Αναπόφευκτα όμως αυτές οι προσδοκίες έχουν ως αποτέλεσμα την απογοήτευση, τον πόνο, την έλλειψη εμπιστοσύνης. Αυτά τα συναισθήματα συσσωρεύονται συνεχώς, καταπιέζονται και προκαλούν μια μόνιμη εσωτερική διαμάχη με αποτέλεσμα να νιώθουμε ένα συναισθηματικό μούδιασμα και καταλήγουμε να είμαστε απομονωμένοι από τους ανθρώπους γύρω μας.

Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε σχέσεις από συναισθηματική ανασφάλεια ή πηγαίνουμε από τη μια σχέση στην άλλη ψάχνοντας για εκείνο το κομμάτι που λείπει και που δεν το βρήκαμε ακόμα. Άλλες φορές μένουμε εγκλωβισμένοι σε σχέσεις στάσιμες, κενές, χωρίς ζωντάνια και συμβιβαζόμαστε με το να παίρνουμε ελάχιστα από αυτά που πραγματικά θέλουμε.

Αναπτύσσουμε τη συνήθεια να προσπαθούμε να ικανοποιούμε τις ανάγκες των άλλων ώστε και εκείνοι να συνεχίζουν να είναι μαζί μας, δηλαδή: «θα προσπαθήσω να κάνω αυτά που θες και να είμαι αυτή που θες και έτσι δεν θα με εγκαταλείψεις, θα είσαι εδώ να μου προσφέρεις αυτά που χρειάζομαι».Έτσι, καταλήγουμε να κάνουμε αυτά που δεν θέλουμε, να μπερδευόμαστε ακόμα περισσότερο και να αγανακτούμε με τους ανθρώπους γύρω μας.

Μέχρι τώρα πολλοί από εμάς αποφεύγαμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις ανασφάλειές μας χτίζοντας ‘’κανόνες’’ και συγκεκριμένες συμπεριφορές για τις σχέσεις μας. Βλέπουμε όμως ότι αυτό το σύστημα πλέον δεν λειτουργεί αποτελεσματικά. Μήπως ήρθε η ώρα να εγκαταλείψουμε αυτούς τους παλιούς κανόνες και να δημιουργήσουμε ένα καινούργιο επίπεδο σχέσεων;

Οι σχέσεις μας δεν είναι κάτι εξωτερικό, βρίσκονται μέσα μας και ανάλογα με το τι είδους σχέσεις χτίζουμε με τους ανθρώπους γύρω μας καθορίζεται η προσωπική μας ευημερία, τα συναισθήματά μας, το πώς επιλέγουμε να ζήσουμε τη ζωή μας. Η μόνη πραγματική σχέση που έχουμε είναι η σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι υπόλοιπες είναι οι καθρέφτες μας που μας αποκαλύπτουν που βρισκόμαστε σε σχέση με εμάς τους ίδιους.

Εάν δεν χτίσουμε μια ικανοποιητική, ειλικρινή, αληθινή σχέση με τον εαυτό μας, πώς περιμένουμε να δημιουργήσουμε υγιείς, αμοιβαίες και ποιοτικές σχέσεις με τους γύρω μας; Εάν δεν μας φροντίσουμε, δεν μας αγαπήσουμε, γιατί να το κάνει κάποιος άλλος για εμάς;

Η δημιουργία μιας καλής σχέσης με τον εαυτό μας έχει απαιτήσεις αλλά τα δώρα με τα οποία θα σε ανταμείψει είναι ανεκτίμητα, πολύτιμα, δεν έχουν ημερομηνία λήξης και αντέχουν στον χρόνο. Είναι εκείνα τα δώρα που θα σε κάνουν, ισορροπημένο, ευτυχισμένο, πλήρη σαν τις σχέσεις που θες να έχεις με τους ανθρώπους γύρω σου.

“I Love You” From The Perspective Of A Narcissist

To this disenchanted generation, ‘I Love You’ are worn out words. They’re said too much but not enough. They mean different things in different contexts, but they always carry a special significance.

Sometimes, the words are said by people who don’t fully grasp their meaning, by those who are completely self-absorbed, people who cannot love anyone other than themselves.

We all have encountered such dangerously toxic people in our lives, whose definition of love is control and obsession instead of care and understanding. If you have been unfortunate enough to be loved by a narcissist, you will definitely relate to this letter written from the perspective of someone incapable of thinking beyond themselves.

“Dear Codependent Partner,

I will never say these words to you in reality because if I did it would reveal how I deliberately exploit the world for the only thing I care about – my benefit. Since I only care about myself, I need you to carry all the load of the relationship while I reap the benefits of it.

When I say I love you, I really do mean it though. I love how hard you work for me. I love that I have forced you to compromise about everything to keep me happy. I love that you do everything for me but you have given up expecting me to return that courtesy

I love that I have the power to reduce you to tears, make you feel small and insignificant, and gloat in how powerful that makes me feel. I know you let me walk over you, and I keep pulling you down so that you don’t realize you deserve a lot better than what I give you.

I love how I can blame you for gas-lighting or just call you crazy when you bring up things I don’t want to discuss. Also, I love that I can keep expecting more and more from you while you keep lowering your expectations of me. It makes my life so easy when you let me walk all over you!

I love how I can take your innocence and kindness for granted, using it for my thrill and pleasure. I love how I can always keep all your focus on alleviating my pain and discomfort. Nothing ever is enough; I don’t feel loved enough, respected, admired and cared for enough. And all of this misery I dump on you to fix.

It is not that I don’t know that you need support, love and care; I just don’t think it is as important as my feelings. I am the priority for the both of us, and that is really all I want. It is never about the closeness, empathy or connection you want. It is never about how I hurt you. It is always about how I can control you and make you feel like you are not doing enough.

I am superior to you, and I love you as one loves a precious possession. You are just like all the other nice things I want to own and I love the envy others feel when they see you on my arm.

Since I am constantly hurting others, my brain suffers from self-loathing 24/7. This is why I love spending time with you. I love feeding off your emotional support, and I love hating you for needing you constantly. I love blaming you for my own narcissistic tendencies.

I love you because I am scared and tired of the self-loathing inside me. All the feelings I am too scared to have, the neediness, the emotions, everything I call you weak and crazy for, makes me love you because I feed off of you. I love you because I can treat you like a punching bag when that deep weak part of me threatens to open up. You keep all of it at bay and I take you for granted because I hate that I need you as much as I do.

Of course the day you realize all of this, you will leave me. So, I will never tell you, and I will always keep you hoping that I will become a better person, but in reality I never will. Only if you walk away from me, will my complacency ever get displaced. The day you stop caring, I will fall and I will learn my lesson. Yet I know that day will never come, because I keep you so tangled up in my concerns that you can never think about yours. And that is just perfect for me.

With my endless self-love,

Your Narcissist Other.”

This letter is of course fictional, and a true narcissist would never be this candid even to himself. But if you have had a toxic partner in your life, you will know how important this kind of honesty is to help you forgive yourself and move on.

Το να αγαπάς κάποιον δεν έχει καμιά σχέση με το να τον χρειάζεσαι.

Ο Neale Donald Walsch, συγγραφέας της θρυλικής τριλογίας «Συζήτηση με το Θεό», γράφει στο παρακάτω απόσπασμα, από το βιβλίο του «Θεϊκή Φιλία», Εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας, για την αγάπη, την απιστία και την ειλικρίνεια

…Η δυσκολία είναι ότι οι περισσότεροι συγχέουν την αγάπη και την ανάγκη. Νομίζουν πως οι δύο λέξεις, και οι δύο εμπειρίες, είναι ταυτόσημες. Δεν είναι. Το να αγαπάς κάποιον δεν έχει καμιά σχέση με το να τον χρειάζεσαι.

