H αληθινή συγχώρεση, η συγχώρεση που ελευθερώνει και έχει τόσα πολλά ευεργετήματα, δεν είναι εύκολη υπόθεση

ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

Είμαι σίγουρος ότι πολλά έχετε ακούσει ή διαβάσει για την συγχώρεση. Έχετε διαβάσει και ακούσει τόσα για τα ευεργετήματα της συγχώρεσης, που κι εσείς οι ίδιοι εάν συναντάτε κάποια δυσκολία να συγχωρέσετε τον οποιονδήποτε, αισθάνεστε ένοχοι εγκλήματος κατά του εαυτού σας.

Είναι τόσο εύκολη λοιπόν η συγχώρεση, για όλους τους ανθρώπους, εκτός από εσάς; Πιστέψτε με η συγχώρεση, η αληθινή συγχώρεση, η συγχώρεση που ελευθερώνει και έχει τόσα πολλά ευεργετήματα, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Εύκολη υπόθεση είναι οι σκέψεις περί συγχώρεσης, τα νοητικά κατασκευάσματα που κάνουν πολλούς ανθρώπους να πιστεύουν ότι έχουν κλείσει τους λογαριασμούς τους με το «παρελθόν» και έχουν συγχωρέσει τους πάντες και τα πάντα.

Εδώ προβάλλει έναν ερώτημα: πώς είναι δυνατόν να έχει συγχωρέσει κάποιος, να έχει καθαρίσει από όλα όσα χαρακτηρίζει, κακώς, σαν αρνητικά συναισθήματα και όμως το σώμα του να κουβαλάει τόση σύσπαση, αγωνία, ένταση, «ανεξήγητες» ταχυκαρδίες, πόνους στο στομάχι, αϋπνίες ,αστάθεια και πάει λέγοντας...; Μπορεί να έχουμε «πείσει» τον εαυτό μας ότι έχουμε συγχωρέσει αλλά όταν αυτό που πυροδότησε το τραύμα είναι ενεργό στο σύστημα μας, σιωπηλά και αόρατα, θα μας αποδιοργανώνει. Όσο πιο μεγάλο είναι το τραύμα τόσο πιο μεγάλη είναι και η ανάγκη μας για συγχώρεση και αυτό γιατί κρατά ανοικτή τη πληγή μέσα μας και μας κρατά δέσμιους σε μια σχέση που περιορίζει το ζωτικό μας χώρο και πλήττει την υγεία μας.

Μπορεί να ακούγεται παράξενο και να φαντάζει οξύμωρο αλλά, το θύμα έχει ανάγκη να συγχωρέσει για να αποδεσμεύσει τα ποσά ενέργειας που κρατά εγκλωβισμένα στη σύνδεση του με το θύτη. Το θύμα όσο δεν συγχωρεί τόσο περισσότερο είναι δέσμιο, παρά τη θέληση, μέσω του τραύματος, με το θύτη.

Η δε απελευθέρωση του θύτη περνά από πράξεις αποκατάστασης της αδικίας που προκάλεσε στο θύμα. Αυτό θα διευκόλυνε τη συγχώρεση του εαυτού του. Εάν το θύμα χρειάζεται τη συγχώρεση για να μπορεί να συμβιώνει στον ίδιο χώρο και χρόνο με το θύτη και εάν το θύμα έχει τη «πολυτέλεια» να αποφεύγει το θύτη, για όσο χρόνο δεν συγχωρεί, περιορίζοντας το δικό του χωροχρόνο, ο θύτης από τη δίκη του πλευρά δεν μπορεί να πράξει το ίδιο.

Η συγχώρεση, όπως και το τραύμα, δεν είναι νοητική υπόθεση, είναι υπόθεση και του σώματος. Είναι υπόθεση του όλου ανθρώπου. Έχεις συγχωρέσει κάποιον μόνο όταν συναντήσεις το τραύμα και το έχεις επαναδιαπραγματευτεί εκεί που φωλιάζει, στις κυτταρικές σου μνήμες. Το κεφάλι, το μυαλό, το νοητικό, δεν είναι ικανά από μόνα τους να μας οδηγήσουν στην πολυπόθητη συγχωρέση.