Μπορείς να αγαπάς κάποιον και ταυτόχρονα να τον χρειάζεσαι, αλλά δεν τον αγαπάς επειδή τον χρειάζεσαι.

Αν τον αγαπάς επειδή τον χρειάζεσαι, τότε δεν αγαπάς αυτόν, αλλά αυτό που σου δίνει.

Όταν αγαπάς κάποιον γι΄αυτό που είναι, είτε σου δίνει αυτό που χρειάζεσαι είτε όχι, τότε τον αγαπάς πραγματικά. Όταν δεν υπάρχει τίποτε που να χρειάζεσαι, τότε μπορείς πραγματικά να τον αγαπήσεις.

Θυμήσου πως η αγάπη είναι δίχως όρους, δίχως περιορισμούς και δίχως ανάγκη. Έτσι σας αγαπάω Εγώ. Όμως, αυτή είναι μια αγάπη που δεν μπορείτε να φανταστείτε ότι παίρνετε, επειδή είναι μια αγάπη που δεν μπορείτε να φανταστείτε ότι εκφράζετε. Κι αυτή είναι η θλίψη όλου του κόσμου.

Τώρα, με το δεδομένο ότι λέτε πως θέλετε να γίνετε Υψηλά Εξελιγμένα Όντα, η απιστία, όπως την ονομάζετε, δεν είναι «εντάξει». Κι αυτό επειδή δεν θα λειτουργήσει. Δεν θα σας πάει εκεί που λέτε ότι θέλετε να πάτε, επειδή η απιστία σημαίνει ότι δεν είστε αληθινοί, και κάπου βαθιά μέσα στην ψυχή σας γνωρίζετε και καταλαβαίνετε ότι τα Υψηλά Εξελιγμένα Όντα ζουν, αναπνέουν και υπάρχουν στην αλήθεια – πρώτα, τελευταία και πάντα. Αλήθεια δεν είναι αυτό που λένε, αλήθεια είναι αυτό που είναι.

Για να είσαι Υψηλά Εξελιγμένο Ον, πρέπει να είσαι πάντα αληθινός. Πρώτα, πρέπει να είσαι αληθινός απέναντι στον εαυτό σου, μετά σε κάποιον άλλο και μετά σε όλους τους άλλους. Κι αν δεν είσαι αληθινός απέναντι στον εαυτό σου, δεν μπορείς να είσαι αληθινός απέναντι σε κανέναν άλλον. Έτσι, αν αγαπάς κάποιον άλλον από εκείνον που επιθυμεί να αγαπάς μόνο αυτόν, τότε πρέπει να το πεις, ανοιχτά, ειλικρινά, στα ίσια, ξεκάθαρα και αμέσως.

Ερ: Κι αυτό υποτίθεται πως είναι αποδεκτό;

Από κανέναν δεν απαιτείται να δεχτεί οτιδήποτε. Σε υψηλά εξελιγμένες σχέσεις μεταξύ Υψηλά Εξελιγμένων Όντων, όλοι ζουν απλώς την αλήθεια τους – και όλοι λένε την αλήθεια που ζουν. Αν συμβαίνει κάτι με κάποιον, απλώς αναγνωρίζεται. Αν κάτι είναι απαράδεκτο για κάποιον, απλώς λέγεται. Η αλήθεια μοιράζεται με όλους, για όλα, πάντα. Αυτό είναι μια τιμή απέναντι στην αλήθεια, δεν είναι απλώς μια παραδοχή.

Η αλήθεια πρέπει να είναι κάτι που το τιμάς, όχι κάτι που το παραδέχεσαι. Όμως δεν μπορείς να τιμήσεις μια αλήθεια για την οποία σου έχουν πει ότι πρέπει να ντρέπεσαι. Και για τίποτε άλλο δεν σου έχουν πει να ντρέπεσαι περισσότερο, παρά για το ποιον και πώς και πότε και γιατί αγαπάς.

Σου έχουν πει να ντρέπεσαι για τις επιθυμίες, τα πάθη και την αγάπη σου για τα πάντα – από το χορό μέχρι τη σαντιγί μέχρι άλλους ανθρώπους. Πάνω απ΄όλα, σου έχουν πει να ντρέπεσαι για την αγάπη σου για τον ίδιο σου τον εαυτό. Όμως πώς μπορείς ποτέ να αγαπήσεις κάποιον άλλον, αν δεν επιτρέπεται να αγαπάς αυτόν που υποτίθεται πως αγαπάει;

Αυτό ακριβώς είναι το δίλημμα που αντιμετωπίζετε με το Θεό. Πώς μπορείτε να αγαπήσετε Εμένα, αν δεν σας επιτρέπεται να αγαπήσετε την ουσία του Ποιοι Είστε; Και πώς μπορείτε να δείτε και να δηλώσετε τη δόξα Μου, αν δεν μπορείτε να δείτε και να δηλώσετε τη δική σας;

Σας λέω τούτο – ξανά : όλοι οι αληθινοί Δάσκαλοι έχουν δηλώσει τη δόξα τους κι έχουν ενθαρρύνει κι άλλους να κάνουν το ίδιο.

Μπαίνετε στο δρόμο της δικής σας δόξας, όταν μπείτε στο δρόμο της δικής σας αλήθειας.

Παίρνετε αυτόν το δρόμο όταν δηλώνετε ότι, από τώρα και στο εξής, θα λέτε την αλήθεια πάντα, για τα πάντα, στους πάντες. Και ότι θα ζείτε την αλήθεια σας.

Σε αυτή την αυτοδέσμευση, η απιστία δεν έχει θέση. Όμως το να πείτε σε κάποιον ότι αγαπάτε κάποιον άλλο δεν είναι απιστία. Είναι ειλικρίνεια. Και η ειλικρίνεια είναι η ύψιστη μορφή αγάπης. Είναι αυτή που μπορεί να «κριθεί στο φως του ήλιου», γιατί αυτό σημαίνει ειλικρίνεια.

Η αγάπη του Πυθαγόρα για τα ζώα ήταν αξιοθαύμαστη

"Η αγάπη του Πυθαγόρα για τα ζώα ήταν αξιοθαύμαστη, διότι, όπως λέει ο Πορφύριος (Βίος Πυθαγόρου 19), «όλα τα έμψυχα πλάσματα πρέπει να θεωρούνται ομοειδή».

Διηγούνται ότι κάποια μέρα, ο Πυθαγόρας βλέποντας κάποιον να χτυπά έναν σκύλο στο δρόμο, λυπήθηκε το ζώο και είπε στον άνθρωπο: «Σταμάτα να το χτυπάς. Είναι η ψυχή ενός φίλου που τον αναγνώρισα ακούγοντάς τον να κλαίει.»

Η αγάπη του Πυθαγόρα για τα ζώα οφείλεται στην αντίληψη ότι όλα τα ζωντανά πλάσματα είναι συγγενή, και στο συναίσθημα που προκύπτει από αυτή, μια αγάπη πραγματικά θεϊκή, που θυμίζει την αγάπη του Αγίου Φραγκίσκου για τα ζώα, ο οποίος μιλούσε στα πουλιά και στα ζώα. Με τον ίδιο τρόπο, σύμφωνα με την παράδοση, ο Πυθαγόρας κάλεσε έναν αετό από τον ουρανό στην Ολυμπία, τον χάιδεψε και ύστερα τον άφησε ελεύθερο να πετάξει.

Ο Πλούταρχος επίσης αναφέρει ότι ο Πυθαγόρας αγόρασε κάποτε από έναν ψαρά όλη του την ψαριά και έριξε όλα τα ψάρια στη θάλασσα, σαν αυτά να ήταν αιχμάλωτοι φίλοι του και συγγενείς του και πλήρωσε λύτρα για την ελευθερία τους."

Από το βιβλίο του Γεωργίου Σακελλαρίου, «Πυθαγόρας, ο Διδάσκαλος των αιώνων»,

Σημάδια ότι αδικείτε τον εαυτό σας και πώς να σταματήσετε

«Αν συμπεριφερόσασταν στους φίλους σας με τον τρόπο που συμπεριφέρεστε στον εαυτό σας ορισμένες φορές, τότε μάλλον δεν θα είχατε αρκετούς από αυτούς…»

Κάθε σχέση που έχουμε μπορεί να ειδωθεί ως μια αντανάκλαση της σχέσης που έχουμε με τον εαυτό μας και η δόμηση μιας σωστής σχέσης βασίζεται κατά πολύ πάνω μας. Με το να εμπιστευόμαστε τους εαυτούς μας, να ακούμε τις ίδιες μας τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, γινόμαστε πιο αυθεντικοί και αυτό μας δίνει την καταπληκτική ευκαιρία να νιώθουμε άνετα με τον εαυτό μας. Όμως, όταν δεν αποδεχόμαστε το ποιοι είμαστε, αυτό το προβάλλουμε πάνω σε άλλους, σαν ένα καθρέφτισμα.

Τι είναι αυτό που κάνετε λοιπόν αδικώντας τον ίδιο σας τον εαυτό;

Είστε επικριτικοί

Να θυμάστε ότι κάθε φορά που ξεσπάτε και προσβάλλετε κάποιον, είτε αυτό γίνεται πίσω από την πλάτη τους ή κατά μέτωπο, στην ουσία στρέφεστε ενάντια στον εαυτό σας. Γι’ αυτό, αντιστρέψτε τα λόγια που λέτε, επειδή αυτό που ακριβώς είπατε, είναι εκείνο που χρειάζεται να θεραπεύσετε, να αποδεχτείτε και να επεξεργαστείτε μέσα σας. Η λεκτική επίθεση ενάντια σε κάποιον, με αγενείς παρατηρήσεις, αποτελεί ένα βέβαιο σημάδι ότι δεν είστε καθόλου εντάξει με τον εαυτό σας. Ίσως είστε πολύ σκληροί μαζί του και σας λείπει η αποδοχή από τον ίδιο σας τον εαυτό. Όταν κρίνουμε αυστηρά τους άλλους, όχι μόνο φέρνουμε στο προσκήνιο πλευρές του εαυτού μας, αλλά ταυτόχρονα πληγώνουμε κάποιον άλλο, βασισμένοι στη δική μας αντίληψη για τον κόσμο, που νομίζουμε ότι είναι ίδια για όλους.

Αναζητάτε επικύρωση από άλλους

Επιθυμούμε την προσοχή και την αναγνώριση από τους άλλους, όταν κάτι μας λείπει. Ένα κενό που χρειάζεται να συμπληρωθεί και χωρίς τα κατάλληλα εργαλεία και την ικανότητα ενδοσκόπησης, ώστε να κατανοήσουμε και να ελαφρύνουμε την αιτία, αναζητάμε μια εξωτερική αντίδραση. Εσείς όμως είστε η αιτία και η αντίδραση. Αυτό που ψάχνετε στον κόσμο βρίσκεται ήδη μέσα σας, ήδη γνωρίζετε την απάντηση, επειδή εσείς κάνατε την ερώτηση. Εκτιμήστε τον εαυτό σας σύμφωνα με τα δικά σας μόνο στάνταρ και θέστε τον πήχη ψηλά, γιατί το αξίζετε.

Βάζετε τον εαυτό σας τελευταίο

Κάνοντας πράγματα για άλλους μπορεί να μας δώσει χαρά και ικανοποίηση, αλλά υπάρχει και ένας θυσιασμένος εγωισμός, που δεν αντέχουμε να αγνοούμε. Όταν υποχωρούμε πολύ ως προς τον χρόνο που δίνουμε, την ενέργεια και την καλή μας πρόθεση, μπορεί να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, αλλά πρέπει να σας προειδοποιήσω ότι με άδειο ντεπόζιτο, δεν πάτε πουθενά και σίγουρα χρειαζόμαστε όλοι γέμισμα.

Επαναλαμβάνετε πράγματα που απεχθάνεστε

Είτε αυτό αφορά σε δουλειά, είτε σε έναν τρόπο ζωής ή σε μια σχέση, η αδιάκοπη επανάληψη, ο φαύλος κύκλος που δεν σας εξυπηρετεί σε κάτι θετικό και ανώτερο, όχι μόνο είναι ανθυγιεινό, αλλά μπορεί να προκαλέσει και ψυχικά και συναισθηματικά προβλήματα, όπως άγχος και κατάθλιψη. Αν νιώθετε εγκλωβισμένοι σε κάτι, ξέρετε ήδη ότι πρέπει να φύγετε. Δεν πρόκειται στο μέλλον αυτό να αλλάξει και να σας κάνει περισσότερο καλό, οπότε εμπιστευθείτε τον εαυτό σας και ότι κάτι καλύτερο σας περιμένει στην επόμενη γωνία.

Θυμώνετε

«Ο θυμός αποτελεί σημάδι ότι κάτι χρειάζεται να αλλάξει» – Mark Epstein

Τι είναι ο θυμός και από πού προέρχεται; Και γιατί έχει τη δύναμη να βράζουμε τόσο έντονα μέσα μας; Ο θυμός μπορεί να μας χτυπήσει την πόρτα για πολλούς λόγους. Αποτελεί σημάδι για το ότι δεν είστε ικανοποιημένοι με την τωρινή κατάσταση, είτε αυτό αφορά συναισθηματικό ή ψυχολογικό ζήτημα. Για να είμαστε ειλικρινείς, οι βασικές σας ανάγκες δεν ικανοποιούνται και το εγώ σας ενημερώνει δυνατά και ξεκάθαρα ότι χρειάζεται να συμπεριφερθείτε λίγο καλύτερο στον εαυτό σας.

Αφήνετε τους άλλους να εμπλέκονται πολύ στη ζωή σας

«Μπορείτε να θυμηθείτε ποιοι ήσασταν, πριν ο κόσμος σας πει ποιοι πρέπει να είστε;» – Danielle Laporte

Είτε αυτοί είναι οι γονείς μας, οι φίλοι μας, οι συνάδελφοι ή οι εργοδότες μας, πάντα παίρνουμε συμβουλές από αλλού (το αν τις ζητάμε ή όχι, αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Το ζήτημα είναι ότι ναι μεν, πρέπει να τις ακούμε, αλλά αυτό δε σημαίνει και ότι πρέπει να τις αποδεχόμαστε ή ενστερνιζόμαστε. Νιώστε αν αυτό που σας είπαν ταιριάζει με τον εαυτό σας, τον πραγματικό εαυτό σας. Να συνειδητοποιείτε τι είναι τελικά αυτό που επιτρέπετε να παίρνει ρόλο στη λήψη μιας απόφασης, γιατί πρόκειται για τη δική σας ζωή αποκλειστικά.

Λευκά ψέματα

Ακόμα και το μικρότερο ψεματάκι αποτελεί αντανάκλαση της αυτοπεποίθησης σας. Ποτέ μην πέσετε χαμηλά, για να προσπαθήσετε να εντυπωσιάσετε κάποιον άλλο. Να είστε αληθινοί, γιατί είστε αρκετοί ακριβώς όπως είστε. Οποιοσδήποτε δεν μπορεί να σεβαστεί την αλήθεια, δεν αξίζει τον χρόνο σας.