Ένα είναι το μονοπάτι της συγχώρεσης και αυτό περνά από το σώμα! Όταν Αποφασίσουμε ότι ήρθε η ώρα ή καλύτερα, είμαστε έτοιμοι να συγχωρέσουμε, να δοκιμάσουμε να συγχωρέσουμε, τότε, είμαστε έτοιμοι να βυθιστούμε στα τραύματά που κουβαλούμε στο σώμα μας, και εκεί στο σώμα, διαπραγματευόμενοι τα τραύματα μας, εκεί επουλώνονται και οι πληγές και τότε, δεν έχουμε πλέον ανάγκη να συγχωρέσουμε...! Όπου δεν υπάρχει τραύμα, όπου δεν υπάρχει πλέον αιμάσσουσα πληγή δεν υπάρχει ανάγκη για συγχώρεση. Στη πραγματικότητα συναντώντας στο σώμα μας και σε κάθε μας κύτταρο τα τραύματα που μας συγκροτούν, θα αναδυθούμε μετά από αυτό το ταξίδι στα βάθη του είναι μας, τα ίδια πρόσωπα, διαφορετικά όμως ως προς την Ουσία μας!

Συγχώρεση, χωρίς στ´ αλήθεια παράδοση στο σώμα, για να χρησιμοποιήσω μία προσφιλή στον Alexander Lowen έκφραση, δεν υπάρχει .

Ναι, πολλά τα ευεργετήματα της συγχώρεσης, της αληθούς συγχώρεσης που περνά από το σώμα και από την επαναδιαπραγμάτευση των τραυμάτων μας, αλλιώς με τη νοητική καταπίεση «πρέπει παιδί μου να συγχωρέσεις τους γονείς σου», «τόσα ήξεραν τόσα έκαναν», «συγχώρεσε, ότι έγινε έγινε, ελευθέρωσε τον εαυτό σου, μη το κρατάς μέσα σου...» κάνουμε καλή συνείδηση που όμως, με δόσεις, μας σκοτώνει...! Ναι, η αληθινή συγχώρεση είναι μέγα ευεργέτημα για τον άνθρωπο! Η κατά... παραγγελία συγχώρεση, δεν είναι σχήμα λόγου, σκοτώνει...!

Εναργέστατα κρατώ στη μνήμη μου το πρώτο ραντεβού μιας κυρίας που με θυμό μου λέει « θα μου πεις και εσύ να συγχωρέσω τους γονείς μου;» Όχι είπα, θα ήθελα να μου μιλήσεις για το τι αισθάνεσαι... Δεν θα περιγράψω τη διαδικασία και το πως οδηγηθήκαμε στην αναβίωση των τραυμάτων και την επαναδιαπραγμάτευση τους, αλλά, μετά από κάποιους μήνες βαθιάς σωματικής ψυχοθεραπείας οι αναφορές στους γονείς δεν είχαν ούτε θυμό αλλά ούτε και πικρία. Σήμερα αισθάνεται βαθιά συμπόνια και, ευλογημένη, όπως την ονομάζω, θλίψη που οι γονείς της έφυγαν από αυτό τον κόσμο χωρίς τις χαρές που η ίδια αισθάνεται σήμερα. Ούτε λόγος για συγχώρεση! Μόνο αγάπη, συμπόνια και αναγνώριση για του καθενός τη προσφορά. Θα το επαναλάβω, όπου δεν υπάρχει πια τραύμα, δεν υπάρχει ούτε ανάγκη για συγχώρεση. Έτσι απλά...!

Δρ Βασίλης Χριστοδούλου

Κλινικός Ψυχολόγος - Σωματικός Ψυχοθεραπευτής