Κρύβετε τα συναισθήματα σας

Στην προσπάθεια μας να πνίξουμε τα συναισθήματά μας, τα «ξεπλένουμε» μέσω της χρήση αλκοόλ, ναρκωτικών, τσιγάρου και οτιδήποτε άλλο μπορεί να μας τραβήξει την προσοχή· να μας κρατήσει μακριά, ώστε να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε άμεσα αυτό που νιώθουμε. Και η μεγαλύτερη τραγωδία από όλες είναι ότι όταν επιλέγουμε να ξεχάσουμε τα άσχημα, ξεχνάμε και τα καλά. Στο τέλος, καταλήγουμε με μια πλήρη ανικανότητα να κατανοήσουμε τα ίδια μας τα συναισθήματα και συνεπώς τα θέλω μας.

Δεν μπορείτε να επεξεργαστείτε το κακό και να συνεχίσετε

Δεν μπορείτε να προσθέσετε περισσότερο νερό στο ποτήρι σας, αν είναι ήδη γεμάτο. Όταν δεν μπορούμε να απελευθερώσουμε παρελθοντικές εμπειρίες, μέσω συναισθηματικής, ψυχολογικής και πνευματικής επεξεργασίας, νιώθουμε ότι απλά δεν αντέχουμε να συμβεί κάτι ακόμα κακό ή λέμε ότι «αν συμβεί κάτι άλλο ακόμα, δεν θα το αντέξω». Πολύ συχνά αυτό συμβαίνει κατά την κρίση μέσης ηλικίας. Είναι όλα εκείνα τα πράγματα που αποφεύγουμε εδώ και τόσα χρόνια και που κατά κάποιο τρόπο πάντα θα βρίσκουν τον τρόπο τους να υπάρχουν. Όταν είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε το τρέξιμο και να παραδοθούμε στον πόνο μας, μπορούμε να απελευθερώσουμε ο,τι μας κρατά πίσω και να συνεχίσουμε. Αδειάστε το ποτήρι σας και μετά συνεχίστε.

Είστε σκληροί με τον εαυτό σας

Η αυτο-αποδοχή και η ταπεινότητα πάνε μαζί. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε τέλειοι, ακριβώς όπως είμαστε. Αν κάποιος κρατά το σκορ- πρέπει να σταματήσει. Η ζωή έχει να κάνει με τη μάθηση και την εξέλιξη, όχι με την αξιολόγηση των πράξεων και του κάρμα μας. Και όταν μπορούμε να συγχωρούμε τους εαυτούς μας για πράγματα που δεν γνωρίζαμε τότε, και που γνωρίζουμε πια τώρα, ανεβαίνουμε στο δρόμο της αγάπης και της αποδοχής του εαυτού.

Δεν εμπιστεύεστε τη διαίσθησή σας

Όλοι έχουμε ένστικτα. Μια λάμψη της διορατικότητας ή μια εσωτερική φωνή που καθοδηγεί τη διαδικασία λήψης αποφάσεων, αλλά είναι η επιλογή σας να ακούσετε ή όχι. Κάντε αυτό που σας εξυπηρετεί πρώτα.

Δεν ακολουθείτε την καρδιά σας

Η καρδιά, σας γνωρίζει περισσότερο χρόνο από το συνειδητό νου σας, που του πήρε χρόνο να επεξεργαστεί τα συναισθήματά σας. Πάντα θα νιώθετε ένα απαλό τσίμπημα, ένα εσωτερικό σήμα, για το αν πρέπει ή όχι να πάρετε μια σημαντική απόφαση. Όμως, είναι συχνό φαινόμενο αυτό το ξεχωριστό τσίμπημα να παραβλέπεται· συνήθως θάβεται από τις συναισθηματικές επεξεργασίες του εγκεφάλου, που θολώνουν τον νου και μας κατευθύνουν λάθος τελικά, κάνοντας μια βιαστική κίνηση.

Γι’ αυτό να δίνετε πάντα τον χρόνο στον εαυτό σας να διαχωρίσει τα συναισθήματα, τη διαίσθηση και την κοινή λογική μεταξύ τους. Να εμπιστεύεστε τα ένστικτα σας και πιστέψτε ότι η ζωή και η αγάπη πάντα βρίσκουν το δρόμο τους.

Η πραγματική ενηλικίωση βασίζεται στην αναγνώριση, αποδοχή και ευθύνη για το εσωτερικό μας παιδί.

Ολοένα ποιο συχνά ακούμε και διαβάζουμε για αυτό το εσωτερικό παιδί που υπάρχει μέσα σε όλους. Όμως, λίγοι είναι εκείνοι που έχουν κατανοήσει ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Ο κλινικός ψυχολόγος και συγγραφέας Στίβεν Ντάιαμοντ εξηγεί ότι ελάχιστοι ενήλικες έχουν πραγματική γνώση του εσωτερικού τους παιδιού και είναι ακριβώς αυτή η άγνοια που αποτελεί αιτία πολλών προβληματικών συμπεριφορών.

Η καταστρεπτική συμπεριφορά μπορεί να πάρει διάφορες μορφές: από ένα μοτίβο ήπιου, διακριτικού αυτο-σαμποτάζ και αυτοήττας μέχρι παθητική εχθρότητα, σοβαρά αυτοκαταστροφικά συμπτώματα, βίαιη εχθρικότητα και ορισμένες φορές βλαπτικές πράξεις. Συνήθως, η καταστροφική συμπεριφορά στους ενήλικες «κουβαλά» και φέρει μαζί της την παρορμητική, επιπόλαιη ποιότητα της παιδικής αψιθυμίας ή των ναρκισσιστικών εκρήξεων οργής.

Ή μιας παιδικής συναισθηματικής ανάγκης, εξάρτησης και φόβου εγκατάλειψης. Ή και μια ανευθυνότητα και θυμωμένη άρνηση για ενηλικίωση: το σύνδρομο “Peter Pan” ή όπως ο Jung το ανέφερε ως το puer aeternus, μια αρχετυπική γιουγκιανή έννοια για το αιώνιο παιδί. Αυτή η θεωρία αποτέλεσε τη βάση γι’ αυτό που σήμερα η συμβατική ψυχολογία ονομάζει «το παιδί μέσα μας ή το εσωτερικό μας παιδί». Τι ακριβώς είναι αυτό όμως; Υπάρχει πραγματικά; Και γιατί πρέπει να μας νοιάζει;

Τι είναι το εσωτερικό παιδί;

Αρχικά, πρέπει να πούμε ότι το εσωτερικό παιδί είναι πραγματικό. Όχι κυριολεκτικά, οργανικά, αλλά μεταφορικά. Είναι, όπως και τα σύνδρομα στο σύνολο τους, μια ψυχική ή φαινομενολογική πραγματικότητα και εξαιρετικά ισχυρή. Και βέβαια, οι περισσότερες ψυχικές διαταραχές και καταστροφικές συμπεριφορές είναι, όπως πρώτος ο Freud επεσήμανε, μέρος του ασυνειδήτου μας. Όλοι ήμασταν κάποτε παιδιά και εκείνο το παιδί ακόμα κατοικεί μέσα μας. Αλλά οι περισσότεροι ενήλικες δεν το γνωρίζουν αυτό. Και αυτή η έλλειψη συνειδητής σύνδεσης με το παιδί μέσα μας είναι ακριβώς το σημείο εκκίνησης πολλών συμπεριφορικών, συναισθηματικών και διαπροσωπικών δυσκολιών.

Είναι γεγονός είναι ότι η πλειοψηφία των ενηλίκων δεν είναι πραγματικά καθόλου ενήλικες. Όλοι μεγαλώνουμε και όλοι, με λίγη τύχη, μπορούν να το καταφέρουν. Αλλά από ψυχολογικής απόψεως, αυτό δεν σημαίνει ενηλικίωση. Η πραγματική ενηλικίωση βασίζεται στην αναγνώριση, αποδοχή και ευθύνη για το εσωτερικό μας παιδί. Για τους περισσότερους ενήλικες, αυτό ποτέ δεν συμβαίνει. Αντιθέτως, το παιδί μέσα μας αγνοείται, απωθείται και απορρίπτεται.

Η κοινωνία μας επιβάλλει να «μεγαλώνουμε», παραγκωνίζοντας οτιδήποτε παιδικό. Έχουμε διδαχθεί ότι οι ιδιότητες της αθωότητας, της χαράς, της ευαισθησίας, της παιχνιδιάρικης διάθεσης και του ενθουσιασμού πρέπει να καταπιεστούν. Το παιδί μέσα μας αποτελείται από αυτές τις θετικές ποιότητες. Αλλά επίσης κρατά τα παιδικά μας τραύματα, τους φόβους και τους θυμούς μας. Οι «ενήλικες» είναι πεπεισμένοι ότι έχουν επιτυχώς ολοκληρωθεί όταν έχουν αφήσει πίσω τους εκείνο το παιδί. Όμως αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια.

Και η αλήθεια είναι ότι επηρεαζόμαστε και ελεγχόμαστε κατά πολύ από εκείνο το ασυνείδητο εσωτερικό μας παιδί. Για πολλούς, δεν είναι ο ενήλικος εαυτός εκείνος που κατευθύνει τις ζωές τους, αλλά περισσότερο ένα συναισθηματικά πληγωμένο παιδί που ζει μέσα τους. Ένα μικρό παιδί που καλείται να πάρει ενήλικες αποφάσεις, να βγει στον σκληρό εργασιακό κόσμο ή στις αγχωτικές στενές διαπροσωπικές σχέσεις. Μπορεί ένα παιδί να έχει μια ώριμη σχέση; Μια καριέρα; Μια ανεξάρτητη ζωή; Κι όμως αυτό συμβαίνει με όλους μας σε κάποιο βαθμό. Και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί οι σχέσεις μας καταρρέουν. Γιατί νιώθουμε τόσο άγχος , φόβο και ανασφάλεια. Μοναξιά και απογοήτευση. Αλλά σκεφτείτε κι αυτό: πώς αλλιώς θα μπορούσε ένα παιδί να επιβιώσει σε έναν ενήλικο κόσμο χωρίς  στήριξη,  προστασία και δομή;

Και αυτή είναι η κατάσταση σύγχυσης στην οποία βρίσκονται πολλοί άνθρωποι που αναζητούν ψυχοθεραπεία. Δεν πρόκειται για καμία διαταραχή ταυτότητας (ούτε πολλαπλής προσωπικότητας), αλλά περισσότερο για μια πιο συχνού, διάχυτου τύπου κοινωνικά επικυρωμένης αποσύνδεσης. Αλλά αν μπορούμε να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα για αυτό που ακριβώς είναι, μπορούμε να αρχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε, επιλέγοντας να γίνουν ψυχικά- και όχι μόνο ηλικιακά- ενήλικες. Πώς επιτυγχάνεται αυτό;

Το παιδί και ο ενήλικας μέσα μας

Αρχικά, κάποιος πρέπει να αντιληφθεί, να συνειδητοποιήσει το εσωτερικό του/της παιδί. Η έλλειψη συνειδητοποίησης, η άγνοια είναι αυτό που ενδυναμώνει τη δύναμη του αποσυνδεδεμένου παιδιού μέσα σας, να ελέγχει την προσωπικότητα σας, να υπερισχύει της θέλησης του ενήλικα. Ύστερα, μαθαίνουμε να το λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη και να επικοινωνούμε συνειδητά μαζί του μέσα μας: να ακούμε τι νιώθει και τι χρειάζεται από εμάς στο εδώ και τώρα. Οι συχνά πρωταρχικές ανάγκες ενός παιδιού, για αγάπη, αποδοχή, προστασία, κατανόηση, φροντίδα- παραμένουν τα ίδια και σήμερα που έχουμε μεγαλώσει.

Ως ψευδο-ενήλικες, προσπαθούμε να αναγκάσουμε τους άλλους να εκπληρώσουν εκείνες τις ανάγκες για εμάς. Αλλά αυτό είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Εκείνο που δεν λάβαμε επαρκώς στο παρελθόν από τους γονείς μας ως παιδιά πρέπει να αντιμετωπιστεί στο παρόν, όσο επίπονο και αν είναι. Τα παρελθοντικά τραύματα, η θλίψη, οι απογοητεύσεις και η κατάθλιψη δεν μπορούν να αλλάξουν, αλλά πρέπει να τα δεχτούμε. Και πρέπει να καταλάβουμε ότι συγκεκριμένες παιδικές μας ανάγκες, που δεν ικανοποιήθηκαν από τους γονείς, δεν θα ικανοποιηθούν μάλλον ποτέ, ασχέτως του πόσο καλοί, έξυπνοι ή ελκυστικοί γίνουμε.

Εκείνες οι μέρες πέρασαν κι ό,τι έγινε, έγινε. Δεν πρέπει να απαιτούμε τώρα ως ενήλικες να «γεμίσουμε» όλες εκείνες τις ανεκπλήρωτες παιδικές ανάγκες μας. Η γνήσια, πραγματική ενηλικίωση αποδέχεται εκείνο το επίπονο παρελθόν και παίρνει την ευθύνη της φροντίδας των αναγκών του εσωτερικού παιδιού.

Στην ψυχοθεραπεία λοιπόν, πρέπει το ενήλικο μέρος της προσωπικότητας να μάθει να σχετίζεται με το παιδί μέσα του ακριβώς όπως ένας καλός γονιός σχετίζεται και φροντίζει το παιδί του, του παρέχει πειθαρχία, όρια και δομή. Αυτά πάνε μαζί με τη στήριξη και την αποδοχή, απαραίτητα στοιχεία αγάπης και συμβίωσης με ένα παιδί, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Εγκαθιδρύοντας έναν διάλογο μεταξύ τους, μια συμφιλίωση και ένας συμβιβασμός μπορούν να επιτευχθούν. Μια σχέση που μόνο ωφέλιμη μπορεί να είναι, αφού και τα δύο μέρη θα μπορούν να ικανοποιηθούν και να ακουστούν. Πόσο χρόνο περάσατε λοιπόν σήμερα με το παιδί μέσα σας;

H αληθινή συγχώρεση, η συγχώρεση που ελευθερώνει και έχει τόσα πολλά ευεργετήματα, δεν είναι εύκολη υπόθεση

ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

Είμαι σίγουρος ότι πολλά έχετε ακούσει ή διαβάσει για την συγχώρεση. Έχετε διαβάσει και ακούσει τόσα για τα ευεργετήματα της συγχώρεσης, που κι εσείς οι ίδιοι εάν συναντάτε κάποια δυσκολία να συγχωρέσετε τον οποιονδήποτε, αισθάνεστε ένοχοι εγκλήματος κατά του εαυτού σας.

Είναι τόσο εύκολη λοιπόν η συγχώρεση, για όλους τους ανθρώπους, εκτός από εσάς; Πιστέψτε με η συγχώρεση, η αληθινή συγχώρεση, η συγχώρεση που ελευθερώνει και έχει τόσα πολλά ευεργετήματα, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Εύκολη υπόθεση είναι οι σκέψεις περί συγχώρεσης, τα νοητικά κατασκευάσματα που κάνουν πολλούς ανθρώπους να πιστεύουν ότι έχουν κλείσει τους λογαριασμούς τους με το «παρελθόν» και έχουν συγχωρέσει τους πάντες και τα πάντα.

Εδώ προβάλλει έναν ερώτημα: πώς είναι δυνατόν να έχει συγχωρέσει κάποιος, να έχει καθαρίσει από όλα όσα χαρακτηρίζει, κακώς, σαν αρνητικά συναισθήματα και όμως το σώμα του να κουβαλάει τόση σύσπαση, αγωνία, ένταση, «ανεξήγητες» ταχυκαρδίες, πόνους στο στομάχι, αϋπνίες ,αστάθεια και πάει λέγοντας...; Μπορεί να έχουμε «πείσει» τον εαυτό μας ότι έχουμε συγχωρέσει αλλά όταν αυτό που πυροδότησε το τραύμα είναι ενεργό στο σύστημα μας, σιωπηλά και αόρατα, θα μας αποδιοργανώνει. Όσο πιο μεγάλο είναι το τραύμα τόσο πιο μεγάλη είναι και η ανάγκη μας για συγχώρεση και αυτό γιατί κρατά ανοικτή τη πληγή μέσα μας και μας κρατά δέσμιους σε μια σχέση που περιορίζει το ζωτικό μας χώρο και πλήττει την υγεία μας.

Μπορεί να ακούγεται παράξενο και να φαντάζει οξύμωρο αλλά, το θύμα έχει ανάγκη να συγχωρέσει για να αποδεσμεύσει τα ποσά ενέργειας που κρατά εγκλωβισμένα στη σύνδεση του με το θύτη. Το θύμα όσο δεν συγχωρεί τόσο περισσότερο είναι δέσμιο, παρά τη θέληση, μέσω του τραύματος, με το θύτη.

Η δε απελευθέρωση του θύτη περνά από πράξεις αποκατάστασης της αδικίας που προκάλεσε στο θύμα. Αυτό θα διευκόλυνε τη συγχώρεση του εαυτού του. Εάν το θύμα χρειάζεται τη συγχώρεση για να μπορεί να συμβιώνει στον ίδιο χώρο και χρόνο με το θύτη και εάν το θύμα έχει τη «πολυτέλεια» να αποφεύγει το θύτη, για όσο χρόνο δεν συγχωρεί, περιορίζοντας το δικό του χωροχρόνο, ο θύτης από τη δίκη του πλευρά δεν μπορεί να πράξει το ίδιο.

Η συγχώρεση, όπως και το τραύμα, δεν είναι νοητική υπόθεση, είναι υπόθεση και του σώματος. Είναι υπόθεση του όλου ανθρώπου. Έχεις συγχωρέσει κάποιον μόνο όταν συναντήσεις το τραύμα και το έχεις επαναδιαπραγματευτεί εκεί που φωλιάζει, στις κυτταρικές σου μνήμες. Το κεφάλι, το μυαλό, το νοητικό, δεν είναι ικανά από μόνα τους να μας οδηγήσουν στην πολυπόθητη συγχωρέση.

Ένα είναι το μονοπάτι της συγχώρεσης και αυτό περνά από το σώμα! Όταν Αποφασίσουμε ότι ήρθε η ώρα ή καλύτερα, είμαστε έτοιμοι να συγχωρέσουμε, να δοκιμάσουμε να συγχωρέσουμε, τότε, είμαστε έτοιμοι να βυθιστούμε στα τραύματά που κουβαλούμε στο σώμα μας, και εκεί στο σώμα, διαπραγματευόμενοι τα τραύματα μας, εκεί επουλώνονται και οι πληγές και τότε, δεν έχουμε πλέον ανάγκη να συγχωρέσουμε...! Όπου δεν υπάρχει τραύμα, όπου δεν υπάρχει πλέον αιμάσσουσα πληγή δεν υπάρχει ανάγκη για συγχώρεση. Στη πραγματικότητα συναντώντας στο σώμα μας και σε κάθε μας κύτταρο τα τραύματα που μας συγκροτούν, θα αναδυθούμε μετά από αυτό το ταξίδι στα βάθη του είναι μας, τα ίδια πρόσωπα, διαφορετικά όμως ως προς την Ουσία μας!

Συγχώρεση, χωρίς στ´ αλήθεια παράδοση στο σώμα, για να χρησιμοποιήσω μία προσφιλή στον Alexander Lowen έκφραση, δεν υπάρχει .

Ναι, πολλά τα ευεργετήματα της συγχώρεσης, της αληθούς συγχώρεσης που περνά από το σώμα και από την επαναδιαπραγμάτευση των τραυμάτων μας, αλλιώς με τη νοητική καταπίεση «πρέπει παιδί μου να συγχωρέσεις τους γονείς σου», «τόσα ήξεραν τόσα έκαναν», «συγχώρεσε, ότι έγινε έγινε, ελευθέρωσε τον εαυτό σου, μη το κρατάς μέσα σου...» κάνουμε καλή συνείδηση που όμως, με δόσεις, μας σκοτώνει...! Ναι, η αληθινή συγχώρεση είναι μέγα ευεργέτημα για τον άνθρωπο! Η κατά... παραγγελία συγχώρεση, δεν είναι σχήμα λόγου, σκοτώνει...!

Εναργέστατα κρατώ στη μνήμη μου το πρώτο ραντεβού μιας κυρίας που με θυμό μου λέει « θα μου πεις και εσύ να συγχωρέσω τους γονείς μου;» Όχι είπα, θα ήθελα να μου μιλήσεις για το τι αισθάνεσαι... Δεν θα περιγράψω τη διαδικασία και το πως οδηγηθήκαμε στην αναβίωση των τραυμάτων και την επαναδιαπραγμάτευση τους, αλλά, μετά από κάποιους μήνες βαθιάς σωματικής ψυχοθεραπείας οι αναφορές στους γονείς δεν είχαν ούτε θυμό αλλά ούτε και πικρία. Σήμερα αισθάνεται βαθιά συμπόνια και, ευλογημένη, όπως την ονομάζω, θλίψη που οι γονείς της έφυγαν από αυτό τον κόσμο χωρίς τις χαρές που η ίδια αισθάνεται σήμερα. Ούτε λόγος για συγχώρεση! Μόνο αγάπη, συμπόνια και αναγνώριση για του καθενός τη προσφορά. Θα το επαναλάβω, όπου δεν υπάρχει πια τραύμα, δεν υπάρχει ούτε ανάγκη για συγχώρεση. Έτσι απλά...!

Δρ Βασίλης Χριστοδούλου

Κλινικός Ψυχολόγος - Σωματικός Ψυχοθεραπευτής

Η μεγαλύτερη "προίκα " των γονιών προς τα παιδιά τους είναι μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία.

-Γιατρέ φοβάμαι πολύ...

-Έχεις εντοπίσει τι ακριβώς φοβάσαι;

- Ναι μήνες τώρα. 

- Μπορείς να το περιγράψεις ;

-Φοβάμαι γιατρέ πως οι γονείς μου στην προσπάθεια τους να μου χαρίσουν μια άνετη ζωή από υλικά αγαθά, λείπουν συνέχεια. Τίποτε δεν αναπληρώνει το κενό τους... Είναι συνεχώς κουρασμένοι, δεν έχουν χρόνο για παιχνίδι και μου παίρνουν τα πάντα αρκεί να είμαι ήσυχος. Δεν νιώθω ευτυχισμένος δεν νιώθω ασφάλεια, δεν νιώθω εμπιστοσύνη. Είναι σοβαρό γιατρέ; 

- Η μεγαλύτερη "προίκα " των γονιών προς τα παιδιά τους είναι μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία.

Την κατανόηση δεν μπορείς να την σπουδάσεις δεν μπορεί να στην διδάξει κανείς. Χρειάζεται να γίνεις φως εσύ για τον εαυτό σου

«Την κατανόηση δεν μπορείς να την σπουδάσεις δεν μπορεί να στην διδάξει κανείς. Χρειάζεται να γίνεις φως εσύ για τον εαυτό σου. Χρειάζεται να ψάξεις και να αναζητήσεις μέσα στην ύπαρξή σου, γιατί βρίσκεται ήδη εκεί στον ίδιο τον πυρήνα. Αν βουτήξεις βαθιά, θα την βρεις. Θα χρειαστεί να μάθεις πώς να βουτάς μέσα στον εαυτό σου, όχι μέσα στις γραφές, αλλά μέσα στη δική σου ύπαρξη». Οsho

Ο συναισθηματικά ώριμος άνθρωπος είναι γεμάτος κατανόηση και ξέρει ότι τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται. Γνωρίζει ότι πίσω από τις έντονες αντιδράσεις των άλλων ανθρώπων κρύβεται κάποια πληγή που δεν έχει επουλωθεί και κάποιος φόβος που δεν θέλουν αυτοί να φανερώσουν. Έχει πάψει να είναι εγωιστής και να σκέφτεται τον εαυτό του. Έχει σταματήσει να βάζει στους ανθρώπους γύρω του ταμπέλες και να τους τοποθετεί μέσα στο κουτί της ίδιας, επαναλαμβάνουσας και κυλιόμενης συμπεριφοράς. Δεν παίρνει ποτέ την θέση του ισχυρού αλλά μπορεί να γίνει ένας πολύ καλός ακροατής- εμψυχωτής γιατί έχει βαθιά ενσυναίσθηση της συναισθηματικής κατάστασης του άλλου. Μπορεί να ¨νιώθει¨ τον πόνο του ενώ ταυτόχρονα να αντιλαμβάνεται και τις σκέψεις του. Σαν να είναι και οι δυο στο ίδιο έργο θεατές μόνο που την ταινία την βλέπει μόνο ο ένας. Έχει μάθει πια μέσα από τις εμπειρίες της ζωής του ότι η αληθινή κατανόηση έρχεται μόνο όταν συναντάς τον άλλον μέσα στη μοναδικότητα του και του δίνεις το χώρο και το χρόνο να εκφραστεί. Όταν σε αυτή την συνάντηση δεν υπάρχουν δυο Εγώ, δυο μυαλά που ανταγωνίζονται για το ποιος θα κυριαρχήσει, για το ποιος έχει δίκιο, για το ποια αλήθεια είναι πιο «αληθινή», αλλά δυο καρδιές που συναντιόνται και αναγνωρίζουν η μια στην άλλη το μεγαλείο της τότε αυτοί οι δυο άνθρωποι έρχονται σε πραγματική επαφή και μπορούν να ακουστούν πίσω από τις λέξεις, να δουν πίσω από τις εικόνες, να επικοινωνήσουν στην σιωπή. Κι εκεί δεν υπάρχει διαχωρισμός αλλά γίνονται ένα. Δυο σώματα και μια καρδιά που κολυμπά στην βαθιά θάλασσα της κατανόησης. Για να το καταφέρει όμως κάποιος αυτό πρέπει να ρίξει πολλές φορές μέσα στις συμπληγάδες της ταπεινότητας το Εγώ του. Να σταματήσει να μιλά και να αρχίσει να ακούει. Να σταματήσει το μυαλό του να είναι γεμάτο από τη δική του φωνή, το δικό του πρόβλημα, την δική του άποψη. Να σταματήσει να είναι ¨έξυπνος¨ και να αρχίσει να γίνεται ξύπνιος. Να βουτήξει πολλές φορές μέσα του για να δει και να αγαπήσει το σκιερό Εαυτό του. Να βουτήξει πολλές φορές μέσα του για να αναδυθεί στο τέλος ολόκληρος… Ο άνθρωπος που δεν έχει κατανόηση για τον ίδιον, που δεν έχει προσεγγίσει τα λιγότερο θελκτικά κομμάτια του εαυτού του, που δεν τα έχει αγαπήσει, δεν μπορεί να έχει κατανόηση για κανέναν άνθρωπο δίπλα του. Πως μπορεί άλλωστε όταν ο άλλος του καθρεφτίζει αυτό που θεωρεί εκείνος αδυναμία ή ακόμα και «μίασμα». Μόνο κάποιος που έχει ξεγυμνώσει, έχει αποδεχτεί και αγαπήσει τον εαυτό του μπορεί αυτός να αγαπήσει και να κατανοήσει πλήρως έναν άλλον άνθρωπο. Διαφορετικά πάντα θα υπάρχει μια εκκρεμότητα, μια προσδοκία, μια κρυμμένη μη αποδοχή. Κι όταν αφήσει κάποιος την καρδιά του να τον μετασχηματίσει τότε θα ανακαλύψει ότι και οι άλλοι άνθρωποι έχουν ένα κόσμο μέσα τους πολύ πιο πλούσιο και πολύ πιο όμορφο από ότι μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Η κατανόηση που θα μπορεί να προσφέρει στους ανθρώπους γύρω του θα είναι ένα πολύτιμο δώρο γι’ αυτούς αφού σταδιακά, θα μπορέσουν να δουν κι αυτοί μέσα από τον κατασκευασμένο εαυτό τους ποιοι είναι πραγματικά και θα αρχίσουν κι αυτοί με τη σειρά τους, να μοιράζουν ολόγυρα τους το δώρο της κατανόησης. Αυτός είναι και ο τρόπος που ο ένας αλλάζει τους πολλούς, χωρίς προσπάθεια, χωρίς εγώ, μόνο με αγάπη… Δέσποινα Παλαμάρη

Ένα πράγμα που όλοι πρέπει να θυμόμαστε είναι πως κάθε άτομο που συναντάμε στην ζωή μας είναι ο καθρέφτης μας

Θέλω να σταματήσετε το χάος και την άπειρη κίνηση στην ζωή σας για μια στιγμή και να πάρετε μια βαθιά ανάσα.

Καθώς εισπνέετε, αφήστε τις σκέψεις σας να πετάξουν σε όλους τους ανθρώπους της ζωής σας, ανεξάρτητα από το πόσοι είναι. Δεν έχει σημασία. Καθώς εκπνέετε, ξεκινήστε να περιηγείστε στα συναισθήματα σας και σκεφτείτε κάθε άτομο ξεχωριστά. Τώρα πείτε μου, τι βιώσατε; Μπορεί να νιώσατε ευχάριστα συναισθήματα όπως αγάπη, ασφάλεια, θαυμασμό και σεβασμό. Από την άλλη μεριά ίσως να νιώσατε μίσος, ζήλια, πόνο, θυμό, ταραχή, ματαιότητα και ντροπή. Παρόλο που είμαστε επιρρεπείς στο να βλέπουμε ένα σύνολο συναισθημάτων ως καλό και ένα άλλο φάσμα ως κακό, θέλω να αποδεχθείτε κάθε συναίσθημα που εμφανίζεται. Απλά αφήστε τα όλα να υπάρχουν. Μην σταματήσετε να κρίνετε. Η εμπειρία μου με δίδαξε πως η κριτική είναι κρίσιμη στην πνευματική ανάπτυξη και ωριμότητα. Οπότε, το ένα πράγμα που όλοι πρέπει να θυμόμαστε είναι πως κάθε άτομο που συναντάμε στην ζωή μας είναι ο καθρέφτης μας. Όλοι αντικατοπτρίζουν κάποια βασικά χαρακτηριστικά της ύπαρξης μας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι μια αντανάκλαση. Οι μεγαλύτεροι δάσκαλοι μας. Με τον τρόπο που τους συμπεριφερόμαστε απλώς απεικονίζουμε την σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας. Άρα γιατί δεν σταματάτε για ένα λεπτό και σκεφτείτε όλα αυτά που σας αρέσουν ή δεν σας αρέσουν στους άλλους ανθρώπους. Πάτε βαθιά, δείτε την μεγαλύτερη εικόνα και θα συνειδητοποιήσετε πως αυτά που σας αρέσουν ή που δεν σας αρέσουν στους άλλους ανθρώπους, είναι στην πραγματικότητα αυτά που εγκρίνετε ή που αποδοκιμάζετε στον εαυτό σας. Αν δεν συμπαθώ κάποιον επειδή είναι θυμωμένος όλη την ώρα, δεν συμπαθώ τον εαυτό μου επειδή νιώθω θυμωμένος μέσω του δικού του θυμού. Αν κατηγορήσω κάποιον γιατί μου φέρθηκε άσχημα, κατηγορώ τον εαυτό μου επειδή μου φέρθηκα άσχημα. Βλέπετε τώρα πως κάθε εξωτερική πράξη συσχετίζεται με την εσωτερική της αντίστοιχη και αντίστροφα; Κάθε άτομο στην ζωή μας είναι ένας πιθανός δάσκαλος. Αυτά είναι κάποια μαθήματα που μπορείτε να μάθετε από τα αρνητικά συναισθήματα τα οποία κάποιοι άνθρωποι σας προκαλούν. Θυμός: πρέπει να δω την μεγαλύτερη εικόνα του κόσμου. Θλίψη: πρέπει να αποδεχθώ την ζωή και να επανασυνδεθώ με το κέντρο μου. Μίσος: πρέπει να δώσω στον εαυτό μου αγάπη και συγχώρεση ώστε να μπορέσω να τα δώσω και στους άλλους. Ντροπή: πρέπει να εξερευνήσω την σκοτεινή πλευρά μου και αυτά που έχω καταπιέσει. Κατηγορία: πρέπει να αναλάβω ευθύνες. Ζήλια: πρέπει να σεβαστώ την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι. Ενοχή: πρέπει να εξετάσω τον εαυτό μου και να δω που και γιατί έχασα την επαφή με την αλήθεια. Ευερεθιστότητα: πρέπει να σεβαστώ τις ανάγκες των άλλων καθώς σέβομαι και τις δικές μου. Στο τέλος της ημέρας, η πνευματική ωριμότητα και ανάπτυξη της ψυχής μας εξαρτάται από το πώς αντιδρούμε και αντιλαμβανόμαστε τους ανθρώπους στην ζωή μας. Μόλις μάθετε πως είστε μαθητής της ζωής, θα σταματήσετε να είστε θύμα των καταστάσεων.

Oμορφιά είναι να υπάρχουν άνθρωποι που να θέλουν να σε βλέπουν να χαμογελάς

Της Αναστασίας Νάννου. Όσο μεγαλώνουμε, συνειδητοποιούμε την αξία των αισιόδοξων ανθρώπων. Ομολογουμένως, οι εμπειρίες του καθενός μας κάνουν επιφυλακτικούς απέναντι σε νέες γνωριμίες κι απαισιόδοξους ως προς την ανεύρεση νέων αληθινών φίλων ή συνοδοιπόρων ζωής. Το σημαντικό σ’ αυτή την αναζήτηση είναι το κριτήριο επιλογής κι αυτό πρέπει να είναι ένα· άνθρωποι που να σε κάνουν να χαμογελάς. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που προσπαθούν να σε βοηθήσουν, να σ’ ανεβάσουν ψυχολογικά, να κάνουν αστειάκια για να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα. Σίγουρα σε νοιάζονται ή μπορεί να θέλουν να βλέπουν χαρούμενους ανθρώπους γύρω τους, γιατί κι οι ίδιοι δεν αντέχουν τη μιζέρια. Δεν είναι εκείνοι όμως που αξίζει να έχουν μία θέση στη ζωή σου. Πολλοί σου λένε να χαμογελάς, λίγοι το πετυχαίνουν, καθώς ελάχιστοι ερωτεύονται το χαμόγελό σου και θέλουν να σαλπάρουν μαζί σου στην ευτυχία. Βλέπεις τη διαφορά; Απ’ τα λόγια στην πράξη ένα χαμόγελο δρόμος. Είναι κάποιοι άνθρωποι λοιπόν, που ταξιδεύουν για να σε δουν έστω για λίγα λεπτά της ώρας, γιατί ξέρουν πόσο χαρούμενος θα είσαι μετά. Εκείνοι που σου στέλνουν αργά, πριν κοιμηθούν, κάθε βράδυ «καληνύχτα» κι εκείνοι που σου κλείνουν εισιτήριο για να τους επισκεφτείς χωρίς να σε ρωτήσουν, γιατί θέλουν να περάσουν λίγο χρόνο μαζί σου. Εκείνοι που σε παίρνουν το πρωί του Σαββάτου τηλέφωνο πριν κάνουν την πρωινή τους βουτιά, εκείνοι που δε δειλιάζουν να πουν ένα «μου λείπεις» γιατί ξέρουν, πως η καμπύλη που θα σχηματιστεί στο πρόσωπό σου, είναι πιο σημαντική απ’ τον εγωισμό τους. Ένα ξαφνικό «θέλω να σε δω», ένα χτύπημα στο κουδούνι από κάποιον που είχες να δεις καιρό, ένα παγωτό και μια βόλτα στην παραλία είναι ικανά να σε κάνουν να ξεχάσεις το οτιδήποτε. Μια αγκαλιά ενός φίλου, ένα φιλί απρόσμενο, ένα κομπλιμέντο απ’ τον άνθρωπο που σ’ ενδιαφέρει μπορούν ν’ αλλάξουν την ψυχολογία σου και να σε κάνουν να χαμογελάς. Έχετε προσέξει εκείνους που περπατάνε στο δρόμο κοιτάζοντας το κινητό τους και χαμογελάνε έχοντας αποσβολωμένο βλέμμα και μια ηδονιστική πραότητα; Σίγουρα, σας έχει τύχει κι ευχηθήκατε να ήσασταν στη θέση του, γιατί εκείνη τη στιγμή, εκείνος ο άνθρωπος ήταν ευτυχισμένος. Μία στιγμή, ένα χαμόγελο, μία στάλα ευτυχίας στον ωκεανό της καθημερινότητας. Υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορούν να μας κάνουν χαρούμενους και για ν’ ακριβολογούμε αυτά που μας κάνουν ευτυχισμένους δεν είναι πράγματα. Συνήθως είναι χειρονομίες ή κινήσεις προσφοράς, ανθρωπιάς ή αγάπης. Απλές εκδηλώσεις ενδιαφέροντος προς εμάς που μας γεμίζουν συναισθηματικά και μας κάνουν να αισθανόμαστε ξεχωριστοί. Ν’ αγαπάς εκείνους που παρά τα δικά τους προβλήματα, μάχονται καθημερινά για να σχηματίσουν στο πρόσωπό σου, έστω και για μία στιγμή της ημέρας, την πιο ερωτεύσιμη καμπύλη σου. Εκείνους που σου δίνουν αγάπη με μικρές, αλλά ουσιαστικές πράξεις. Ένα λουλούδι, ένα παγωτό, ένα φιλί στο μέτωπο, μια «καληνύχτα», ένα «πήρα να σου πω ότι μου λείπεις». Τρέχουμε, γκρινιάζουμε, μιζεριάζουμε με τα προβλήματά μας και ξεχνάμε να ζούμε τη στιγμή με τους ανθρώπους που αξίζουν λίγο απ’ το χρόνο μας. Βάζουμε στη ζωή μας υποχρεώσεις και στόχους, εφησυχάζουμε στις κοινωνικές συναναστροφές και στις τυπικές γνωριμίες κι αφήνουμε τη ζωή μας κενή από ανθρώπους με ουσία. Ας μη γοητευόμαστε απ’ τα πολλά λόγια, ας κοιτάζουμε τις πράξεις. Ας μας σαγηνεύει επιτέλους ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια, η αγάπη κι η ανθρωπιά. Πόσο όμορφο είναι να υπάρχουν άνθρωποι που να θέλουν να σε βλέπουν να χαμογελάς; Όταν βρεις λοιπόν άνθρωπο να θέλει να σε βλέπει να χαμογελάς, κράτησέ τον στη ζωή σου κι όταν βρεις κάποιον που όχι μόνο να θέλει, αλλά να σε κάνει να χαμογελάς, αγάπησέ τον.